Hoofdcategorieën
Home » Forum » Forum Spelletjes » [Speeltopic] RPG - De Hongerspelen
[Speeltopic] RPG - De Hongerspelen
Soraya zei op 20 juli 2012 - 23:30:
Palé Evedeen
Het clubhuis was een lege stilte, en ik wilde zeker niet degene zijn om het te doorbreken, dus ik hield gewoon mijn mond. Zoals ik altijd deed. Callum hield mijn hand stevig vast, de druppels die over mijn wangen stroomden waren geen regendruppels meer. Het waren tranen. Ik had ervoor gezorgd dat Callum verward was... dat hij een boze Nilay over zich heen kreeg. Het was mijn schuld.
'Callum, ik weet niet of het zo'n goed idee is voor mij om te blijven. Ik wil jullie niet tot last zijn. Je weet wat Nilay heeft gezegd.' fluisterde ik in zijn oor en nestelde me tegen zijn, ondanks de regen, warme borst. Het geluid van zijn hartslag was iets wat mij wist te kalmeren. Ik hield van zijn warmte, van het geluid van zijn stem, de manier waarop hij tegen me zei dat hij het gevoel kende. Ik wilde hem vertellen wat ik voelde, hoe ik dacht en wat ik dacht... Maar... ik kon het niet. Iets vertelde me dat ik het niet moest doen. Dat ik het moest laten en me moest richten op andere dingen dan Callum.
Palé Evedeen
Het clubhuis was een lege stilte, en ik wilde zeker niet degene zijn om het te doorbreken, dus ik hield gewoon mijn mond. Zoals ik altijd deed. Callum hield mijn hand stevig vast, de druppels die over mijn wangen stroomden waren geen regendruppels meer. Het waren tranen. Ik had ervoor gezorgd dat Callum verward was... dat hij een boze Nilay over zich heen kreeg. Het was mijn schuld.
'Callum, ik weet niet of het zo'n goed idee is voor mij om te blijven. Ik wil jullie niet tot last zijn. Je weet wat Nilay heeft gezegd.' fluisterde ik in zijn oor en nestelde me tegen zijn, ondanks de regen, warme borst. Het geluid van zijn hartslag was iets wat mij wist te kalmeren. Ik hield van zijn warmte, van het geluid van zijn stem, de manier waarop hij tegen me zei dat hij het gevoel kende. Ik wilde hem vertellen wat ik voelde, hoe ik dacht en wat ik dacht... Maar... ik kon het niet. Iets vertelde me dat ik het niet moest doen. Dat ik het moest laten en me moest richten op andere dingen dan Callum.
xEmma zei op 21 juli 2012 - 17:39:
Twaalf en dertien jaar oud waren de Tributen uit District 12. Emicia betwijfelde of ze ooit al had meegemaakt dat beide Tributen uit één district zo jong waren. Ze ergerde zich eraan. Ze waren te jong om zich goed te kunnen verdedigen en dus ook te jong om voor enig vermaak te zorgen. De Beroeps, of Tiler natuurlijk, zouden hen waarschijnlijk in het eerste gevecht doden met een simpele mes-, zwaard- of speersteek. Het eerste gevecht was altijd een bloedbad en een spectakel, maar dat was niet omdat de twaalf- en dertienjarigen er een spannend gevecht van zouden maken. Dat was enkel te danken aan de andere Tributen die minder weerloos waren.
Pam heette het jonge, bruinharige meisje en Sammin was de naam van het net wat oudere jongetje.
Teleurgesteld door het laatste district maar tevreden over het geheel verliet Emicia meteen het clubhuis nadat de uitzending afgelopen was om thuis de herhalingen te gaan kijken en analyseren.
Twaalf en dertien jaar oud waren de Tributen uit District 12. Emicia betwijfelde of ze ooit al had meegemaakt dat beide Tributen uit één district zo jong waren. Ze ergerde zich eraan. Ze waren te jong om zich goed te kunnen verdedigen en dus ook te jong om voor enig vermaak te zorgen. De Beroeps, of Tiler natuurlijk, zouden hen waarschijnlijk in het eerste gevecht doden met een simpele mes-, zwaard- of speersteek. Het eerste gevecht was altijd een bloedbad en een spectakel, maar dat was niet omdat de twaalf- en dertienjarigen er een spannend gevecht van zouden maken. Dat was enkel te danken aan de andere Tributen die minder weerloos waren.
Pam heette het jonge, bruinharige meisje en Sammin was de naam van het net wat oudere jongetje.
Teleurgesteld door het laatste district maar tevreden over het geheel verliet Emicia meteen het clubhuis nadat de uitzending afgelopen was om thuis de herhalingen te gaan kijken en analyseren.
Voiceless zei op 21 juli 2012 - 23:44:
' Nilay Evebirth '
Nilay krabbelde overeind toen ze zijn woorden hoorde. Loki. Verliefd. Op haar. Het duurde enkele seconden voor haar gedachten het leken te verwerken. Loki was altijd wel extra aardig voor haar geweest en hij had haar altijd zijn schouder geleend als ze het moeilijk had maar.. Gevoelens? Op dit moment was haar hoofd - evenals haar hart, een soep van gevoelens. Woede, verdriet, pijn, liefde, teleurstelling.. Hoe ging ze die ooit van elkaar scheiden zonder het verkeerde te doen? Haar vingers gleden vermoeid door haar lange lokken. "Luister, Loki. Je bent een geweldige jongen en al mijn vriendinnen zouden een moord doen voor een vriend als jij.." Haar mondhoeken veerden onbewust op tot een lichte glimlach.
Ze vond eindelijk de kracht om op te kijken. Recht in Loki's ogen.
"Zie dit niet als een afwijzing, alsjeblieft. Maar momenteel ben ik.. Gewoon niet mezelf, denk ik." Nilay stond op, sloeg haar armen over elkaar en slikte.
"Mijn vader werkte een tijdje mee aan de arena. Hij financieerde een deel van het nieuwe project en werkte er zelf aan mee. Dat ging fout. Hij.. Wilde geen mutilanten project steunen. Dat vond hij onmenselijk. Zo verloor hij zijn aandeel in geld en zijn stem. Één of andere hoge pief boorde hem de grond in en om ons gezin veilig te houden beloofde hij mij aan zijn zoon. Als.. Een compromis." Een treurige glimlach gleed over haar gezicht toen ze zich naar Loki draaide. "Het spijt me. Eerst Callum, dan dit. Loki.. Jij verdient zoveel beter dan ik." Nilay streek een rode lok achter zijn oor waarna ze langzaam voorover boog. "Ik hou hoe dan ook van je, Loki. Ik geef om je en ik hoop dat het voor nu genoeg is." Prevelde ze zacht tegen zijn lippen waarna ze deze zacht tegen de zijne drukte.
Nilay krabbelde overeind toen ze zijn woorden hoorde. Loki. Verliefd. Op haar. Het duurde enkele seconden voor haar gedachten het leken te verwerken. Loki was altijd wel extra aardig voor haar geweest en hij had haar altijd zijn schouder geleend als ze het moeilijk had maar.. Gevoelens? Op dit moment was haar hoofd - evenals haar hart, een soep van gevoelens. Woede, verdriet, pijn, liefde, teleurstelling.. Hoe ging ze die ooit van elkaar scheiden zonder het verkeerde te doen? Haar vingers gleden vermoeid door haar lange lokken. "Luister, Loki. Je bent een geweldige jongen en al mijn vriendinnen zouden een moord doen voor een vriend als jij.." Haar mondhoeken veerden onbewust op tot een lichte glimlach.
Ze vond eindelijk de kracht om op te kijken. Recht in Loki's ogen.
"Zie dit niet als een afwijzing, alsjeblieft. Maar momenteel ben ik.. Gewoon niet mezelf, denk ik." Nilay stond op, sloeg haar armen over elkaar en slikte.
"Mijn vader werkte een tijdje mee aan de arena. Hij financieerde een deel van het nieuwe project en werkte er zelf aan mee. Dat ging fout. Hij.. Wilde geen mutilanten project steunen. Dat vond hij onmenselijk. Zo verloor hij zijn aandeel in geld en zijn stem. Één of andere hoge pief boorde hem de grond in en om ons gezin veilig te houden beloofde hij mij aan zijn zoon. Als.. Een compromis." Een treurige glimlach gleed over haar gezicht toen ze zich naar Loki draaide. "Het spijt me. Eerst Callum, dan dit. Loki.. Jij verdient zoveel beter dan ik." Nilay streek een rode lok achter zijn oor waarna ze langzaam voorover boog. "Ik hou hoe dan ook van je, Loki. Ik geef om je en ik hoop dat het voor nu genoeg is." Prevelde ze zacht tegen zijn lippen waarna ze deze zacht tegen de zijne drukte.
