Hoofdcategorieën
Home » Forum » Forum Spelletjes » RPG - ''Het Eiland'' (Speeltopic)
RPG - ''Het Eiland'' (Speeltopic)
xSerenaHoran zei op 27 aug 2015 - 11:32:
Kylie
Een jongen (Chris) vraagt of dat hij met iets kan helpen.
‘Ja,’ antwoord ik. ‘Misschien kan je opzoek gaan naar iets waarmee we kokosnoten kunnen openmaken. Darren, die jongen daar, en ik gaan kokosnoten halen. Ik ben Kylie trouwens.’
Ik kijk toe hoe Darren tegen Isadora praat en ze meteen stopt met huilen. Hoe is dat mogelijk? Misschien doet hij wel iets met kinderen of zo. Ik zou het in ieder geval niet kunnen. Een andere jongen (Kayen) die ik eigenlijk voor het eerst zie valt me op. Hij staat er maar te kijken.
‘Ik ga even naar die jongen daar kijken, ben zo terug.’ Ik glimlach even naar de jongen (Chris) en loop daarna naar de andere jongen (Kayen). Ik ga voor hem staan en merk dat hij wel een stukje groter is dan ik.
‘Gaat alles goed met je?’ Mijn aandacht gaat naar zijn arm waar een wondje op zit en begint te bloeden. Ik hou mijn hand er even tegen, niet dat het gaat helpen maar oké. ‘Dat wondje geneest vast snel, als er een korst op komt moet je er gewoon niet aankomen. Mijn naam is Kylie,’ zeg ik met een glimlach. [b][/b]
Kylie
Een jongen (Chris) vraagt of dat hij met iets kan helpen.
‘Ja,’ antwoord ik. ‘Misschien kan je opzoek gaan naar iets waarmee we kokosnoten kunnen openmaken. Darren, die jongen daar, en ik gaan kokosnoten halen. Ik ben Kylie trouwens.’
Ik kijk toe hoe Darren tegen Isadora praat en ze meteen stopt met huilen. Hoe is dat mogelijk? Misschien doet hij wel iets met kinderen of zo. Ik zou het in ieder geval niet kunnen. Een andere jongen (Kayen) die ik eigenlijk voor het eerst zie valt me op. Hij staat er maar te kijken.
‘Ik ga even naar die jongen daar kijken, ben zo terug.’ Ik glimlach even naar de jongen (Chris) en loop daarna naar de andere jongen (Kayen). Ik ga voor hem staan en merk dat hij wel een stukje groter is dan ik.
‘Gaat alles goed met je?’ Mijn aandacht gaat naar zijn arm waar een wondje op zit en begint te bloeden. Ik hou mijn hand er even tegen, niet dat het gaat helpen maar oké. ‘Dat wondje geneest vast snel, als er een korst op komt moet je er gewoon niet aankomen. Mijn naam is Kylie,’ zeg ik met een glimlach. [b][/b]
Cynthia zei op 27 aug 2015 - 17:16:
Ik voel me op een bijzondere manier gevleid. Misschien komt het doordat ik zo gemakkelijk werd geholpen, misschien ook wel doordat het meisje (Kylie zei dat het verstandig is als ik niet veel ga bewegen.
Mensen dachten om mij, zonder dat ik populair hoefde te zijn. Dat was nieuw.
Heel nieuw.
"Ik kan misschien inderdaad beter niet teveel bewegen, maar ik kan proberen vuur te maken? Tenminste... als iemand takken bij elkaar zoekt? En iets waarin de zon kan weerspiegelen."
Een vage herinnering aan een aflevering van Ultimate Survival borrelt bij me naar boven en ik overtuig mezelf ervan dat ik daadwerkelijk zoiets zou kunnen als vuur maken. Iets anders dan mensen verleiden, voorliegen...
Ik voel me op een bijzondere manier gevleid. Misschien komt het doordat ik zo gemakkelijk werd geholpen, misschien ook wel doordat het meisje (Kylie zei dat het verstandig is als ik niet veel ga bewegen.
Mensen dachten om mij, zonder dat ik populair hoefde te zijn. Dat was nieuw.
Heel nieuw.
"Ik kan misschien inderdaad beter niet teveel bewegen, maar ik kan proberen vuur te maken? Tenminste... als iemand takken bij elkaar zoekt? En iets waarin de zon kan weerspiegelen."
Een vage herinnering aan een aflevering van Ultimate Survival borrelt bij me naar boven en ik overtuig mezelf ervan dat ik daadwerkelijk zoiets zou kunnen als vuur maken. Iets anders dan mensen verleiden, voorliegen...
Bodine zei op 27 aug 2015 - 21:46:
Geagiteerd steven ik het eiland op, het bos in, door bomen en struiken en onder het wakende oog van argwanende eekhoorns en exotische vogels door. Zodra ik me een meter of honderd door de lichte begroeiing heen heb geworsteld, kom ik tot stilstand. Ik kan het geroep van de mensen op het strand nog horen en ik weet zeker dat ik ze nog kan zien wanneer ik me omdraai, maar ik draai me niet om.
sorry voor de 483 bijvoeglijk naamwoorden, ik heb even geen zin om het terug te lezen en ze weg te halen.
