Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » [500] Week #1
[500] Week #1
Eliros zei op 25 aug 2015 - 18:10:
Het station zag zwart van de mensen. Studenten die hun vrienden voor het eerst zagen na de zomer, ouders die diezelfde kinderen nog een kus probeerden te geven voordat ze elkaar een aantal maanden niet meer zagen, ouders die hun kinderen effectief kwijt waren en... de Wemels.
Leo wist toen nog niet dat de roodharige familie zo belangrijk zou worden. Toen hij ze voor het eerst zag, zagen ze er net zo gewoon uit als de rest.
(Oké, oké, misschien was dat niet helemaal waar. Percy en Charlie waren aan een hevige discussie bezig, waar Arthur zich alleen maar mee bemoeide om één van de twee te corrigeren wat betreft hun opmerking over dreuzels, terwijl Molly bezig was met Fred en George, hen nog een laatste keer uit elkaar probeerde te halen om het uiteindelijk op te geven en ze een gezamenlijke knuffel te geven en — Leo bedacht zich dat hij nog nooit een familie had gezien die er zo erg uit zag als een... familie. Niets werd onder stoelen of banken gestoken en iedereen kreeg minimaal twee kussen en ook nog een derde en een knuffel die er zowel pijnlijk als liefdevol uitzag. Daarbij stak zijn eigen familie bleekjes af: een alleenstaande moeder en een oudere broer die de trein al in was verdwenen zodra ze het perron goed en wel hadden bereikt.)
Eenmaal in de trein was het puur toeval dat hij twee leden van dezelfde uitbundige familie tegen het lijf liep. Hij zocht naar een plekje, was even hopeloos omdat alles vol bleek te zitten, totdat hij een coupé tegenkwam die, op de tweeling na, leeg was.
Hij stak zijn hoofd naar binnen, keek de dichtstbijzijnde jongen aan en vroeg: “Is deze plaats bezet?”
De jongen keek naar hem op. Hij glimlachte zijn tanden bloot en wees toen eens joviaal naar de lege bank tegenover hem. “Ja, zie je dat niet? Iedereen zit al klaar.”
Dat was zijn eerste kennismaking met Fred.
(Die zich prompt als George voorstelde en toen zijn tweelingbroer in zijn zij porde en vertelde dat die ook George heette.)
(“Ja, ik heet ook-George.”)
(Leo wist dat toen nog niet. Hij kwam er pas bij de sorteerceremonie achter dat George Fred was en ook-George gewoon George heette. Het hinderde hem niet, want zelfs zonder hun namen te weten had hij besloten dat hij vrienden had gevonden.)
Nu kan Leo niet meer aan Fred denken zonder haakjes te gebruiken, door iedere keer dat Fred zich vermomde als George en vice versa, door alle dingen die hij nu weet of voelt, door alle dingen die gebeurt zijn, door... (dat.)
Fred is één van zijn beste vrienden.
(Dat was zo.)
Fred betekende alles voor hem.
(Betekent.) (Ook al is hij...)
“Oh.” Even weet Leo niet wat hij moet doen. Hij haalt zijn schouders op. “Ik ga wel ergens anders kijken dan.”
Een stevige hand pakte hem bij zijn mouw, trok hem terug voor hij verder kon lopen. “Ik maakte maar een grapje. Jouw naam staat op die plek. Wat is je naam?”
“Leo.”
“Zie je wel? Dat staat er duidelijk op.”
(Dood.)
Het station zag zwart van de mensen. Studenten die hun vrienden voor het eerst zagen na de zomer, ouders die diezelfde kinderen nog een kus probeerden te geven voordat ze elkaar een aantal maanden niet meer zagen, ouders die hun kinderen effectief kwijt waren en... de Wemels.
Leo wist toen nog niet dat de roodharige familie zo belangrijk zou worden. Toen hij ze voor het eerst zag, zagen ze er net zo gewoon uit als de rest.
(Oké, oké, misschien was dat niet helemaal waar. Percy en Charlie waren aan een hevige discussie bezig, waar Arthur zich alleen maar mee bemoeide om één van de twee te corrigeren wat betreft hun opmerking over dreuzels, terwijl Molly bezig was met Fred en George, hen nog een laatste keer uit elkaar probeerde te halen om het uiteindelijk op te geven en ze een gezamenlijke knuffel te geven en — Leo bedacht zich dat hij nog nooit een familie had gezien die er zo erg uit zag als een... familie. Niets werd onder stoelen of banken gestoken en iedereen kreeg minimaal twee kussen en ook nog een derde en een knuffel die er zowel pijnlijk als liefdevol uitzag. Daarbij stak zijn eigen familie bleekjes af: een alleenstaande moeder en een oudere broer die de trein al in was verdwenen zodra ze het perron goed en wel hadden bereikt.)
Eenmaal in de trein was het puur toeval dat hij twee leden van dezelfde uitbundige familie tegen het lijf liep. Hij zocht naar een plekje, was even hopeloos omdat alles vol bleek te zitten, totdat hij een coupé tegenkwam die, op de tweeling na, leeg was.
Hij stak zijn hoofd naar binnen, keek de dichtstbijzijnde jongen aan en vroeg: “Is deze plaats bezet?”
De jongen keek naar hem op. Hij glimlachte zijn tanden bloot en wees toen eens joviaal naar de lege bank tegenover hem. “Ja, zie je dat niet? Iedereen zit al klaar.”
Dat was zijn eerste kennismaking met Fred.
(Die zich prompt als George voorstelde en toen zijn tweelingbroer in zijn zij porde en vertelde dat die ook George heette.)
(“Ja, ik heet ook-George.”)
(Leo wist dat toen nog niet. Hij kwam er pas bij de sorteerceremonie achter dat George Fred was en ook-George gewoon George heette. Het hinderde hem niet, want zelfs zonder hun namen te weten had hij besloten dat hij vrienden had gevonden.)
Nu kan Leo niet meer aan Fred denken zonder haakjes te gebruiken, door iedere keer dat Fred zich vermomde als George en vice versa, door alle dingen die hij nu weet of voelt, door alle dingen die gebeurt zijn, door... (dat.)
Fred is één van zijn beste vrienden.
(Dat was zo.)
Fred betekende alles voor hem.
(Betekent.) (Ook al is hij...)
“Oh.” Even weet Leo niet wat hij moet doen. Hij haalt zijn schouders op. “Ik ga wel ergens anders kijken dan.”
Een stevige hand pakte hem bij zijn mouw, trok hem terug voor hij verder kon lopen. “Ik maakte maar een grapje. Jouw naam staat op die plek. Wat is je naam?”
“Leo.”
“Zie je wel? Dat staat er duidelijk op.”