Heartbeat zei op 22 juli 2012 - 0:23:
Loki's hart brak in duizende stukjes terwijl Nilay sprak. Hij vocht tegen tranen. Ookal zei ze dat het geen afweizing was, het voelde wel zo...
Eerst Callum en nu dit.
Ze had gelijk. Het was en hele hoop gedoe. En Loki had zich nog nooit zo gekwetst gevoeld. Hij vermande zich hoe dan ook. Huilen mocht hij niet. Hij was immers een man.
Toen Nilay een lok haar achter zijn oor streek kijk hij diep in haar ogen. Oh,... Die ogn...
Ze dreven hem gek.
Hij voelde haar zachte lippen tegen de zijne. Normaal zou hij zich volledig in de kus gesmeten hebben maar hij hield zichzelf in. Grotendeels vanwegen zijn.gebroken hart. Hij keek Nilay aan en een traan rolde naar beneden.
'Nilay, ik hou van je. Al best lang eigenlijk enneh... Als dat is wat je vader wil... Dan.'
Een gesmoorde snik kwam uit Loki's mond. Hij stond op en liep weg.
Kijk nu wat er gebeurde als hij mensen in zijn.hart liet?
Eerst ginng zijn beste vriend Jensynn dood door die stomme Morfling verslaving van hem en nu brak Nilay zijn hart.
Het was genoeg.
Hij zwoer dat hij nooit nog mensen toeliet. Nog een keer zo'n pijn kon.hij niet aan.
Hij hield zichzelf sterk maar was dat eigenlijk niet. En nu...
Nu huilde hij voor het eerst sinds Jensynn's begrafenis.
Hij huilde om zijn gebroken hart...
Loki's hart brak in duizende stukjes terwijl Nilay sprak. Hij vocht tegen tranen. Ookal zei ze dat het geen afweizing was, het voelde wel zo...
Eerst Callum en nu dit.
Ze had gelijk. Het was en hele hoop gedoe. En Loki had zich nog nooit zo gekwetst gevoeld. Hij vermande zich hoe dan ook. Huilen mocht hij niet. Hij was immers een man.
Toen Nilay een lok haar achter zijn oor streek kijk hij diep in haar ogen. Oh,... Die ogn...
Ze dreven hem gek.
Hij voelde haar zachte lippen tegen de zijne. Normaal zou hij zich volledig in de kus gesmeten hebben maar hij hield zichzelf in. Grotendeels vanwegen zijn.gebroken hart. Hij keek Nilay aan en een traan rolde naar beneden.
'Nilay, ik hou van je. Al best lang eigenlijk enneh... Als dat is wat je vader wil... Dan.'
Een gesmoorde snik kwam uit Loki's mond. Hij stond op en liep weg.
Kijk nu wat er gebeurde als hij mensen in zijn.hart liet?
Eerst ginng zijn beste vriend Jensynn dood door die stomme Morfling verslaving van hem en nu brak Nilay zijn hart.
Het was genoeg.
Hij zwoer dat hij nooit nog mensen toeliet. Nog een keer zo'n pijn kon.hij niet aan.
Hij hield zichzelf sterk maar was dat eigenlijk niet. En nu...
Nu huilde hij voor het eerst sinds Jensynn's begrafenis.
Hij huilde om zijn gebroken hart...
Voiceless zei op 22 juli 2012 - 0:44:
Yeah. Maar ik moét posten. Anders ga ik me schuldig voelen ]:
Love for depression. She isn't dead. Closely.. But not [:
Yeah. Maar ik moét posten. Anders ga ik me schuldig voelen ]:
' Nilay Evebirth '
Nilay liet zichzelf in het gras zakken - slaakte een gefrustreerde gil en schudde haar hoofd toen. Ze haatte het wanneer wanneer alles zo verkeerd liep. Ze deed haar best maar het leek nooit genoeg. Ze leefde nooit hí¡í¡r leven. Ze leefde het voor anderen. En onder de Nilay die iedereen zo goed leek te kennen zinderde een gefrustreerde, gebroken ziel. Een meisje zonder besef van hoe alles in elkaar behoorde te zitten. Ze stootte enkele, verwoedde ademhalingen uit voor ze zich in het gras liet vallen. Hoe moeilijk zou het kunnen zijn om aan alles te ontsnappen? Aan de pijn van haar verleden met Callum. Aan de verwarring met Loki die nu langzaam haar hart binnensloop. Ze wilde hem nooit kwetsen en nu.. Er was niets meer om haar best voor te doen. Voor wie zou ze moeten leven? Haar ouders? Die waren enkel bezig met status en nageslacht. Haar vrienden? De meesten móchten haar niet eens. Voor haarzelf? Zoveel leek haar leven niet meer waard.
Nilay krabbelde overeind en liep toen met snelle passen naar de dichtsbijzijnde weg. Alles dat ze hoefde te doen was wachten op het juiste moment om de weg over te steken. Zwarte druppels gleden over haar gezicht. Een emotieloze glimlach trok haar lippen omhoog. Met haar blik op de overkant en haar voeten die haar over het asfalt brachten stak ze de weg over. Piepende, remmende auto's die haar op een haartje na misten. Een klap weerklonk in de donkere nacht toen een auto te laat zijn remmen had ingedrukt. Een gil weerklonk - ze besefte niet dat deze over haar eigen lippen was gerold - voor de eenzame, inktzwarte waas voor haar oogleden gleed.
Nilay liet zichzelf in het gras zakken - slaakte een gefrustreerde gil en schudde haar hoofd toen. Ze haatte het wanneer wanneer alles zo verkeerd liep. Ze deed haar best maar het leek nooit genoeg. Ze leefde nooit hí¡í¡r leven. Ze leefde het voor anderen. En onder de Nilay die iedereen zo goed leek te kennen zinderde een gefrustreerde, gebroken ziel. Een meisje zonder besef van hoe alles in elkaar behoorde te zitten. Ze stootte enkele, verwoedde ademhalingen uit voor ze zich in het gras liet vallen. Hoe moeilijk zou het kunnen zijn om aan alles te ontsnappen? Aan de pijn van haar verleden met Callum. Aan de verwarring met Loki die nu langzaam haar hart binnensloop. Ze wilde hem nooit kwetsen en nu.. Er was niets meer om haar best voor te doen. Voor wie zou ze moeten leven? Haar ouders? Die waren enkel bezig met status en nageslacht. Haar vrienden? De meesten móchten haar niet eens. Voor haarzelf? Zoveel leek haar leven niet meer waard.
Nilay krabbelde overeind en liep toen met snelle passen naar de dichtsbijzijnde weg. Alles dat ze hoefde te doen was wachten op het juiste moment om de weg over te steken. Zwarte druppels gleden over haar gezicht. Een emotieloze glimlach trok haar lippen omhoog. Met haar blik op de overkant en haar voeten die haar over het asfalt brachten stak ze de weg over. Piepende, remmende auto's die haar op een haartje na misten. Een klap weerklonk in de donkere nacht toen een auto te laat zijn remmen had ingedrukt. Een gil weerklonk - ze besefte niet dat deze over haar eigen lippen was gerold - voor de eenzame, inktzwarte waas voor haar oogleden gleed.
Love for depression. She isn't dead. Closely.. But not [:
xEmma zei op 22 juli 2012 - 21:03:
Nog geen tien minuten nadat Emicia het clubhuis had verlaten, kwam ze thuis aan. Zoals ze al verwacht had, waren haar ouders er niet. Ze zouden met vrienden gaan borrelen, hadden gezegd.
Emicia liep rechtstreeks naar de tv. Ze had voor ze die ochtend haar huis had verlaten ervoor gezorgd dat de uitzending van de Boete opgenomen werd opdat ze alles rustig terug kon kijken.
Estelle Liorn was de eerste Tribuut die op het scherm verscheen. Haar rechte rug, opgeheven kin en uitdagende blik gaven haar een zelfverzekerde houding. Toen Emicia het beeld even bevroor om haar notitieboekje bij te kunnen werken, keek Estelle net direct in de camera. Groene, katachtige ogen leken Emicia te doorboren, gaven haar rillingen en ontnamen haar even de adem. Zo snel als ze kon ontvroor ze het scherm, waardoor de ijzige blik van de eerste Tribuut niet meer zichtbaar was.
Dit was waarom Emicia het nog een keer wilde zien. De eerste keer had ze dit niet opgemerkt. Ze had Estelle als een kanshebber ingeschat door haar sterke, gespierde lichaam en zelfverzekerdheid. Deze blik vertelde haar meer dan dat. Dit meisje wist dondersgoed waar de Spelen om gingen, beter dan Emicia zelf. Ze was meer dan bereid te moorden, ze zou niet bezwijken onder de druk, ze zou koudbloedig iedereen die haar pad kruiste het leven ontnemen. Ze was er klaar voor, dit was haar moment om Panem te laten zien wie ze was. Ze zou letterlijk over lijken gaan.
