' Nilay Evebirth '
De kamerdeur kraakt, Callum loopt naar haar lichaam en strijkt over haar roomblanke gezicht, strijkt door haar haren en wankelt naar achter wanneer de deur voor een tweede maal krakend opengaat.
'Er is wat goed- en slecht nieuws.' Spreekt de oude man in smetteloos witte kleding bars.
Zijn ogen boren zich kort in die van Callum - gezien hij de enige is die wakker is.
Loki heeft zo lang aan haar zijde gelegen dat hij uiteindelijk in slaap is gevallen.
De arme jongen, hij moet zich vast enorm schuldig voelen.
Evenals Callum.. Hij heeft toch niet gelezen wat ze voor hem schreef toen ze zo verdrietig was?
Een vederlichte zucht rolt over haar lippen wanneer de dokter zijn keel schraapt.
'Het goede is dat ze leeft, beperkt weliswaar. Haar hoofd heeft een harde klap gekregen en enkele ribben zijn door de klap verbrijzelt.
Ook is er bloed in haar longen terecht gekomen door zuurstofgebrek.
Het is daarom afwachten hoe zij zal reageren eens ze is bijgekomen.
En dan het slechte nieuws..' De dokter pakt zijn digitale klembord op en werpt dan een nieuwe blik op Callum.
'We weten niet wat de klap in haar hoofd allemaal heeft aangericht. Het kan zijn dat ze aan geheugenverlies lijdt, in ergere gevallen is deze voor goed beschadigd.
Ze zal binnen enkele minuten ontwaken, zorg dat ze geen stress te verduren krijgt.' De dokter knikt kort waarna hij een blik op Loki werpt.
'Haar ouders zijn ingelicht en zullen hier in enkele uren arriveren.' Met die woorden loopt hij de kamer uit.

' Nilay Evebirth '
En ineens was daar die klap - een klap die je voelt wanneer je iets te lang onder water bent geweest en de subtiele substantie door je longen begint te beuken.
Haar handen voelen klam, worden omsloten door andere handen.
Wanneer haar oogleden trillend opengaan, glijden haar lichtgroene irissen nieuwsgierig naar de twee figuren aan weerszijden van haar bed.
De jongen die haar linkerhand vasthoudt is in slaap gevallen - zijn rode haar valt als een waaier over het smettelooswitte dekbed.
In haar pols druppelt een doorzichtige substantie.
Aan haar rechterhand staat een jongen die echter klaar wakker is.
Nilay weet, diep van binnen, dat ze iets zou moeten weten over deze jongens.
Het voelt.. Er is iets met ze. Ze voelen belangrijk, maar hoe erg ze ook haar best doen, haar gedachten blijven blanco.
De overheersende, blauwe irissen van de jongen aan haar rechterkant laten haar nieuwsgierig naar zijn gezicht kijken.
Hoe langer haar ogen op de jongen blijven rusten, des te meer vragen zich opstapelen.
Haar wenkbrauwen fronsen zich hulpeloos samen terwijl ze de jongen door haar gedachten probeert te halen.
Uiteindelijk wijken haar lippen iets van elkaar 'Wie ben jij?' fluistert het meisje zacht.
Haar stem klinkt broos. Hoorde hij zo dun te klinken? Een brok ontstond in haar keel toen ze zich besefte dat ze zich helemaal.. Niets kon herinneren.