(Dood.)
mistyflower zei op 25 aug 2015 - 20:41:
--- De kleine blauwe wezentjes---
‘Het is nu al weer 70 jaar geleden dat ik hen voor het eerst zag. Ik was toen nog een jongen. Bijna even oud als jij. Ik kwam langs een prachtige treurwilg en daaronder waren allemaal kleine holletjes. Daar stonden die blauwe wezentjes met vreemde kleertjes gemaakt van gedroogd gras en veertjes. De leider ,te herkennen aan een stok met een kiezel erop gebonden, sprak mij aan. “Jij Komen, Jou pijn doen. Jij aanval, jou pijn doen.”
Het is bizar om te bedenken dat de eerste woorden die hij tegen mij sprak alles behalve vriendelijk waren. Ik denk niet dat je je daar wat bij zou kunnen voorstellen, Dina. Maar heus zo is het gegaan.’ De oude man keek het meisje stralend aan.
‘Dat is ook niet erg vriendelijk.’ Zei ze verontwaardigt.
‘Ja, dina, dat is niet heel vriendelijk. Maar als jij zo klein was en er kwam een reus zou jij dan niet ook je best doen om zo een reus weg te jagen?’
‘Misschien’ Zei het meisje, even nadenkend ‘En toen, Opa. Wat gebeurde er toen.’
‘Nou, ik ben natuurlijk een avonturier en die zouden nooit zonder iets te beter te bekijken weg gaan. En dat deed ik ook niet. De wezentjes waren trouwens zo klein, dat ik niet dacht dat ze werkelijk een gevaar zouden vormen. Zo zie je maar , dat je heel gemakkelijk grote inschattingsfouten maken.”
Het meisje keek haar opa vragend aan. ‘Hoezo dan? Als ze toch zo klein zijn.’
‘Dina, denk nooit dat iets hulpeloos is, enkel omdat het er klein uitziet. Dat soort fouten maken worden er te veel gemaakt.’ De man vervolgde zijn verhaal.
‘Ondanks de waarschuwing van het mannetje ben ik dus voor over gebogen, met mijn vergroot glas om ze beter te bekijken. De kleine wezentjes staken dreigend hun kleine vuistjes naar voren. Maar daar schonk ik niet veel aandacht aan en dus boog ik iets verder naar voren. Dat had ik niet moeten doen. ‘Anvallan’ krijste het wezentje met de staf en de andere wezens haalde achter hun rug kleine spitse takjes als zwaarden vandaan en renden naar mij toen. Werkelijk waar het doet nog pijn als ik er aan denk. Als honderden spelden prikken. Kleine venijnige wezentjes. Ik ben snel weggegaan en ik ben nooit meer dicht bij die holletjes gekomen. In dat bos kwam ik nog wel. Maar de grote treurwilg liet ik voortaan met trust. ’ De man lachte.
‘Heb je ze dan nooit meer gezien?’ Vroeg het meisje.
‘Zeg nooit nooit.’ Zei de man, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel. ‘Ik heb regelmatig nog zo’ een klein blauw wezentje gezien wanneer ik door het bos wandelde. Misschien zie jij er ook nog wel eens eentje.’
‘Is dat echt waar?’
‘Dina, opa neemt je in de maling’ Zei de vrouw vanachter haar boek. ‘Hij vind het leuk om je te plagen.’
‘Ik plagen? Echt niet hoor. Alles is eerlijk waar. Ik weet alleen niet helemaal zeker of ik het wel of niet gedroomd heb.’
pressies 500 volgens word
--- De kleine blauwe wezentjes---
‘Het is nu al weer 70 jaar geleden dat ik hen voor het eerst zag. Ik was toen nog een jongen. Bijna even oud als jij. Ik kwam langs een prachtige treurwilg en daaronder waren allemaal kleine holletjes. Daar stonden die blauwe wezentjes met vreemde kleertjes gemaakt van gedroogd gras en veertjes. De leider ,te herkennen aan een stok met een kiezel erop gebonden, sprak mij aan. “Jij Komen, Jou pijn doen. Jij aanval, jou pijn doen.”
Het is bizar om te bedenken dat de eerste woorden die hij tegen mij sprak alles behalve vriendelijk waren. Ik denk niet dat je je daar wat bij zou kunnen voorstellen, Dina. Maar heus zo is het gegaan.’ De oude man keek het meisje stralend aan.
‘Dat is ook niet erg vriendelijk.’ Zei ze verontwaardigt.
‘Ja, dina, dat is niet heel vriendelijk. Maar als jij zo klein was en er kwam een reus zou jij dan niet ook je best doen om zo een reus weg te jagen?’
‘Misschien’ Zei het meisje, even nadenkend ‘En toen, Opa. Wat gebeurde er toen.’
‘Nou, ik ben natuurlijk een avonturier en die zouden nooit zonder iets te beter te bekijken weg gaan. En dat deed ik ook niet. De wezentjes waren trouwens zo klein, dat ik niet dacht dat ze werkelijk een gevaar zouden vormen. Zo zie je maar , dat je heel gemakkelijk grote inschattingsfouten maken.”
Het meisje keek haar opa vragend aan. ‘Hoezo dan? Als ze toch zo klein zijn.’
‘Dina, denk nooit dat iets hulpeloos is, enkel omdat het er klein uitziet. Dat soort fouten maken worden er te veel gemaakt.’ De man vervolgde zijn verhaal.
‘Ondanks de waarschuwing van het mannetje ben ik dus voor over gebogen, met mijn vergroot glas om ze beter te bekijken. De kleine wezentjes staken dreigend hun kleine vuistjes naar voren. Maar daar schonk ik niet veel aandacht aan en dus boog ik iets verder naar voren. Dat had ik niet moeten doen. ‘Anvallan’ krijste het wezentje met de staf en de andere wezens haalde achter hun rug kleine spitse takjes als zwaarden vandaan en renden naar mij toen. Werkelijk waar het doet nog pijn als ik er aan denk. Als honderden spelden prikken. Kleine venijnige wezentjes. Ik ben snel weggegaan en ik ben nooit meer dicht bij die holletjes gekomen. In dat bos kwam ik nog wel. Maar de grote treurwilg liet ik voortaan met trust. ’ De man lachte.
‘Heb je ze dan nooit meer gezien?’ Vroeg het meisje.
‘Zeg nooit nooit.’ Zei de man, terwijl hij achterover leunde in zijn stoel. ‘Ik heb regelmatig nog zo’ een klein blauw wezentje gezien wanneer ik door het bos wandelde. Misschien zie jij er ook nog wel eens eentje.’
‘Is dat echt waar?’
‘Dina, opa neemt je in de maling’ Zei de vrouw vanachter haar boek. ‘Hij vind het leuk om je te plagen.’