Op dat moment realiseerde Emicia zich al dat ze dat jaar anders tegen de Spelen aan keek dan de vorige jaren: normaal had ze Estelle hierdoor bestempeld als een grotere kanshebber en had ze enthousiast uitgekeken naar de bloedbaden die het meisje zou gaan veroorzaken. Dat was echter niet hoe ze er toen tegenaan keek. Estelle was niet alleen een grotere kanshebber geworden, maar ook een grotere concurrent voor Tiler. Gefrustreerd gooide ze haar notitieblok naar de andere kant van de kamer toen ze haar eigen gedachten ontdekte. Nog nooit had ze zo'n grote voorkeur gehad voor één bepaalde Tribuut, nog nooit was ze zo geïntrigeerd geweest door iemand. Nog nooit had ze iemand met zulke mooie donkere ogen gezien.
Nog geen tien minuten nadat Emicia het clubhuis had verlaten, kwam ze thuis aan. Zoals ze al verwacht had, waren haar ouders er niet. Ze zouden met vrienden gaan borrelen, hadden gezegd.
Emicia liep rechtstreeks naar de tv. Ze had voor ze die ochtend haar huis had verlaten ervoor gezorgd dat de uitzending van de Boete opgenomen werd opdat ze alles rustig terug kon kijken.
Estelle Liorn was de eerste Tribuut die op het scherm verscheen. Haar rechte rug, opgeheven kin en uitdagende blik gaven haar een zelfverzekerde houding. Toen Emicia het beeld even bevroor om haar notitieboekje bij te kunnen werken, keek Estelle net direct in de camera. Groene, katachtige ogen leken Emicia te doorboren, gaven haar rillingen en ontnamen haar even de adem. Zo snel als ze kon ontvroor ze het scherm, waardoor de ijzige blik van de eerste Tribuut niet meer zichtbaar was.
Dit was waarom Emicia het nog een keer wilde zien. De eerste keer had ze dit niet opgemerkt. Ze had Estelle als een kanshebber ingeschat door haar sterke, gespierde lichaam en zelfverzekerdheid. Deze blik vertelde haar meer dan dat. Dit meisje wist dondersgoed waar de Spelen om gingen, beter dan Emicia zelf. Ze was meer dan bereid te moorden, ze zou niet bezwijken onder de druk, ze zou koudbloedig iedereen die haar pad kruiste het leven ontnemen. Ze was er klaar voor, dit was haar moment om Panem te laten zien wie ze was. Ze zou letterlijk over lijken gaan.
Op dat moment realiseerde Emicia zich al dat ze dat jaar anders tegen de Spelen aan keek dan de vorige jaren: normaal had ze Estelle hierdoor bestempeld als een grotere kanshebber en had ze enthousiast uitgekeken naar de bloedbaden die het meisje zou gaan veroorzaken. Dat was echter niet hoe ze er toen tegenaan keek. Estelle was niet alleen een grotere kanshebber geworden, maar ook een grotere concurrent voor Tiler. Gefrustreerd gooide ze haar notitieblok naar de andere kant van de kamer toen ze haar eigen gedachten ontdekte. Nog nooit had ze zo'n grote voorkeur gehad voor één bepaalde Tribuut, nog nooit was ze zo geïntrigeerd geweest door iemand. Nog nooit had ze iemand met zulke mooie donkere ogen gezien.
LotStuff zei op 22 juli 2012 - 23:27:
ooc: Whoops dit is echt een lange post xO I'm sorry!
Callum Hallows
Daar zitten ze dan in het clubhuis. Het is half leeggelopen. Emicia zit er nog even, kijkt de boete uit en loopt dan weg. Waarschijnlijk naar haar huis om de herhalingen te bekijken. Callum is gefascineerd in Emicia haar voor liefde voor de spelen. Ze komen echt uit haar hart en ze geeft haar zelf altijd compleet tijdens de Hongerspelen. Iets wat heel erg leuk is om te zien. Ook is het fijn om er over te praten met haar en te discussiëren. Voor de rest kent Callum haar eigenlijk niet echt. Heeft geen flauw idee wat er in haar hoofd afspeelt. Dan zit Sanglui ook nog in het clubhuis. Hij is nu eenmaal een rustige kerel en vaak in zichzelf gekeerd. Gelukkig kent Callum hem wel wat beter en weet hij als geen ander dat hij diep vanbinnen een coole gast is waar je echt wel mee kan lachen.
Loki is ook weg, hij is Nilay gevolgd. Nilay, haar naam laat Callum zijn hart breken. De schuldgevoelens sluipen bij hem naar binnen en omarmen zijn hart om deze daarna in duizenden stukken te breken. Gevoelens en gedachten overspoelen hem, geen idee wat hij nu moet doen.
Zuchtend zet hij zich neer in één van de zachte zetels, Palé zit naast hem. Hij kijkt in haar ogen en streelt met zijn vinger haar gezicht. Ze ziet er kwetsbaar uit. Elk woord wat ze uitbrengt komt heel erg zacht en stil over haar lippen. De woorden zijn eerst betekenisloos, maar langzaam aan weet hij wat ze heeft gezegd. Callum slikt en kijkt naar Palé die haar hoofd tegen zijn borst legt. Het voelt veilig, iets wat Palé hem altijd geeft. Dat veilige gevoel waar hij zo vaak naar snakt. Kleine tintelingen gaan door hem heen, maar hij beseft nog steeds niet wat er gaande is. Het enige wat hij weet is dat het niet haar fout is. Ze mag haar niet schuldig voelen. Hij zucht. "Palé, het is niet jou fout. Echt." Callum pauzeert even om na te denken, hoe zou hij het nu goed kunnen formuleren? "Het is mijn fout, ik. Ik ben in de war en ik was grof tegen Nilay. Het was ergens misschien wel mijn verdiende loon." Achteraf denkt hij nog eens na over zijn woorden. Ok, het is niet honderd procent hoe hij zich voelt, maar het kon slechter geformuleerd zijn. Vluchtig werpt hij een blik op de klok die boven het scherm hangt. Het is ondertussen bijna 19 uur. Zijn ouders zullen thuis wel op hem aan het wachten zijn voor het eten. Nog een zucht komt over zijn lippen. Hij wil Palé nu niet achterlaten maar hij moet. Zijn ouders staan er nu eenmaal op. Daarom her zet hij zich rustig en kijkt Palé in haar ogen aan. "Het spijt me, maar ik moet echt gaan. Mijn ouders .." Het is echt een domme reden maar zijn ouders wil je niet kwaad mee maken. "Je kent mijn ouders, ik moet echt nu vertrekken om op tijd te zijn." Voorzichtig buigt hij zich naar voren, geeft Palé een klein kusje op haar voorhoofd en fluistert dan in haar oor. "Als het niet gaat, bel me." Staat op en loopt het clubhuis uit naar zijn thuis. Net als hij in zijn zak opzoek is naar zijn gsm realiseert hij zich net dat die nog op zijn bureau ligt.
ooc: Whoops dit is echt een lange post xO I'm sorry!
Callum Hallows
Daar zitten ze dan in het clubhuis. Het is half leeggelopen. Emicia zit er nog even, kijkt de boete uit en loopt dan weg. Waarschijnlijk naar haar huis om de herhalingen te bekijken. Callum is gefascineerd in Emicia haar voor liefde voor de spelen. Ze komen echt uit haar hart en ze geeft haar zelf altijd compleet tijdens de Hongerspelen. Iets wat heel erg leuk is om te zien. Ook is het fijn om er over te praten met haar en te discussiëren. Voor de rest kent Callum haar eigenlijk niet echt. Heeft geen flauw idee wat er in haar hoofd afspeelt. Dan zit Sanglui ook nog in het clubhuis. Hij is nu eenmaal een rustige kerel en vaak in zichzelf gekeerd. Gelukkig kent Callum hem wel wat beter en weet hij als geen ander dat hij diep vanbinnen een coole gast is waar je echt wel mee kan lachen.
Loki is ook weg, hij is Nilay gevolgd. Nilay, haar naam laat Callum zijn hart breken. De schuldgevoelens sluipen bij hem naar binnen en omarmen zijn hart om deze daarna in duizenden stukken te breken. Gevoelens en gedachten overspoelen hem, geen idee wat hij nu moet doen.