‘Ik plagen? Echt niet hoor. Alles is eerlijk waar. Ik weet alleen niet helemaal zeker of ik het wel of niet gedroomd heb.’
pressies 500 volgens word
Bodine zei op 25 aug 2015 - 21:02:
Kayleys word zegt 500
Also: SPOILERS voor iedereen die niet voorbij A Storm of Swords is
Monogamie smaakt zoet op zijn tong, zeker in contrast met de bittere smaakexplosies die zijn herinneringen oproepen. Het zoute zweet, de zure wijn - op de achtergrond. Een muffe pluk haar in zijn mond; zijn eigen haar, doorweekt van inspanning.
Een wanhopig zoete kreun in zijn oor dringt de bittere herinneringen terug.
(Hij is weg.)
(Hij neemt het je niet kwalijk.)
(Hij is niet boos.)
(Hij weet dat je het nooit zou hebben gedaan als hij nog leefde.)
Troostende woorden die hem toestaan zijn lichaam over te geven aan het hier en nu, ook al weet zijn geest dat het bittere leugens zijn.
Hij is monogaam, dat wel.
(Maar niet omdat hij nooit naar andere mannen heeft gekeken.)
(Meer omdat andere mannen hem nooit zien staan.)
(Niet op die manier.)
De herinnering aan het toernooi voor Joffreys naamdag is, ondanks de overwinning, heel lang een bittere geweest. Jaime Lannister, koningsdoder, met zijn lange blonde haren en sprekende groene ogen en glanzend gouden harnas; de halfgod naar wie hij af en toe stiekem keek -
(alleen af en toe)
(alleen kijken)
(hij is nog steeds monogaam)
- had hem niet meer woorden waardig geacht dan wat gemompel tussen zijn tanden door.
(Negatief gemompel.)
(De arrogantie.)
Het had zijn trots tegen de haren in gestreken, zijn ongeoorloofde hoop de grond in geboord.
Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de herinnering zoeter. Achteraf weet hij dat hij indruk heeft gemaakt. Achteraf weet hij dat zijn tijd nog zal komen, dat de man nog vele woorden aan hem vuil zal maken; vele geluiden te smekend om voor woorden door te gaan.
Hij herinnert zich de eerste keer dat de koningsdoder wel tegen hem sprak.
(“Iemand heeft me twee nieuwe broers gegeven, zie ik.”)
(Hoe de man van zijn paard afsteeg.)
(Hem binnen enkele tellen vergeten leek te zijn.)
(Jaimes hand...)
Het duurde daarna slechts enkele minuten voor Jaime zover ging als hem persoonlijk aanspreken.
(“Stop dat zwaard weg, ser.”)
De bittere smaak die hem bijna had doen denken dat hij het bloed van zijn dode koning op zijn tong proefde. De woede die hem overmeesterde bij het zien van háár. De woordenwisseling tussen hem en Jaime.
(De linkerhand waarmee de bevelhebber hem stevig vastpakte.)
(Het dreigement dat zijn bloed deed koken op de meest irrelevante plekken.)
Diezelfde hand heeft zich nu om zijn heupbot geklemd, diezelfde vingers begraven zich diep in zijn huid en hetzelfde bloed kookt in zijn lichaam terwijl bijna, bijna -
(Hij is nog steeds monogaam.)
Jaime scheldt in zijn oor; zacht, fluisterend maar dringend en drukkend als zijn vingers in het zachte vlees.
(Een teken dat het bijna voorbij is.)
Hij weet de smaaksensaties nog heel even vast te houden - alle minder prettige smaken naar de achtergrond geduwd door de zoete overwinning, het zoete samenzijn, het zoete bijna bijna bijna.
Schuld smaakt bitter op zijn tong wanneer Jaime van hem af rolt en de herinneringen aan Renly met volle kracht terug zijn hoofd in slaan.
(Hij is nog steeds monogaam.)
Kayleys word zegt 500
Also: SPOILERS voor iedereen die niet voorbij A Storm of Swords is
Monogamie smaakt zoet op zijn tong, zeker in contrast met de bittere smaakexplosies die zijn herinneringen oproepen. Het zoute zweet, de zure wijn - op de achtergrond. Een muffe pluk haar in zijn mond; zijn eigen haar, doorweekt van inspanning.
Een wanhopig zoete kreun in zijn oor dringt de bittere herinneringen terug.
(Hij is weg.)
(Hij neemt het je niet kwalijk.)
(Hij is niet boos.)
(Hij weet dat je het nooit zou hebben gedaan als hij nog leefde.)
Troostende woorden die hem toestaan zijn lichaam over te geven aan het hier en nu, ook al weet zijn geest dat het bittere leugens zijn.
Hij is monogaam, dat wel.
(Maar niet omdat hij nooit naar andere mannen heeft gekeken.)
(Meer omdat andere mannen hem nooit zien staan.)
(Niet op die manier.)
De herinnering aan het toernooi voor Joffreys naamdag is, ondanks de overwinning, heel lang een bittere geweest. Jaime Lannister, koningsdoder, met zijn lange blonde haren en sprekende groene ogen en glanzend gouden harnas; de halfgod naar wie hij af en toe stiekem keek -
(alleen af en toe)
(alleen kijken)
(hij is nog steeds monogaam)
- had hem niet meer woorden waardig geacht dan wat gemompel tussen zijn tanden door.
(Negatief gemompel.)
(De arrogantie.)
Het had zijn trots tegen de haren in gestreken, zijn ongeoorloofde hoop de grond in geboord.
Naarmate de tijd verstrijkt, wordt de herinnering zoeter. Achteraf weet hij dat hij indruk heeft gemaakt. Achteraf weet hij dat zijn tijd nog zal komen, dat de man nog vele woorden aan hem vuil zal maken; vele geluiden te smekend om voor woorden door te gaan.
Hij herinnert zich de eerste keer dat de koningsdoder wel tegen hem sprak.
(“Iemand heeft me twee nieuwe broers gegeven, zie ik.”)
(Hoe de man van zijn paard afsteeg.)
(Hem binnen enkele tellen vergeten leek te zijn.)
(Jaimes hand...)
Het duurde daarna slechts enkele minuten voor Jaime zover ging als hem persoonlijk aanspreken.
(“Stop dat zwaard weg, ser.”)
De bittere smaak die hem bijna had doen denken dat hij het bloed van zijn dode koning op zijn tong proefde. De woede die hem overmeesterde bij het zien van háár. De woordenwisseling tussen hem en Jaime.
(De linkerhand waarmee de bevelhebber hem stevig vastpakte.)
(Het dreigement dat zijn bloed deed koken op de meest irrelevante plekken.)
Diezelfde hand heeft zich nu om zijn heupbot geklemd, diezelfde vingers begraven zich diep in zijn huid en hetzelfde bloed kookt in zijn lichaam terwijl bijna, bijna -
(Hij is nog steeds monogaam.)