Zuchtend zet hij zich neer in één van de zachte zetels, Palé zit naast hem. Hij kijkt in haar ogen en streelt met zijn vinger haar gezicht. Ze ziet er kwetsbaar uit. Elk woord wat ze uitbrengt komt heel erg zacht en stil over haar lippen. De woorden zijn eerst betekenisloos, maar langzaam aan weet hij wat ze heeft gezegd. Callum slikt en kijkt naar Palé die haar hoofd tegen zijn borst legt. Het voelt veilig, iets wat Palé hem altijd geeft. Dat veilige gevoel waar hij zo vaak naar snakt. Kleine tintelingen gaan door hem heen, maar hij beseft nog steeds niet wat er gaande is. Het enige wat hij weet is dat het niet haar fout is. Ze mag haar niet schuldig voelen. Hij zucht. "Palé, het is niet jou fout. Echt." Callum pauzeert even om na te denken, hoe zou hij het nu goed kunnen formuleren? "Het is mijn fout, ik. Ik ben in de war en ik was grof tegen Nilay. Het was ergens misschien wel mijn verdiende loon." Achteraf denkt hij nog eens na over zijn woorden. Ok, het is niet honderd procent hoe hij zich voelt, maar het kon slechter geformuleerd zijn. Vluchtig werpt hij een blik op de klok die boven het scherm hangt. Het is ondertussen bijna 19 uur. Zijn ouders zullen thuis wel op hem aan het wachten zijn voor het eten. Nog een zucht komt over zijn lippen. Hij wil Palé nu niet achterlaten maar hij moet. Zijn ouders staan er nu eenmaal op. Daarom her zet hij zich rustig en kijkt Palé in haar ogen aan. "Het spijt me, maar ik moet echt gaan. Mijn ouders .." Het is echt een domme reden maar zijn ouders wil je niet kwaad mee maken. "Je kent mijn ouders, ik moet echt nu vertrekken om op tijd te zijn." Voorzichtig buigt hij zich naar voren, geeft Palé een klein kusje op haar voorhoofd en fluistert dan in haar oor. "Als het niet gaat, bel me." Staat op en loopt het clubhuis uit naar zijn thuis. Net als hij in zijn zak opzoek is naar zijn gsm realiseert hij zich net dat die nog op zijn bureau ligt.
Heartbeat zei op 22 juli 2012 - 23:53:
Loki schrok enorm toen hij piepende remmen en een luide knal hoorde. Hij draaide zich met een ruk om en zag Nilay bewustenloos voor een auto liggen. De bestuurder was uitgestapt en was aan het bellen naar de hulpdiensten.
Loki rende zo snel als zijn benen hem dragen kondn naar Nilay en nam haar in zijn armn. Hij streelde haar gezicht.
'Nilay...' fluisterde hij zacht.
Hij keek naar haar en voelde zich zo schuldig. Plots kwam er iets in hem op. Hij moet de rest verwittigen!
Eerst probeerde hij Callum te bellen maar die nam niet op. Dan Palé maar.
Terwijl Loki zijn rode gsm tussen zijn kaak en zijn schouder geklemd hield bleef hij naar Nilay kijken. Tranen rolden nu onophoudenlijk over zijn wangen. Waarom was dit gebeurt? Waarom?
Loki keek naar de bestuurder. Deze melde dat de hulpdiensten onderweg waren. Hij vertelde ook dat Nilay uit het niets kwam. Met tranen in de ogen zij hij dat hij probeerde te remmen maar dat et niet ging. En nu lag Nilay hier, gebroken in Loki's armen.
Loki schrok enorm toen hij piepende remmen en een luide knal hoorde. Hij draaide zich met een ruk om en zag Nilay bewustenloos voor een auto liggen. De bestuurder was uitgestapt en was aan het bellen naar de hulpdiensten.
Loki rende zo snel als zijn benen hem dragen kondn naar Nilay en nam haar in zijn armn. Hij streelde haar gezicht.
'Nilay...' fluisterde hij zacht.
Hij keek naar haar en voelde zich zo schuldig. Plots kwam er iets in hem op. Hij moet de rest verwittigen!
Eerst probeerde hij Callum te bellen maar die nam niet op. Dan Palé maar.
Terwijl Loki zijn rode gsm tussen zijn kaak en zijn schouder geklemd hield bleef hij naar Nilay kijken. Tranen rolden nu onophoudenlijk over zijn wangen. Waarom was dit gebeurt? Waarom?
Loki keek naar de bestuurder. Deze melde dat de hulpdiensten onderweg waren. Hij vertelde ook dat Nilay uit het niets kwam. Met tranen in de ogen zij hij dat hij probeerde te remmen maar dat et niet ging. En nu lag Nilay hier, gebroken in Loki's armen.
xEmma zei op 23 juli 2012 - 17:21:
De mannelijke Tribuut uit District 1 was in Emicia's ogen een stuk kleinere bedreiging voor Tiler. Ja, Willeam (want zo heette hij) was een spierbundel en hij zou vast meerdere doden op zijn naam krijgen. Emicia schatte hem echter als niet meer dan spieren. Zijn intelligentie leek niet zijn sterkste kant voor zover ze dat kon afleiden van het materiaal dat ze tot haar beschikking had. Als hij eenmaal niet meer een bondgenootschap zou vormen met de andere Beroeps die hem voor fouten zouden behoeden, zou hij gemakkelijk uit te schakelen zijn met behulp van een list.
Heel zijn houding schreeuwde zelfverzekerdheid. Hij was er van overtuigd dat hij zou gaan winnen, dat was duidelijk. Zonder zijn tegenstanders gezien te hebben onderschatte hij ze al.
De mannelijke Tribuut uit District 1 was in Emicia's ogen een stuk kleinere bedreiging voor Tiler. Ja, Willeam (want zo heette hij) was een spierbundel en hij zou vast meerdere doden op zijn naam krijgen. Emicia schatte hem echter als niet meer dan spieren. Zijn intelligentie leek niet zijn sterkste kant voor zover ze dat kon afleiden van het materiaal dat ze tot haar beschikking had. Als hij eenmaal niet meer een bondgenootschap zou vormen met de andere Beroeps die hem voor fouten zouden behoeden, zou hij gemakkelijk uit te schakelen zijn met behulp van een list.
Heel zijn houding schreeuwde zelfverzekerdheid. Hij was er van overtuigd dat hij zou gaan winnen, dat was duidelijk. Zonder zijn tegenstanders gezien te hebben onderschatte hij ze al.
LotStuff zei op 26 juli 2012 - 22:05:
Callum Hallows
Met zijn zwevend skateboard (gewoon omdat het cool is) is hij binnen een tiental minuten thuis. Hij stapt af voor de witte poort die de enige opening is in het hek dat hun huis omringt. Vluchtig laat hij zijn hand over de scanner glijden waardoor de poort automatisch opent. Gewoon omdat Callum lui is zweeft hij nog enkele meters over de oprit en land voor de vijf treden die lijden naar de ingang van hun huis. Callum zijn ouders zijn nu eenmaal rijk. Hij staat voor de ingang en kijkt nog eens naar boven naar de voorgevel van zijn huis. Ergens is het imposant. Het is groot wit, hier en daar afgewerkt met moderne details verwerkt in sierlijke kronkels uit de barok. Callum is trots op zijn ouders, en dan vooral op zijn vader. Hij is belangrijk in het Capitool. Met een grijns loopt hij de treden op en opent de deur waardoor hij in een grote hal terecht komt. Dropt zijn skateboard op de grond en rent de trap op naar zijn kamer.
Als hij zijn gsm vastgrijpt merkt hij dat hij een sms heeft en een gemiste oproep. Typisch, heeft hij één keer zijn gsm niet bij hem hadden ze hem natuurlijk nodig. Hij klikt het sms open en begint te lezen.
'Callum,
Je hebt me vanavond duidelijk gemaakt waarom ik niet langer thuishoor bij jullie.
Maak er geen al te groot drama van, ik ben er zeker van dat Emicia en Palé je dankbaar zullen zijn. Zorg voor Loki.
I'll see you around.
Nilay.'
Wat? Iets breekt vanbinnen in hem. Het besef van zijn woorden en wat deze hebben aangericht dringen bij hem naar binnen. Callum, je hebt haar gekwetst. Nilay, een meisje waar je oprecht van hield, of zelf nog wat van houdt. Daar zijn de verwarringen weer.
Zijn gedachten zitten vol chaos wanneer hij neerploft op zijn bed. Wat nu? Wat kon hij doen om haar duidelijk te maken dat hij het niet zo bedoelde en dat hij totaal niet meer weet wat of hoe? Misschien zou hij de waarheid moeten zeggen. Iets wat hij altijd doet maar hierover had hij plechtig moeten beloven aan zijn ouders om te zwijgen. En als Callum iets beloofd dan wil hij deze ook nakomen.
'Nilay, ik, het spijt me.
Kan ik je snel spreken?
Ik ben je een uitleg verontschuldigd.
Callum'
Hierna drukte hij op verzenden. Dit zonder er nog lang over na te denken. Anders gaat hij zich bedenken. Callum bladert nog wat door zijn gsm en ziet dat de gemiste oproep van Loki is. Verbaasd trekt hij zijn rechter wenkbrauw op en voelt dit trekken aan zijn piercing. Hij drukt op enkele knopjes, op de groene hoorn en houdt zijn gsm aan zijn oor. De eerste toon gaat af, benieuwd of Loki zijn gsm gaat opnemen en waarom hij had gebeld.