Jaime scheldt in zijn oor; zacht, fluisterend maar dringend en drukkend als zijn vingers in het zachte vlees.
(Een teken dat het bijna voorbij is.)
Hij weet de smaaksensaties nog heel even vast te houden - alle minder prettige smaken naar de achtergrond geduwd door de zoete overwinning, het zoete samenzijn, het zoete bijna bijna bijna.
Schuld smaakt bitter op zijn tong wanneer Jaime van hem af rolt en de herinneringen aan Renly met volle kracht terug zijn hoofd in slaan.
(Hij is nog steeds monogaam.)
xjeszell zei op 25 aug 2015 - 21:53:
517 volgens Word. Ik kon maar niet op de eerste zin komen, dus credits to Dyl for this one, really. :'
De twee achtjarige jongens liepen – enigszins nerveus – het klaslokaal in. Vandaag was hun eerste dag in groep vijf, wat hen weer een jaartje dichterbij de middelbare school bracht, een jaartje dichterbij het einde van de basisschool. De meeste gezichten in de klas herkenden Stiles en Scott nog, hoewel sommige van hun klasgenootjes flink bruin (of rood) waren van de zomervakantie. Zoals altijd nam het tweetal naast elkaar plaats, tot grote afkeur van hun juffrouw.
“Jullie moeten vandaag eigenlijk in viertallen werken,” sprak ze. Het tweetal keek elkaar aan, klampte zich nog net niet aan elkaar vast.
“Jullie kunnen wel bij elkaar blijven anders,” ging juffrouw Cassandra verder, “jullie kunnen je bij hen aansluiten,” zei ze, waarna ze naar een tweetal - een meisje met roodblonde haren en een jongen met stekeltjes – gebaarde.
Hoewel Stiles pas acht was, was hij zich ervan bewust dat het meisje nu al enorm mooi was. Hij stootte Scott aan, die er duidelijk hetzelfde over leek te denken, en samen liepen ze richting het tweetal.
“Het doel van deze opdracht is dat jullie elkaar beter leren kennen,” legde juf Cassandra uit. “Er zijn immers een aantal nieuwe gezichten, waaronder Jackson en Lydia waar Scott en Stiles bijzitten, en we willen als klas zijnde natuurlijk dat iedereen zich welkom voelt, is het niet?” Er klonk instemmend gemompel, hier en daar wat enthousiaster.
“Ik ben trouwens Scott, en dit is mijn beste vriend Stiles,” klonk de stem van zijn vriend naast hem.
“Als eerste wil ik natuurlijk dat jullie iets over jezelf ver—,” juf Cassandra was nog niet uitgesproken en het gepraat barstte al los.
“Mijn naam is Stiles,” begon Stiles, zijn ogen meer gefixeerd op Lydia dan op de jongen – Jackson? – naast haar, “en ik houd van Jeeps.” Jackson barstte in lachen uit, vertelde vervolgens dat zijn lievelingsauto een Porsche was.
“Ik ben Lydia,” zei ze nadat Jackson een beetje uitgelachen was, “en ik weet eigenlijk niet heel veel van auto’s.”
“Maar Lydia,” sneerde Jackson, “je hoort ook niet veel van auto’s te weten, je bent een meisje, jullie weten daar niks van.”
Stiles trok zijn wenkbrauwen op door die opmerking, tot groot genoegen van Lydia. Ze zag er, in zijn ogen, helemaal niet uit als een meisje dat ergens niet veel vanaf wist ‘omdat ze een meisje was’ - ze zag er eerder uit als iemand die het leuk vond om dingen te leren.
De dag was voorbij voor het viertal het wist; uiteindelijk werd er over van alles gesproken, van hobby’s tot het beroep van hun ouders – Jackson bleek geadopteerd te zijn – tot wat ze later wilden hobby’s en wie huisdieren hadden. Uiteindelijk fietsten Stiles en Scott samen naar het huis van Scott, waar zijn moeder al met lekkers op de jongens zaten te wachten; Stiles ouders waren als tweede ouders voor Scott en andersom.
“Scott, volgens mij ben ik verliefd,” zei Stiles toen ze bijna thuis waren, waarna de jongen hem vragend aankeek.
“Dat meisje van net?”
“Ja, Lydia.”
Geen van de jongens had echter verwacht dat Stiles gevoelens voor Lydia tot het eind van high school nog zouden bestaan.
517 volgens Word. Ik kon maar niet op de eerste zin komen, dus credits to Dyl for this one, really. :'
De twee achtjarige jongens liepen – enigszins nerveus – het klaslokaal in. Vandaag was hun eerste dag in groep vijf, wat hen weer een jaartje dichterbij de middelbare school bracht, een jaartje dichterbij het einde van de basisschool. De meeste gezichten in de klas herkenden Stiles en Scott nog, hoewel sommige van hun klasgenootjes flink bruin (of rood) waren van de zomervakantie. Zoals altijd nam het tweetal naast elkaar plaats, tot grote afkeur van hun juffrouw.
“Jullie moeten vandaag eigenlijk in viertallen werken,” sprak ze. Het tweetal keek elkaar aan, klampte zich nog net niet aan elkaar vast.
“Jullie kunnen wel bij elkaar blijven anders,” ging juffrouw Cassandra verder, “jullie kunnen je bij hen aansluiten,” zei ze, waarna ze naar een tweetal - een meisje met roodblonde haren en een jongen met stekeltjes – gebaarde.
Hoewel Stiles pas acht was, was hij zich ervan bewust dat het meisje nu al enorm mooi was. Hij stootte Scott aan, die er duidelijk hetzelfde over leek te denken, en samen liepen ze richting het tweetal.
“Het doel van deze opdracht is dat jullie elkaar beter leren kennen,” legde juf Cassandra uit. “Er zijn immers een aantal nieuwe gezichten, waaronder Jackson en Lydia waar Scott en Stiles bijzitten, en we willen als klas zijnde natuurlijk dat iedereen zich welkom voelt, is het niet?” Er klonk instemmend gemompel, hier en daar wat enthousiaster.
“Ik ben trouwens Scott, en dit is mijn beste vriend Stiles,” klonk de stem van zijn vriend naast hem.
“Als eerste wil ik natuurlijk dat jullie iets over jezelf ver—,” juf Cassandra was nog niet uitgesproken en het gepraat barstte al los.
“Mijn naam is Stiles,” begon Stiles, zijn ogen meer gefixeerd op Lydia dan op de jongen – Jackson? – naast haar, “en ik houd van Jeeps.” Jackson barstte in lachen uit, vertelde vervolgens dat zijn lievelingsauto een Porsche was.
“Ik ben Lydia,” zei ze nadat Jackson een beetje uitgelachen was, “en ik weet eigenlijk niet heel veel van auto’s.”