Callum Hallows
Met zijn zwevend skateboard (gewoon omdat het cool is) is hij binnen een tiental minuten thuis. Hij stapt af voor de witte poort die de enige opening is in het hek dat hun huis omringt. Vluchtig laat hij zijn hand over de scanner glijden waardoor de poort automatisch opent. Gewoon omdat Callum lui is zweeft hij nog enkele meters over de oprit en land voor de vijf treden die lijden naar de ingang van hun huis. Callum zijn ouders zijn nu eenmaal rijk. Hij staat voor de ingang en kijkt nog eens naar boven naar de voorgevel van zijn huis. Ergens is het imposant. Het is groot wit, hier en daar afgewerkt met moderne details verwerkt in sierlijke kronkels uit de barok. Callum is trots op zijn ouders, en dan vooral op zijn vader. Hij is belangrijk in het Capitool. Met een grijns loopt hij de treden op en opent de deur waardoor hij in een grote hal terecht komt. Dropt zijn skateboard op de grond en rent de trap op naar zijn kamer.
Als hij zijn gsm vastgrijpt merkt hij dat hij een sms heeft en een gemiste oproep. Typisch, heeft hij één keer zijn gsm niet bij hem hadden ze hem natuurlijk nodig. Hij klikt het sms open en begint te lezen.
'Callum,
Je hebt me vanavond duidelijk gemaakt waarom ik niet langer thuishoor bij jullie.
Maak er geen al te groot drama van, ik ben er zeker van dat Emicia en Palé je dankbaar zullen zijn. Zorg voor Loki.
I'll see you around.
Nilay.'
Wat? Iets breekt vanbinnen in hem. Het besef van zijn woorden en wat deze hebben aangericht dringen bij hem naar binnen. Callum, je hebt haar gekwetst. Nilay, een meisje waar je oprecht van hield, of zelf nog wat van houdt. Daar zijn de verwarringen weer.
Zijn gedachten zitten vol chaos wanneer hij neerploft op zijn bed. Wat nu? Wat kon hij doen om haar duidelijk te maken dat hij het niet zo bedoelde en dat hij totaal niet meer weet wat of hoe? Misschien zou hij de waarheid moeten zeggen. Iets wat hij altijd doet maar hierover had hij plechtig moeten beloven aan zijn ouders om te zwijgen. En als Callum iets beloofd dan wil hij deze ook nakomen.
'Nilay, ik, het spijt me.
Kan ik je snel spreken?
Ik ben je een uitleg verontschuldigd.
Callum'
Hierna drukte hij op verzenden. Dit zonder er nog lang over na te denken. Anders gaat hij zich bedenken. Callum bladert nog wat door zijn gsm en ziet dat de gemiste oproep van Loki is. Verbaasd trekt hij zijn rechter wenkbrauw op en voelt dit trekken aan zijn piercing. Hij drukt op enkele knopjes, op de groene hoorn en houdt zijn gsm aan zijn oor. De eerste toon gaat af, benieuwd of Loki zijn gsm gaat opnemen en waarom hij had gebeld.
Heartbeat zei op 26 juli 2012 - 23:57:
Palé had niet opgenomen dus legde Loki zijn gsm aan de kant. Hij keek neer op Nilay. Tranen brande in zijn groene ogen. Het deed hem zo veel pijn.Nilay zo te zien...
Loki's gsm ging af. Sneller dan hij voor mogenlijk hield nam hij op. Hetwas van Callum.
'Callum!' zei Loki half in paniek, half huilend. 'Nilay ze...'
Loki barste in tranen uit, niet meer in staad ze tegen te houden. De sirene van de ziekenwagen kwam dichterbij.
'Nilay heeft een ongeluk gehad. Ik denk dat ze... Dat ze zelfmoord...'
De rest van zijn.zin werdt door huilen en de loeiende sirene verstomd. Loki wachtte op de reactie van zijn.beste vriend terwijl hij zijn arm nog steeds om Nilay heen. De ambulanciers kwamen met een draagberrie aangelopen en Loki liet Nilay eindelijk. Verslagen keek hij naar de draagberrie terwijl de stem van zijn beste vriend in zijn rechter oor klonk.
Palé had niet opgenomen dus legde Loki zijn gsm aan de kant. Hij keek neer op Nilay. Tranen brande in zijn groene ogen. Het deed hem zo veel pijn.Nilay zo te zien...
Loki's gsm ging af. Sneller dan hij voor mogenlijk hield nam hij op. Hetwas van Callum.
'Callum!' zei Loki half in paniek, half huilend. 'Nilay ze...'
Loki barste in tranen uit, niet meer in staad ze tegen te houden. De sirene van de ziekenwagen kwam dichterbij.
'Nilay heeft een ongeluk gehad. Ik denk dat ze... Dat ze zelfmoord...'
De rest van zijn.zin werdt door huilen en de loeiende sirene verstomd. Loki wachtte op de reactie van zijn.beste vriend terwijl hij zijn arm nog steeds om Nilay heen. De ambulanciers kwamen met een draagberrie aangelopen en Loki liet Nilay eindelijk. Verslagen keek hij naar de draagberrie terwijl de stem van zijn beste vriend in zijn rechter oor klonk.
Voiceless zei op 27 juli 2012 - 19:51:
Hij is lang, I don't care :'
.
Hij is lang, I don't care :'
.' Nilay Evebirth '
Ze wist zeker dat de klap het ergste gedeelte van haar hulpeloze zelfmoordpoging was geweest. Hij had zo.. Onécht geklonken. Alsof ze naar een televisiescherm keek en het special-effect geluid door haar trommelvliezen had gerinkeld. Maar Nilay wist donders goed hoe echt de klap was geweest. Ze had de man in de zilveren Porshe aangekeken toen hij haar tengere lichaam brak. Maar de man was de schuld niet waardig. Het meisje was zelf de drukke weg op gegaan, haar wangen plakkerig door de uitgelopen mascara en haar zicht troebel door de lopende tranen. Het aller ergste was uiteindelijk het voelen van helemaal.. Niets. Ze voelde geen lichamelijke pijn. Geen gebroken botten of een verbrijzelde hand.
Nilay hoorde enkel haar gedachten, keek naar zichzelf vanuit een ander oogpunt en voelde daarmee een constante druk in haar hoofd. Ze wist niet of ze dood was, leefde of op het randje wachtte - maar wat zij wel wist was dat ze alles behalve zeker was. De dood had logisch geklonken, maar nu ze moest denken aan een verbeten Loki en gechoqueerde Callum was het een misstap. Ze kon niet leven, noch sterven, zonder iemand pijn te doen. Ze kon niet leven onder de constante druk die iedereen onbewust op haar uitoefende. Nilay had vanaf haar geboorte altijd gedaan wat er van haar verwacht werd en ze had het nooit slecht gehad maar.. Dat leven had ze zojuist beëindigd. Iemand zou haar ouders het nieuws van haar 'ongeluk' brengen en dan zou ze ook hun harten breken.
***
Zachte piepjes zoemden langs haar gezicht. De geur van schoonmaakmiddel drong haar neus binnen. Maar toen ze haar ogen opende kon ze de omgeving niet thuisbrengen. Het.. Ze was niet.. Ze liet haar ogen over het bleke meisje in het bed glijden. Haar zachtbruine lokken krulden rond haar gezicht en vormden warmte in tegenstelling tot haar levenloze lichaam. Het duurde enkele seconden voor zij besefte dat zíj het was die in dat bed lag. Haar ogen gleden langs de witte muren. De geur deed haar denken aan morfine. Een vrouw in smetteloos witte kleding liep naar het bed en toonde een blik die zij enkel kon thuisbrengen met een blijk van.. Medeleven. De vrouw pende iets neer op een klembord en vulde toen de morfine bij. Nilay stak haar hand op en opende haar lippen om de vrouw te vragen hoe dit.. Mógelijk was. Nilay wierp een laatste blik op de plek van haar lichaam voor ze zich naar de deur wendde. Op de gangen liepen bijna geen mensen. Enkele tl-buizen flikkerden. Aan de andere kant van een deur klonken zachte snikken. Toen Nilay nieuwsgierig de kamer betrad zag ze de bron van het geluid. Een middelbare vrouw met zachtblonde krullen snikte hartverscheurend tegen de borst van een evenoude man. Haar ogen gleden naar het bed. Er lag een jongen in, niet veel ouder dan zij. Zijn ogen had hij vredig gesloten en een regelmatige ademhaling gleed door de kamer. 'Het is moeilijk, niet?' een plotselinge stem deed haar opschrikken.
'-hoe bedoel je?' Haar groene irissen gleden verward over de jongen die voor haar opdoemde. De jongen in het bed - herkende ze hem. Om zijn lippen lag een zwakke glimlach. 'Wat heb jij gedaan?' Nilay leunde nieuwsgierig tegen één van de muren en hield haar ogen strak op de jongen gericht.
'Zwak hart, altijd al gehad.' Zijn antwoord klonk luchtiger dan zou moeten. Zijn ogen blonken zo.. Optimistisch.
'Wat is dit hier eigenlijk? De wachtkamer van het hiernamaals?' Een schrille lach rolde over zijn lippen.
'Bijna wel.' Murmelde hij bedachtzaam. 'Ik denk dat het een.. Tussenstop of iets dergelijks is. Voor de zielen waar nog niet over beslist is. Een worp terug naar het leven of een naar de dood.' Dat antwoord klonk niet eens zo onwerkelijk. Het zou in ieder geval een hoop verklaren.
'Waarom ben jij hier?' Ze slikte. Die vraag had ze kunnen verwachten.
'Een lang verhaal. Het komt neer op een zelfmoord poging.' Zijn gezicht betrok - maar hij zweeg op aanblik van haar wegwuif-gebaar.
'Hoe heet je?' De jongen stopte zijn handen in zijn zakken en floot toen zacht tussen zijn tanden.
'River. Jij?' Haar mondhoeken trokken omhoog tot een onwillekeurige glimlach.
'Nilay - naar de bloem.' Haar ogen gleden over de mensen die klaarblijkelijk zijn ouders moesten zijn. 'Kom. Deze plek is veel te deprimerend.' Hij volgde haar blik en begeleidde hen toen naar het dak van het enorme ziekenhuis. Het uitzicht was werkelijk.. Adembenemend.
De mensen die beneden liepen hadden geen enkel idee van Nilay en River - twee stervende zielen op de rand van het dak van een ziekenhuis.
River deed haar denken aan de jongen op wie ze een hele tijd verliefd was geweest. Hij was.. Aardig. En bleek toch heel kalm en humoristisch.
'Weet je, River. In een ander leven zou jij de perfecte jongen zijn geweest.' De jongen trok een grimas en lachte toen hoofdschuddend. 'Ik had een vriendin. Savira, heette ze. Ze had.. Problemen. In haar hoofd. Savira was niet één van ons. Ze zat in de Spelen - kwam oorspronkelijk uit district 4.' River beet weifelend op zijn onderlip. 'Savira was echt heel mooi. Ze had van die lokken die onder elke omstandigheid pronkten en een huid, zo zacht. Maar het allermooiste aan haar waren haar ogen. Zilver, met blauwe spikkeltjes.' River leek een moment weg te dromen in zijn gedachten maar realiseerde zich toen de situatie en verstrakte.
'Savira was na haar overwinning erg populair onder het Capitoolse mannenvolk. Iedereen wilde haar wel en als een arm meisje uit een district kon ze niets weigeren.. De Spelen hebben haar kapot gemaakt. Ze was letterlijk en figuurlijk gebroken. Ze.. had periodes waarin ze dolgelukkig was en tijden waarin ze gesloten en opgekropt leefde. Ze werd nooit meer normaal en toen ik dat beetje bij beetje kon accepteren verliet ze het Capitool. Ze ging terug naar district 4 en zwom zo ver ze kon. Ze geloofde dat als ze maar dicht genoeg bij de horizon kwam - ze vanzelf een betere plek zou vinden.' Een ongelovige zucht verliet haar lippen.
'Dat is.. Afschuwelijk.' Een frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. 'En je hebt.. Haar nooit achterna willen gaan?' River draaide zich van de rand naar mijn gezicht en glimlachte toen. 'Ik realiseerde me dat het tijd voor Savira was - ze was niet gelukkig en zo intens verwoest dat het tijd werd om dat alles los te laten om te kunnen leven in iets beters. Maar voor mij.. Ik had nog een heel leven en ze zou niet willen dat ik dat had opgegeven.' Hij stond op en glimlachte vaal.
'Je hebt gelijk.' Prevelde ze zachtjes. Nilay kromp ineen toen ze een steek in haar hand voelde. River' ogen glunderden.
'Ik zie je wel weer, Nilay. Pas goed op jezelf.'
Een schok deed haar slikken. Toen ze haar ogen opende stond ze weer naast haar ziekenhuisbed. Luisterend naar de morfine die haar lichaam binnen druppelde - dacht ze na over zijn woorden.
Dat River had gelogen besefte zij pas toen er een eindeloze, eenzame pieptoon uit de kamer naast de hare klonk. Ze had River gemogen - maar de jongen was nu vast bij de horizon waar hij Savira uit het oog was verloren. Het was zijn tijd om achter haar aan te gaan en niets zou hen nu nog kunnen hinderen.
Ze wist zeker dat de klap het ergste gedeelte van haar hulpeloze zelfmoordpoging was geweest. Hij had zo.. Onécht geklonken. Alsof ze naar een televisiescherm keek en het special-effect geluid door haar trommelvliezen had gerinkeld. Maar Nilay wist donders goed hoe echt de klap was geweest. Ze had de man in de zilveren Porshe aangekeken toen hij haar tengere lichaam brak. Maar de man was de schuld niet waardig. Het meisje was zelf de drukke weg op gegaan, haar wangen plakkerig door de uitgelopen mascara en haar zicht troebel door de lopende tranen. Het aller ergste was uiteindelijk het voelen van helemaal.. Niets. Ze voelde geen lichamelijke pijn. Geen gebroken botten of een verbrijzelde hand.
Nilay hoorde enkel haar gedachten, keek naar zichzelf vanuit een ander oogpunt en voelde daarmee een constante druk in haar hoofd. Ze wist niet of ze dood was, leefde of op het randje wachtte - maar wat zij wel wist was dat ze alles behalve zeker was. De dood had logisch geklonken, maar nu ze moest denken aan een verbeten Loki en gechoqueerde Callum was het een misstap. Ze kon niet leven, noch sterven, zonder iemand pijn te doen. Ze kon niet leven onder de constante druk die iedereen onbewust op haar uitoefende. Nilay had vanaf haar geboorte altijd gedaan wat er van haar verwacht werd en ze had het nooit slecht gehad maar.. Dat leven had ze zojuist beëindigd. Iemand zou haar ouders het nieuws van haar 'ongeluk' brengen en dan zou ze ook hun harten breken.
***
Zachte piepjes zoemden langs haar gezicht. De geur van schoonmaakmiddel drong haar neus binnen. Maar toen ze haar ogen opende kon ze de omgeving niet thuisbrengen. Het.. Ze was niet.. Ze liet haar ogen over het bleke meisje in het bed glijden. Haar zachtbruine lokken krulden rond haar gezicht en vormden warmte in tegenstelling tot haar levenloze lichaam. Het duurde enkele seconden voor zij besefte dat zíj het was die in dat bed lag. Haar ogen gleden langs de witte muren. De geur deed haar denken aan morfine. Een vrouw in smetteloos witte kleding liep naar het bed en toonde een blik die zij enkel kon thuisbrengen met een blijk van.. Medeleven. De vrouw pende iets neer op een klembord en vulde toen de morfine bij. Nilay stak haar hand op en opende haar lippen om de vrouw te vragen hoe dit.. Mógelijk was. Nilay wierp een laatste blik op de plek van haar lichaam voor ze zich naar de deur wendde. Op de gangen liepen bijna geen mensen. Enkele tl-buizen flikkerden. Aan de andere kant van een deur klonken zachte snikken. Toen Nilay nieuwsgierig de kamer betrad zag ze de bron van het geluid. Een middelbare vrouw met zachtblonde krullen snikte hartverscheurend tegen de borst van een evenoude man. Haar ogen gleden naar het bed. Er lag een jongen in, niet veel ouder dan zij. Zijn ogen had hij vredig gesloten en een regelmatige ademhaling gleed door de kamer. 'Het is moeilijk, niet?' een plotselinge stem deed haar opschrikken.
'-hoe bedoel je?' Haar groene irissen gleden verward over de jongen die voor haar opdoemde. De jongen in het bed - herkende ze hem. Om zijn lippen lag een zwakke glimlach. 'Wat heb jij gedaan?' Nilay leunde nieuwsgierig tegen één van de muren en hield haar ogen strak op de jongen gericht.
'Zwak hart, altijd al gehad.' Zijn antwoord klonk luchtiger dan zou moeten. Zijn ogen blonken zo.. Optimistisch.
'Wat is dit hier eigenlijk? De wachtkamer van het hiernamaals?' Een schrille lach rolde over zijn lippen.
'Bijna wel.' Murmelde hij bedachtzaam. 'Ik denk dat het een.. Tussenstop of iets dergelijks is. Voor de zielen waar nog niet over beslist is. Een worp terug naar het leven of een naar de dood.' Dat antwoord klonk niet eens zo onwerkelijk. Het zou in ieder geval een hoop verklaren.