“Maar Lydia,” sneerde Jackson, “je hoort ook niet veel van auto’s te weten, je bent een meisje, jullie weten daar niks van.”
Stiles trok zijn wenkbrauwen op door die opmerking, tot groot genoegen van Lydia. Ze zag er, in zijn ogen, helemaal niet uit als een meisje dat ergens niet veel vanaf wist ‘omdat ze een meisje was’ - ze zag er eerder uit als iemand die het leuk vond om dingen te leren.
De dag was voorbij voor het viertal het wist; uiteindelijk werd er over van alles gesproken, van hobby’s tot het beroep van hun ouders – Jackson bleek geadopteerd te zijn – tot wat ze later wilden hobby’s en wie huisdieren hadden. Uiteindelijk fietsten Stiles en Scott samen naar het huis van Scott, waar zijn moeder al met lekkers op de jongens zaten te wachten; Stiles ouders waren als tweede ouders voor Scott en andersom.
“Scott, volgens mij ben ik verliefd,” zei Stiles toen ze bijna thuis waren, waarna de jongen hem vragend aankeek.
“Dat meisje van net?”
“Ja, Lydia.”
Geen van de jongens had echter verwacht dat Stiles gevoelens voor Lydia tot het eind van high school nog zouden bestaan.
1Dzayn zei op 25 aug 2015 - 22:35:
Daily top 3:
1: Bodine. You told me not to read it. I still did. Maar ja shit man. Dit komt binnen en ik houd gwn van de schrijfstijl en ja <3 liefde.
2: Elise. Ik houd van de weasly twins en dit was gwn een heel schattig stukje.
3: Daan. Oh shit daan, dit stuk is geweldig. Een woord. Larry <3
Daily top 3:
1: Bodine. You told me not to read it. I still did. Maar ja shit man. Dit komt binnen en ik houd gwn van de schrijfstijl en ja <3 liefde.
2: Elise. Ik houd van de weasly twins en dit was gwn een heel schattig stukje.
3: Daan. Oh shit daan, dit stuk is geweldig. Een woord. Larry <3
Cynthia zei op 25 aug 2015 - 23:26:
Niet op dagen als deze. Niet op de momenten waarop hij zich afvroeg of hij het juiste had gedaan.
De keuze was al direct in zijn eerste jaar op Zweinstein gemaakt, op de eerste dag zelfs.
(De eerste avond, zelfs)
x
‘Hé, jij.’ De jongen met het bijna witte haar kwam met twee anderen voor hem staan, keek hem glimlachend aan. (Of was het nou minachtend?) ‘Jij bent toch Harry Potter?’
‘Ja, dat klopt. Hoezo?’
‘Ik zag je litteken en ik dacht – ik wist – dat jij het moest zijn. Ook nieuw hier, dus?’
Harry zuchtte. ‘Eh, ja. Net zoals alle andere leerlingen hier,’ antwoordde hij, terwijl hij een weids armgebaar maakte om zijn woorden nog duidelijker te maken dan dat ze al waren. De jongen knikte, stak vervolgens prompt zijn hand uit en staarde Harry recht in zijn ogen.
‘Ik ben Draco. Draco Malfidus.’ De uitgestoken hand werd niet geschud, en in plaats daarvan werd er naast Harry gegrinnikt.
(Wie noemde zijn kind dan ook in godsnaam zo?)
‘Hm,’ snoof de blonde jongen. ‘Rood haar, versleten gewaad, tweedehands toverstok… laat me raden. Een Wemel?’ Draco had zijn aandacht nu compleet op de roodharige jongen rechts van Harry gevestigd, de jongen die (hoogstwaarschijnlijk) zijn aller eerste vriend hier op Zweinstein zou worden.
‘Als ik het al niet dacht. Ga je hier mee om, Harry? Weet je wat – ik zal je helpen. Laat mij je vriend zijn. Ik weet zeker dat we samen grootste dingen kunnen doen.’ Ron werd totaal vergeten en beschaamd sloeg deze zijn ogen neer. Harry daarentegen voelde zich misselijk worden bij het idee vrienden te moeten worden met een slang zoals Draco, een jongen die voldoening kreeg door het treiteren van anderen.
(Door het pijn doen van anderen.)
‘Nee, bedankt,’ antwoordde Harry daarom resoluut. ‘Ik kan mijn eigen vrienden wel kiezen.’
Draco slikte, even ontdaan door het antwoord van Harry. Even leek het alsof hij daadwerkelijk gekwetst was, maar algauw herpakte hij zich en rechtte zijn schouders, zijn neus minachtend in de lucht gestoken.
‘Oké, Potter, prima. Jij kiest je eigen vrienden? Dan heb je alvast een vijand erbij gekozen.’ Hij begon te lachen en als twee marionetten deden de twee jongens die aan weerszijden van Draco stonden mee. Harry voelde zichzelf kwaad worden, besloot er niet aan toe te geven en knikte enkel.
x
En nu, vijf jaar later, vroeg hij zich af hoe het geweest zou zijn als hij die dag ‘’ja’’ had gezegd tegen Draco zijn vriendschap. Ze hadden zoveel gemeen, hij zag zoveel van hemzelf terug in de lichtblonde slang dat het bijna eng werd. En soms, op regenachtige, koude dagen als deze voelde de eenzaamheid die hij zo goed had leren kennen bijna hetzelfde als de vriendschap die hij nooit zal leren kennen.
EINDE
525 op Word.
Dagen als deze
Op dagen als deze vroeg hij zich altijd af of hij het juiste had gedaan. Koude, regenachtige dagen waarop de enige vriend die hij had ‘’eenzaamheid’’ heette. Niet dat dat echt een vriend was, officieel, maar voor Harry voelde dat soms wel zo. Net zoals hij soms voelde als een vriend, maar dat officieel niet was. Onofficieel niet eens, eigenlijk, maar dat deed er nu niet toe. Niet op dagen als deze. Niet op de momenten waarop hij zich afvroeg of hij het juiste had gedaan.
De keuze was al direct in zijn eerste jaar op Zweinstein gemaakt, op de eerste dag zelfs.
(De eerste avond, zelfs)
x
‘Hé, jij.’ De jongen met het bijna witte haar kwam met twee anderen voor hem staan, keek hem glimlachend aan. (Of was het nou minachtend?) ‘Jij bent toch Harry Potter?’
‘Ja, dat klopt. Hoezo?’
‘Ik zag je litteken en ik dacht – ik wist – dat jij het moest zijn. Ook nieuw hier, dus?’
Harry zuchtte. ‘Eh, ja. Net zoals alle andere leerlingen hier,’ antwoordde hij, terwijl hij een weids armgebaar maakte om zijn woorden nog duidelijker te maken dan dat ze al waren. De jongen knikte, stak vervolgens prompt zijn hand uit en staarde Harry recht in zijn ogen.