'Waarom ben jij hier?' Ze slikte. Die vraag had ze kunnen verwachten.
'Een lang verhaal. Het komt neer op een zelfmoord poging.' Zijn gezicht betrok - maar hij zweeg op aanblik van haar wegwuif-gebaar.
'Hoe heet je?' De jongen stopte zijn handen in zijn zakken en floot toen zacht tussen zijn tanden.
'River. Jij?' Haar mondhoeken trokken omhoog tot een onwillekeurige glimlach.
'Nilay - naar de bloem.' Haar ogen gleden over de mensen die klaarblijkelijk zijn ouders moesten zijn. 'Kom. Deze plek is veel te deprimerend.' Hij volgde haar blik en begeleidde hen toen naar het dak van het enorme ziekenhuis. Het uitzicht was werkelijk.. Adembenemend.
De mensen die beneden liepen hadden geen enkel idee van Nilay en River - twee stervende zielen op de rand van het dak van een ziekenhuis.
River deed haar denken aan de jongen op wie ze een hele tijd verliefd was geweest. Hij was.. Aardig. En bleek toch heel kalm en humoristisch.
'Weet je, River. In een ander leven zou jij de perfecte jongen zijn geweest.' De jongen trok een grimas en lachte toen hoofdschuddend. 'Ik had een vriendin. Savira, heette ze. Ze had.. Problemen. In haar hoofd. Savira was niet één van ons. Ze zat in de Spelen - kwam oorspronkelijk uit district 4.' River beet weifelend op zijn onderlip. 'Savira was echt heel mooi. Ze had van die lokken die onder elke omstandigheid pronkten en een huid, zo zacht. Maar het allermooiste aan haar waren haar ogen. Zilver, met blauwe spikkeltjes.' River leek een moment weg te dromen in zijn gedachten maar realiseerde zich toen de situatie en verstrakte.
'Savira was na haar overwinning erg populair onder het Capitoolse mannenvolk. Iedereen wilde haar wel en als een arm meisje uit een district kon ze niets weigeren.. De Spelen hebben haar kapot gemaakt. Ze was letterlijk en figuurlijk gebroken. Ze.. had periodes waarin ze dolgelukkig was en tijden waarin ze gesloten en opgekropt leefde. Ze werd nooit meer normaal en toen ik dat beetje bij beetje kon accepteren verliet ze het Capitool. Ze ging terug naar district 4 en zwom zo ver ze kon. Ze geloofde dat als ze maar dicht genoeg bij de horizon kwam - ze vanzelf een betere plek zou vinden.' Een ongelovige zucht verliet haar lippen.
'Dat is.. Afschuwelijk.' Een frons verscheen tussen haar wenkbrauwen. 'En je hebt.. Haar nooit achterna willen gaan?' River draaide zich van de rand naar mijn gezicht en glimlachte toen. 'Ik realiseerde me dat het tijd voor Savira was - ze was niet gelukkig en zo intens verwoest dat het tijd werd om dat alles los te laten om te kunnen leven in iets beters. Maar voor mij.. Ik had nog een heel leven en ze zou niet willen dat ik dat had opgegeven.' Hij stond op en glimlachte vaal.
'Je hebt gelijk.' Prevelde ze zachtjes. Nilay kromp ineen toen ze een steek in haar hand voelde. River' ogen glunderden.
'Ik zie je wel weer, Nilay. Pas goed op jezelf.'
Een schok deed haar slikken. Toen ze haar ogen opende stond ze weer naast haar ziekenhuisbed. Luisterend naar de morfine die haar lichaam binnen druppelde - dacht ze na over zijn woorden.
Dat River had gelogen besefte zij pas toen er een eindeloze, eenzame pieptoon uit de kamer naast de hare klonk. Ze had River gemogen - maar de jongen was nu vast bij de horizon waar hij Savira uit het oog was verloren. Het was zijn tijd om achter haar aan te gaan en niets zou hen nu nog kunnen hinderen.
Heartbeat zei op 27 juli 2012 - 20:06:
Ooc: @Voiceless: Jij hebt me doen huilen! :'(
Loki stond in de gang van het ziekenhuis die sterk naar ether rook. Hij staarde naar de beker koffie in zijn hand. Hij was met de ambulance meegegaan en had geen seconde van Nilay's zijde geweken. Hij nam een slokje, ookal luste hij niet eens koffie. Een verpleegster had het hem gegeven omdat ze hem zo zielig vond.
Na lang wijfelen besloot Loki terug Nilay's kamer in te gaan. Uit de kamerer naast kwam een koppel al.huilend. Hij had twee verpleegsters horen mompelen dat die twee hun zoon kwijt waren. Iets aan z'n hart of zo...
Loki's hart zonk toen hij Nilay zo bleek en breekbaar in het ziekenhuisbed zag liggen. Loki dacht terug aan toen Jensynn in het mortuarium lag van het ziekenhuis. Loki had hem moeten identificeren. Nooit of te nimmer zou Loki Jensynn's gehavende gezicht vergeten, van zijn haar dat in vuile strengen naast zijn ingevallen gezicht hing, tot zijn ribben, die afschuwelijk ver uit staken. Hij wou niet dat Nilay ook.gehavend op zo'n metalen snijtafel kwam te liggen. Dat mocht gewoon niet..
Loki ging naast Nilay's bed zitten en nam voorzichtig haar hand vast.
'Nilay...' fluisterde hij zacht.
Toen pas besefte hij.hoe moe hij was. De adrenaline was uitgewerkt n vermoeidheid eisste zijn tol. Loki legde zijn hand op de rand van Nilay's bed en viel in slaap, Nilay's han in de zijne...
Ooc: @Voiceless: Jij hebt me doen huilen! :'(
Loki stond in de gang van het ziekenhuis die sterk naar ether rook. Hij staarde naar de beker koffie in zijn hand. Hij was met de ambulance meegegaan en had geen seconde van Nilay's zijde geweken. Hij nam een slokje, ookal luste hij niet eens koffie. Een verpleegster had het hem gegeven omdat ze hem zo zielig vond.
Na lang wijfelen besloot Loki terug Nilay's kamer in te gaan. Uit de kamerer naast kwam een koppel al.huilend. Hij had twee verpleegsters horen mompelen dat die twee hun zoon kwijt waren. Iets aan z'n hart of zo...
Loki's hart zonk toen hij Nilay zo bleek en breekbaar in het ziekenhuisbed zag liggen. Loki dacht terug aan toen Jensynn in het mortuarium lag van het ziekenhuis. Loki had hem moeten identificeren. Nooit of te nimmer zou Loki Jensynn's gehavende gezicht vergeten, van zijn haar dat in vuile strengen naast zijn ingevallen gezicht hing, tot zijn ribben, die afschuwelijk ver uit staken. Hij wou niet dat Nilay ook.gehavend op zo'n metalen snijtafel kwam te liggen. Dat mocht gewoon niet..
Loki ging naast Nilay's bed zitten en nam voorzichtig haar hand vast.
'Nilay...' fluisterde hij zacht.
Toen pas besefte hij.hoe moe hij was. De adrenaline was uitgewerkt n vermoeidheid eisste zijn tol. Loki legde zijn hand op de rand van Nilay's bed en viel in slaap, Nilay's han in de zijne...
xEmma zei op 29 juli 2012 - 12:52:
Ooc: Ik ga er lekker bruut doorheen met niet-gerelateerde dingen.
Emicia Waldron
Het derde district was het eerste district waarbij er tranen vloeiden. In de eerste twee districten was men trots geweest dat ze Tribuut waren, maar trots maakte Aliara uit het volgende gebied blijkbaar niets uit. Het vijftienjarige meisje huilde tranen met tuiten terwijl ze naar het podium werd gebracht. Ze was niet de enige die huilde, het hysterische gehuil van haar moeder en twee zussen werd ook in beeld gebracht, ook bij haar vader liepen de tranen over zijn wangen. Emicia snoof minachtend. Ze waren zo onwetend, net zoals de mensen wie ze geprobeerd had de Boete te bekijken. Ze moesten stralen van geluk, ze moesten blij en trots zijn. Het was een eer om mee te mogen doen.
Zelf had Emicia graag meegedaan, maar dat kon natuurlijk niet aangezien ze in het Capitool woonde. Daarom hieldmze het gedwongen bij het kijken naar hoe andere kinderen elkaar vermoordden en roem kregen, terwijl ze zelf dat laatste vooral heel erg graag zou willen.
Ooc: Ik ga er lekker bruut doorheen met niet-gerelateerde dingen.