‘Ik ben Draco. Draco Malfidus.’ De uitgestoken hand werd niet geschud, en in plaats daarvan werd er naast Harry gegrinnikt.
(Wie noemde zijn kind dan ook in godsnaam zo?)
‘Hm,’ snoof de blonde jongen. ‘Rood haar, versleten gewaad, tweedehands toverstok… laat me raden. Een Wemel?’ Draco had zijn aandacht nu compleet op de roodharige jongen rechts van Harry gevestigd, de jongen die (hoogstwaarschijnlijk) zijn aller eerste vriend hier op Zweinstein zou worden.
‘Als ik het al niet dacht. Ga je hier mee om, Harry? Weet je wat – ik zal je helpen. Laat mij je vriend zijn. Ik weet zeker dat we samen grootste dingen kunnen doen.’ Ron werd totaal vergeten en beschaamd sloeg deze zijn ogen neer. Harry daarentegen voelde zich misselijk worden bij het idee vrienden te moeten worden met een slang zoals Draco, een jongen die voldoening kreeg door het treiteren van anderen.
(Door het pijn doen van anderen.)
‘Nee, bedankt,’ antwoordde Harry daarom resoluut. ‘Ik kan mijn eigen vrienden wel kiezen.’
Draco slikte, even ontdaan door het antwoord van Harry. Even leek het alsof hij daadwerkelijk gekwetst was, maar algauw herpakte hij zich en rechtte zijn schouders, zijn neus minachtend in de lucht gestoken.
‘Oké, Potter, prima. Jij kiest je eigen vrienden? Dan heb je alvast een vijand erbij gekozen.’ Hij begon te lachen en als twee marionetten deden de twee jongens die aan weerszijden van Draco stonden mee. Harry voelde zichzelf kwaad worden, besloot er niet aan toe te geven en knikte enkel.
x
En nu, vijf jaar later, vroeg hij zich af hoe het geweest zou zijn als hij die dag ‘’ja’’ had gezegd tegen Draco zijn vriendschap. Ze hadden zoveel gemeen, hij zag zoveel van hemzelf terug in de lichtblonde slang dat het bijna eng werd. En soms, op regenachtige, koude dagen als deze voelde de eenzaamheid die hij zo goed had leren kennen bijna hetzelfde als de vriendschap die hij nooit zal leren kennen.
EINDE
525 op Word.
xNadezhda zei op 25 aug 2015 - 23:29:
Mijn top drie:
Iv, omdat ik het heel erg leuk vind dat ze Charlie Wemel als hoofdpersoon heeft gekozen, dat verraste me.
Elise, omdat er tot nu toe heel veel over Fred is geschreven en die van haar me het meest raakte.
Bodine, omdat Jaime/Loras en ik zelfs de sexual stuff kon lezen zonder daar moeite mee te hebben. Which is saying something considering I'm ace. So.
Mijn top drie:
Iv, omdat ik het heel erg leuk vind dat ze Charlie Wemel als hoofdpersoon heeft gekozen, dat verraste me.
Elise, omdat er tot nu toe heel veel over Fred is geschreven en die van haar me het meest raakte.
Bodine, omdat Jaime/Loras en ik zelfs de sexual stuff kon lezen zonder daar moeite mee te hebben. Which is saying something considering I'm ace. So.
Merula zei op 25 aug 2015 - 23:34:
(Nee... Echt iets goeds komt er niet uit. Maar goed. Ik schrijf. En het is wel leuk. En 500 woorden!]
De eerste keer dat ik hem zag, voelde ik me al meteen tot hem aangetrokken. Ik had hem al even in de rij gezien, maar na het sorteren merkte ik hem pas echt op. Het was niet dat hij nou erg knap of grappig was, wat hij wel was... Het was... Ik weet niet wat het was. Hij liep langs me heen en we keken elkaar aan en glimlachten.
“Hoi,” zei hij.
“Hoi,” zei ik.
“Dus nu kunnen we eindelijk aan de school beginnen!”
Ik knikte wat verlegen.
“Weet je welke lessen ze allemaal geven?”
Alweer knikte ik. Ik begon alle lessen op te noemen. Ik kende ze allemaal. Eigenlijk verbaasde ik me een beetje dat hij het niet wist, want ik dacht dat iedereen dat wel wist. Misschien was hij het vergeten omdat hij zich er niet druk om maakte, of was hij te nerveus om het te onthouden... Het maakte ook niet uit. Ik was eigenlijk wel blij dat ik ergens over kon praten en het kon uitleggen. Al snel hadden we het over spreuken en boeken en huisdieren...
Het duurde niet lang, nog geen vijf minuten waarschijnlijk. Toch voelde het alsof het wel een uur duurde. En niet op de vervelende, afwachtende manier. Het ging heel gemakkelijk. Vanzelf.
“Hé, kom je nog! Je hoort híer hoor!” riep een leeftijdsgenootje ineens naar de jongen.
Hij keek verward naast zich, alsof hij vergeten was wat hij ging doen. “O ja,” mompelde hij. Vlug draaide hij zich naar zijn tafel, maar voor hij dat deed keek hij nog even naar mij. “Misschien kunnen we morgen verder kletsen!”
Ik grijnsde blij omdat hij me nog niet vergeten was. “Oké!”
Nieuwsgierig volgde ik hem met mijn ogen tot hij bij zijn afdeling kwam. Daarna keek ik al snel weg.
“Waarom ga je met hén om? Zij horen niet bij onze afdeling!” zei de jongen arrogant. Er kwam geen antwoord. Ik heb me al die tijd afgevraagd waarom er geen antwoord kwam. Was hij het ermee eens? Boeide het hem niet? Boeide ik hem niet en was hij enkel vriendelijk geweest, of had hij me enkel gebruikt voor antwoorden?
Een meisje stootte me aan en hield me zo uit mijn gedachten. “Hé, je kan beter maar niet met ze omgaan. Daar komt meestal gedoe van.”
Ik dacht even na. Mijn blik kruiste die van de jongen waarmee ik eerder aan het praten was. Kayn. Ik keek weg, richting het meisje. “Het maakt me niet uit. Als ik iemand aardig vind, wil ik best voor die iemand in de problemen komen.” Het kwam er zekerder uit dan ik verwacht had en ik kan me nog herinneren dat ik best trots was op mezelf. Ik keek weer naar de jongen, maar hij keek weer naar zijn tafel.
Ik weet nu waarom hij niet reageerde. Hij was het er niet mee eens. Het boeide hem wel. Andere afdelingen hadden hem altijd al geboeid. Hij was niet enkel vriendelijk en had me niet gebruikt. Hij was verliefd.
(Nee... Echt iets goeds komt er niet uit. Maar goed. Ik schrijf. En het is wel leuk. En 500 woorden!]