Emicia Waldron
Het derde district was het eerste district waarbij er tranen vloeiden. In de eerste twee districten was men trots geweest dat ze Tribuut waren, maar trots maakte Aliara uit het volgende gebied blijkbaar niets uit. Het vijftienjarige meisje huilde tranen met tuiten terwijl ze naar het podium werd gebracht. Ze was niet de enige die huilde, het hysterische gehuil van haar moeder en twee zussen werd ook in beeld gebracht, ook bij haar vader liepen de tranen over zijn wangen. Emicia snoof minachtend. Ze waren zo onwetend, net zoals de mensen wie ze geprobeerd had de Boete te bekijken. Ze moesten stralen van geluk, ze moesten blij en trots zijn. Het was een eer om mee te mogen doen.
Zelf had Emicia graag meegedaan, maar dat kon natuurlijk niet aangezien ze in het Capitool woonde. Daarom hieldmze het gedwongen bij het kijken naar hoe andere kinderen elkaar vermoordden en roem kregen, terwijl ze zelf dat laatste vooral heel erg graag zou willen.
LotStuff zei op 2 aug 2012 - 13:23:
Callum Hallows
Hij zit op zijn bed en luistert naar de volgende toon die over gaat; Tot Loki opneemt. "Hé Loki," zegt hij rustig. Hij voelt zich toch wel een beetje schuldig over wat er is gebeurd. Hij slikt en vraagt zichzelf af met een bang hartje wat hij zou zeggen. Maar wat hij nu hoort heeft hij totaal niet verwacht. Opgefokt springt hij overeind, adrenaline giert door zijn lichaam en zorgen ervoor dat al zijn zenuwen sterk staan. Zijn spieren spant hij op en hij rent de trap sneller af dan hij al ooit heeft gedaan. Blij dat hij zijn board niet heeft opgeruimt springt hij hierop en rijdt vlug terug naar het clubhuis.
"Ik kom." Heeft Callum gezegd tegen Loki. Meer wil hij niet zeggen, meer kan hij ook niet zeggen. Als hij daar aan komt staat de ambulancier eral. Het gaat snel. Door het feit dat Callum zijn vader wel best bekend is mag hij samen met Loki meerijden naar het ziekenhuis, in het midden van het Capitool. Er zit een krop vast in zijn keel. Tranen springen in zijn ogen maar hij slikt ze weg. Pijn heeft zich als een klomp steen in zijn maag gezet, wachtend om verbrijzeld te worden wachtend tot er een eind aankomt .. Nee! Callum zo mag je niet zeggen. Het komt goed verdomme.
Met zijn extreem blauwe ogen kijkt hij om zichheen in de kille wachtkamer. De kamer zelf is fleurig en mooi aangekleed maar de sfeer die er hangt is verstikkend. Callum weet dat het ook ergens zijn schuld is. Het woord 'Zelfmoord' wat Loki had gezegd aan de telefoon galmt nog na in zijn hoofd en spookt door zijn gedachten. Klaar om op elk moment dat hij even aan iets anders denkt terug te voorschijn te komen en hem nog eens extra op de feiten te drukken.
Loki is bij Nilay binnen, hij wil ook. Het probleem is dat hij niet weet of het zo een slim idee is. Uiteindelijk verzameld hij al zijn moed bijeen en loopt de gang door opzoek naar kamer S'h 08. (Stille heilzaamheid) Hier liggen de mensen die geholpen moeten worden met kleine technologie + wetenschap, ze zijn te ernstig verwond om op zichzelf te genezen. Callum stopt voor de open kamerdeur en kijkt naar binnen. Hij ziet Loki naast Nilay zitten, hij is kennelijk in slaapgevallen. Wat geen wonder is, hoe lang zit hij er al niet? Dan gaan zijn ogen naar Nialy, ze ziet er niet gewond uit. Haar ogen zijn dicht en ze ademt zachtjes. Op haar gezicht is een vredige uitdrukking te zien. Haar perfecte gelaatstrekken worden hierdoor nog meer geaccentueerd. Callum zucht en loopt naar binnen, om het bed heen naar de andere kant. Met zijn wijsvinger streelt hij haar gezicht. Voorzichtig van haar voorhoofd naar beneden. Hierna gaat hij met zijn hand door haar haren. Ze glanzen en zijn zo zacht als fluweel. Verschrikt zet hij een stap achteruit en steekt zijn handen in zijn zakken wanneer de dokter binnenkomt. Zou hij nieuws hebben?
Callum Hallows
Hij zit op zijn bed en luistert naar de volgende toon die over gaat; Tot Loki opneemt. "Hé Loki," zegt hij rustig. Hij voelt zich toch wel een beetje schuldig over wat er is gebeurd. Hij slikt en vraagt zichzelf af met een bang hartje wat hij zou zeggen. Maar wat hij nu hoort heeft hij totaal niet verwacht. Opgefokt springt hij overeind, adrenaline giert door zijn lichaam en zorgen ervoor dat al zijn zenuwen sterk staan. Zijn spieren spant hij op en hij rent de trap sneller af dan hij al ooit heeft gedaan. Blij dat hij zijn board niet heeft opgeruimt springt hij hierop en rijdt vlug terug naar het clubhuis.
"Ik kom." Heeft Callum gezegd tegen Loki. Meer wil hij niet zeggen, meer kan hij ook niet zeggen. Als hij daar aan komt staat de ambulancier eral. Het gaat snel. Door het feit dat Callum zijn vader wel best bekend is mag hij samen met Loki meerijden naar het ziekenhuis, in het midden van het Capitool. Er zit een krop vast in zijn keel. Tranen springen in zijn ogen maar hij slikt ze weg. Pijn heeft zich als een klomp steen in zijn maag gezet, wachtend om verbrijzeld te worden wachtend tot er een eind aankomt .. Nee! Callum zo mag je niet zeggen. Het komt goed verdomme.
Met zijn extreem blauwe ogen kijkt hij om zichheen in de kille wachtkamer. De kamer zelf is fleurig en mooi aangekleed maar de sfeer die er hangt is verstikkend. Callum weet dat het ook ergens zijn schuld is. Het woord 'Zelfmoord' wat Loki had gezegd aan de telefoon galmt nog na in zijn hoofd en spookt door zijn gedachten. Klaar om op elk moment dat hij even aan iets anders denkt terug te voorschijn te komen en hem nog eens extra op de feiten te drukken.
Loki is bij Nilay binnen, hij wil ook. Het probleem is dat hij niet weet of het zo een slim idee is. Uiteindelijk verzameld hij al zijn moed bijeen en loopt de gang door opzoek naar kamer S'h 08. (Stille heilzaamheid) Hier liggen de mensen die geholpen moeten worden met kleine technologie + wetenschap, ze zijn te ernstig verwond om op zichzelf te genezen. Callum stopt voor de open kamerdeur en kijkt naar binnen. Hij ziet Loki naast Nilay zitten, hij is kennelijk in slaapgevallen. Wat geen wonder is, hoe lang zit hij er al niet? Dan gaan zijn ogen naar Nialy, ze ziet er niet gewond uit. Haar ogen zijn dicht en ze ademt zachtjes. Op haar gezicht is een vredige uitdrukking te zien. Haar perfecte gelaatstrekken worden hierdoor nog meer geaccentueerd. Callum zucht en loopt naar binnen, om het bed heen naar de andere kant. Met zijn wijsvinger streelt hij haar gezicht. Voorzichtig van haar voorhoofd naar beneden. Hierna gaat hij met zijn hand door haar haren. Ze glanzen en zijn zo zacht als fluweel. Verschrikt zet hij een stap achteruit en steekt zijn handen in zijn zakken wanneer de dokter binnenkomt. Zou hij nieuws hebben?
Zo, welkom in het Speeltopic van deze RPG!
Om het nog even te verduidelijken is hier nog een korte uitleg over de RPG.
De regels die in het Sollicitatietopic vermeld staan zijn hier ook van toepassing. Het belangrijkste is dat hier enkel gepost wordt in de naam van de personage. Is er iets wat je wil vermelden buiten je personage dan kan dit in het Sollicitatietopic.
Er is nog 1 extra regeltje van belang, als je een post plaatst. Zorg dan dat deze minstens 100 woorden bevat. Dit zodat het een beetje boeiend blijft voor iedereen.
Ik zou zeggen heel erg veel plezier! Vergeet niet minstens 1 keer te reageren in 5 dagen, dit om het topic actief te houden en het plezant te houden voor iedereen.
Als je iets in je post willen zeggen, iets kleins wat niet met je personage te maken heeft doe je het zo: ooc: Wat je wil zeggen.
Ooc staat voor Out of Character.
Hier nog even het lijstje:
Man
- Callum Hallows - LotStuff
- Loki - HeartBeat
- Sanglui Quirte - Pline
Vrouw
- Palé Arianna Evedeen - Soraya
- Nilay Pryla Evebirth - Voiceless
- Emicia Waldron - xEmma