De eerste keer dat ik hem zag, voelde ik me al meteen tot hem aangetrokken. Ik had hem al even in de rij gezien, maar na het sorteren merkte ik hem pas echt op. Het was niet dat hij nou erg knap of grappig was, wat hij wel was... Het was... Ik weet niet wat het was. Hij liep langs me heen en we keken elkaar aan en glimlachten.
“Hoi,” zei hij.
“Hoi,” zei ik.
“Dus nu kunnen we eindelijk aan de school beginnen!”
Ik knikte wat verlegen.
“Weet je welke lessen ze allemaal geven?”
Alweer knikte ik. Ik begon alle lessen op te noemen. Ik kende ze allemaal. Eigenlijk verbaasde ik me een beetje dat hij het niet wist, want ik dacht dat iedereen dat wel wist. Misschien was hij het vergeten omdat hij zich er niet druk om maakte, of was hij te nerveus om het te onthouden... Het maakte ook niet uit. Ik was eigenlijk wel blij dat ik ergens over kon praten en het kon uitleggen. Al snel hadden we het over spreuken en boeken en huisdieren...
Het duurde niet lang, nog geen vijf minuten waarschijnlijk. Toch voelde het alsof het wel een uur duurde. En niet op de vervelende, afwachtende manier. Het ging heel gemakkelijk. Vanzelf.
“Hé, kom je nog! Je hoort híer hoor!” riep een leeftijdsgenootje ineens naar de jongen.
Hij keek verward naast zich, alsof hij vergeten was wat hij ging doen. “O ja,” mompelde hij. Vlug draaide hij zich naar zijn tafel, maar voor hij dat deed keek hij nog even naar mij. “Misschien kunnen we morgen verder kletsen!”
Ik grijnsde blij omdat hij me nog niet vergeten was. “Oké!”
Nieuwsgierig volgde ik hem met mijn ogen tot hij bij zijn afdeling kwam. Daarna keek ik al snel weg.
“Waarom ga je met hén om? Zij horen niet bij onze afdeling!” zei de jongen arrogant. Er kwam geen antwoord. Ik heb me al die tijd afgevraagd waarom er geen antwoord kwam. Was hij het ermee eens? Boeide het hem niet? Boeide ik hem niet en was hij enkel vriendelijk geweest, of had hij me enkel gebruikt voor antwoorden?
Een meisje stootte me aan en hield me zo uit mijn gedachten. “Hé, je kan beter maar niet met ze omgaan. Daar komt meestal gedoe van.”
Ik dacht even na. Mijn blik kruiste die van de jongen waarmee ik eerder aan het praten was. Kayn. Ik keek weg, richting het meisje. “Het maakt me niet uit. Als ik iemand aardig vind, wil ik best voor die iemand in de problemen komen.” Het kwam er zekerder uit dan ik verwacht had en ik kan me nog herinneren dat ik best trots was op mezelf. Ik keek weer naar de jongen, maar hij keek weer naar zijn tafel.
Ik weet nu waarom hij niet reageerde. Hij was het er niet mee eens. Het boeide hem wel. Andere afdelingen hadden hem altijd al geboeid. Hij was niet enkel vriendelijk en had me niet gebruikt. Hij was verliefd.
Bodine zei op 25 aug 2015 - 23:45:
Mijn top 3 op alfabetische volgorde:
- Groene Huisdraak van Iv; want, de pairing is origineel en het stukje was heel fijn nonchalant en gewoon leuk en geen poespas en just.
- haakjes van Elise; want haakjes zijn mijn babies en Fred/Leo is ook mijn baby en THIS HIT MY RIGHT IN THE FEELS ALRIGHT
- titelloos van Nadezh; want, asdfghjkl het is zo typisch huffelpuf en zo léúk en lief en mwiii mwii. (Also my heart will always have a soft spot for Dezh, shh.)
Mijn top 3 op alfabetische volgorde:
- Groene Huisdraak van Iv; want, de pairing is origineel en het stukje was heel fijn nonchalant en gewoon leuk en geen poespas en just.
- haakjes van Elise; want haakjes zijn mijn babies en Fred/Leo is ook mijn baby en THIS HIT MY RIGHT IN THE FEELS ALRIGHT
- titelloos van Nadezh; want, asdfghjkl het is zo typisch huffelpuf en zo léúk en lief en mwiii mwii. (Also my heart will always have a soft spot for Dezh, shh.)
Kayley zei op 25 aug 2015 - 23:55:
P R O M P T 3
Beschrijf het eerste gesprek dat personage A houdt met personage(s) B(/C/D/...) nadat hij/zij terugkomt van iets.
Veel succes.
Iets te vroeg, maar ik wil terug gaan slapen.
P R O M P T 3
Beschrijf het eerste gesprek dat personage A houdt met personage(s) B(/C/D/...) nadat hij/zij terugkomt van iets.
Veel succes.
MoonRocker zei op 26 aug 2015 - 0:14:
[internet op m'n pc leeft na een half uur? weer, ik heb op de valreep een foto gestuurd, dus ik weet niet of dit nog telt, but I wrote it anyway:]
Weet ik
Met de jaren waren haar haren aanzienlijk minder stroachtig geworden. Desondanks moest Hermelien Griffel het geregeld uit haar gezicht vegen als ze met haar neus in de boeken zat. Toen ze haar lokken voor de zoveelste keer die middag achter haar oren had geduwd, zag ze vanuit haar ooghoek dat ze voor de zoveelste keer in de afgelopen weken bekeken werd. Ze hief haar hoofd, rechtte haar rug en keek. Viktor Kruml keek haar beschaamd aan, waardoor ze haar eigen wangen ook warm voelde worden en gauw weer wegkeek. Had ze hem afgeschrikt?
Opnieuw keek ze op van het boek, zonder ook maar een letter extra te hebben gelezen, en zag tot haar opluchting dat de Bulgaarse tovenaar er nog steeds zat. Ze haalde diep adem, stond op en streek haar uniform glad. Voor ze ook maar de kans had zich te bedenken, begon ze te lopen. Ze nam naast Viktor plaats op het houten bankje en stak haar hand naar hem uit. Glimlachend nam hij hem aan.
‘Hermelien,’ zei ze.
‘Weet ik – ik bedoel – Viktor,’ stamelde de Bulgaar.
Vanachter een van de hoge boekenkasten hoorden ze geschokte kreetjes en barstte er een kanonnade aan gefluister los. Verbaasd keek Viktor om, maar leek niet te kunnen ontdekken wat er aan de hand was.
‘Je gaat me niet vertellen dat het je niet is opgevallen dat je altijd gevolgd wordt door een horde meisjes,’ zei Hermelien ongelovig.
Viktor lachte, maar zei verder niets meer. Hij keek naar Hermeliens hand, die hij nog altijd vast had. De heks durfde hem niet terug te nemen, hoewel ze haar huiswerk onderhand om haar kon horen gillen. Ze hoefde echter niet te beslissen wat te doen, want Viktor liet haar hand los zodra hij haar ernaar zag kijken.
‘Studeren?’ vroeg hij met zijn zware Oost-Europese accent.
Hermelien knikte verlegen.
‘Ja, ik moet weer studeren,’ mompelde ze en stond op.
Terwijl ze terugliep naar haar tafeltje, hoorde ze vanachter de boekenkasten druk gefluister. Wat er precies gezegd werd, kon ze natuurlijk niet verstaan, maar ze verwachtte niets aardigs. Toen ze weer met haar boeken verenigd was, merkte ze dat Viktor niet weg was gegaan. In tegendeel: hij had het zich nog wat gemakkelijker gemaakt op het bankje – zelfs zijn jas uitgetrokken – en zat met een brede glimlach naar haar te kijken. Flink blozend probeerde Hermelien haar aandacht weer aan Oude Runen te wijden.
Toen de tekens eindelijk weer wat begonnen te betekenen, landde er een papieren vliegtuigje op haar tafeltje. Ze had niet gezien waar het vandaan kwam, maar ze durfde erop te wedden dat de meisjes achter de boekenkast het hadden gestuurd. Verontwaardigd verfrommelde ze het vliegtuigje en wierp het in de papiermand in de hoek.
Weet ik. Haar frons verdween en ze moest met haar hand voor haar mond een giechel en onderdrukken, terwijl ze zo strak als ze kon naar de handgeschreven pagina’s van haar boek keek.
[484 woorden]
[internet op m'n pc leeft na een half uur? weer, ik heb op de valreep een foto gestuurd, dus ik weet niet of dit nog telt, but I wrote it anyway:]
Weet ik
Met de jaren waren haar haren aanzienlijk minder stroachtig geworden. Desondanks moest Hermelien Griffel het geregeld uit haar gezicht vegen als ze met haar neus in de boeken zat. Toen ze haar lokken voor de zoveelste keer die middag achter haar oren had geduwd, zag ze vanuit haar ooghoek dat ze voor de zoveelste keer in de afgelopen weken bekeken werd. Ze hief haar hoofd, rechtte haar rug en keek. Viktor Kruml keek haar beschaamd aan, waardoor ze haar eigen wangen ook warm voelde worden en gauw weer wegkeek. Had ze hem afgeschrikt?
Opnieuw keek ze op van het boek, zonder ook maar een letter extra te hebben gelezen, en zag tot haar opluchting dat de Bulgaarse tovenaar er nog steeds zat. Ze haalde diep adem, stond op en streek haar uniform glad. Voor ze ook maar de kans had zich te bedenken, begon ze te lopen. Ze nam naast Viktor plaats op het houten bankje en stak haar hand naar hem uit. Glimlachend nam hij hem aan.
‘Hermelien,’ zei ze.
‘Weet ik – ik bedoel – Viktor,’ stamelde de Bulgaar.
Vanachter een van de hoge boekenkasten hoorden ze geschokte kreetjes en barstte er een kanonnade aan gefluister los. Verbaasd keek Viktor om, maar leek niet te kunnen ontdekken wat er aan de hand was.
‘Je gaat me niet vertellen dat het je niet is opgevallen dat je altijd gevolgd wordt door een horde meisjes,’ zei Hermelien ongelovig.
Viktor lachte, maar zei verder niets meer. Hij keek naar Hermeliens hand, die hij nog altijd vast had. De heks durfde hem niet terug te nemen, hoewel ze haar huiswerk onderhand om haar kon horen gillen. Ze hoefde echter niet te beslissen wat te doen, want Viktor liet haar hand los zodra hij haar ernaar zag kijken.
‘Studeren?’ vroeg hij met zijn zware Oost-Europese accent.
Hermelien knikte verlegen.
‘Ja, ik moet weer studeren,’ mompelde ze en stond op.
Terwijl ze terugliep naar haar tafeltje, hoorde ze vanachter de boekenkasten druk gefluister. Wat er precies gezegd werd, kon ze natuurlijk niet verstaan, maar ze verwachtte niets aardigs. Toen ze weer met haar boeken verenigd was, merkte ze dat Viktor niet weg was gegaan. In tegendeel: hij had het zich nog wat gemakkelijker gemaakt op het bankje – zelfs zijn jas uitgetrokken – en zat met een brede glimlach naar haar te kijken. Flink blozend probeerde Hermelien haar aandacht weer aan Oude Runen te wijden.
Toen de tekens eindelijk weer wat begonnen te betekenen, landde er een papieren vliegtuigje op haar tafeltje. Ze had niet gezien waar het vandaan kwam, maar ze durfde erop te wedden dat de meisjes achter de boekenkast het hadden gestuurd. Verontwaardigd verfrommelde ze het vliegtuigje en wierp het in de papiermand in de hoek.
Weet ik. Haar frons verdween en ze moest met haar hand voor haar mond een giechel en onderdrukken, terwijl ze zo strak als ze kon naar de handgeschreven pagina’s van haar boek keek.
[484 woorden]
Welkom bij de 500 Challenge! Over twaalf uur beginnen we hiermee, dus hier is het allereerste topic, voor de allereerste week.
Hebben we er zin in?
B E L A N G R I J K
- Post de stukjes die je schrijft (tussen de 450 en 550 woorden) in dit topic. Anders telt het niet.
[- Als je niet online kunt komen maar wel iets geschreven hebt, stuur dan een foto via Whatsapp ofzo, in pb kun je om nummers vragen.]
- Heb heel erg veel plezier.
P R O M P T S
- maandag: gebruik de openingszin, "hé, kom jij hier vaker?"
- dinsdag: beschrijf de eerste zin die personage A ooit tegen personage B zei, en de situatie er rond.
- woensdag: schrijf het eerste gesprek dat personage A heeft met personage(s) B(/C/D/...) nadat hij/zij terugkomt van iets.
- donderdag: beschrijf personages A/B/C/... die er zijn op de openingsnacht/-dag van iets.
- vrijdag: personage A vindt een opening/doorgang in de muur en besluit dat personage(s) B(/C/...) mee moet(en) gaan kijken.
- zaterdag: personage A zit in het bandje dat de openingsact verzorgt voor een deel van de wereldtournee van de band van personage B.
- zondag: open je stukje met de zin: "Het houdt/hield maar niet op met regenen."
T U S S E N S T A N D
1. Kay - 11,5
2. Bo - 10,7
3. Dezh - 10
4. Elise - 9,4
5. Daan - 8,7
6. Misty - 8,6
7. Ivana - 7,7
8. Merula - 7,6
9. Juul - 7,5
10. Kirsten - 6,6
11. Cynthia - 5
12. Jess - 4
13. Vera - 1