Geagiteerd steven ik het eiland op, het bos in, door bomen en struiken en onder het wakende oog van argwanende eekhoorns en exotische vogels door. Zodra ik me een meter of honderd door de lichte begroeiing heen heb geworsteld, kom ik tot stilstand. Ik kan het geroep van de mensen op het strand nog horen en ik weet zeker dat ik ze nog kan zien wanneer ik me omdraai, maar ik draai me niet om.
Merula zei op 27 aug 2015 - 23:28:
Ik besluit toch maar wat dichterbij te komen. Alleen vanaf de verte staren helpt niet echt. Dus ga ik maar van dichterbij staren. Hoewel, het was echt mijn bedoeling om wat nuttigs te doen, maar het kind sprak over de vrouw begraven. De rest leek het idee te negeren en de meisjes waren ondertussen ergens anders naartoe gegaan. Waarschijnlijk waren het toch geen bekenden van elkaar. Ik kijk even toe en schrik op als het meisje dat eerder het kind even had getroost, ineens bij me staat. Ik glimlach even naar haar als ik doorheb wat ze zegt. "Met mij gaat het wel. Ik maak me geen zorgen om mijn arm, dat valt wel mee... Ik ben Kayen."
Even blijf ik haar aankijken, maar dan besluit ik toch mijn plan tot uitvoering te brengen. Ik zorg dat ik niet te dicht bij de zee kom en trek met mijn voet een lange streep. Daar kijk ik even na, in mijn hoofd metend. Als ik besluit dat het wel groot genoeg moet zijn, begin ik te graven. Eerst met mijn voet, maar als ik merk dat dat niet opschiet, gebruik ik mijn handen. Ik let wel op dat ik het zand niet tegen mijn gewonde arm gooi. Hoewel, er zit toch al zand op van het liggen dus heel veel zou het toch niet uitmaken. Ik vergeet de gedachte weer en richt me op mijn bezigheid. Het arme meisje moet toch een normaal afscheid kunnen nemen? Van... ze noemde haar geen mama. Ik was ervan uit gegaan dat het haar nanny of tante is. Waarschijnlijk nanny, aangezien ze niet op haar lijkt. Niet dat dat veel zegt. Ik ben geadopteerd en lijk dus ook niet heel erg op mijn ouders. Hoewel, wel meer dan zij op de vrouw. Er waren veel Filipijnse nannies geloof ik, had ik ooit gehoord, en zij zou Filipijns kunnen zijn?
Het feit dat ik hier blijkbaar liever zit te graven dan dat ik me voorstel aan de rest als een normaal mens, negeer ik. Mijn moeder zou teleurgesteld zijn. Mijn moeder... als ik een betere zoon was geweest en vaker had gebeld, had ze misschien al wel geweten dat er iets mis is en ik niet goed ben aangekomen. Mijn vrienden weten niet eens dat ik weg ben. Ik heb ze inmiddels al maanden niet gesproken. Nee, als het hier om communicatie aankomt, ben ik zo goed als verloren.
Ik kijk naar mijn schouder en zie de bandjes van het zwemvest en mijn rugzak. Vlug laat ik ze van me afzakken. Dat voelt al beter. Maar wacht... Rugzak! Telefoon!
Ik begin in mijn rugzak te rommelen, maar mijn hoop is al snel verdwenen. Alles is natuurlijk nat. Kletsnat. Ik doe nog even een poging om mijn mobiel aan te zetten, maar al zou het lukken, voor bereik moet je in de buurt van een telefoonmast zijn? Is dat zo? Ik weet het niet zeker, maar ik ga er wel vanuit dat hier toch geen bereik is. En bovendien is mijn mobiel al te lang in het water geweest.
Ik leg hem terug en haal wat belangrijkers eruit, namelijk een klein zwart boekje. Voorzichtig open ik hem op een willekeurige bladzijde. Het is zo kwetsbaar geworden dat ik bang ben dat ik het scheur, maar wonder boven wonder gebeurt dat niet. Ik twijfel even of ik het ergens op moet leggen om het te beschermen tegen viezigheid. Aan de andere kant, zand absorbeert water. Ik leg het dus maar open op het zand en ga dan verder graven.
Ik besluit toch maar wat dichterbij te komen. Alleen vanaf de verte staren helpt niet echt. Dus ga ik maar van dichterbij staren. Hoewel, het was echt mijn bedoeling om wat nuttigs te doen, maar het kind sprak over de vrouw begraven. De rest leek het idee te negeren en de meisjes waren ondertussen ergens anders naartoe gegaan. Waarschijnlijk waren het toch geen bekenden van elkaar. Ik kijk even toe en schrik op als het meisje dat eerder het kind even had getroost, ineens bij me staat. Ik glimlach even naar haar als ik doorheb wat ze zegt. "Met mij gaat het wel. Ik maak me geen zorgen om mijn arm, dat valt wel mee... Ik ben Kayen."
Even blijf ik haar aankijken, maar dan besluit ik toch mijn plan tot uitvoering te brengen. Ik zorg dat ik niet te dicht bij de zee kom en trek met mijn voet een lange streep. Daar kijk ik even na, in mijn hoofd metend. Als ik besluit dat het wel groot genoeg moet zijn, begin ik te graven. Eerst met mijn voet, maar als ik merk dat dat niet opschiet, gebruik ik mijn handen. Ik let wel op dat ik het zand niet tegen mijn gewonde arm gooi. Hoewel, er zit toch al zand op van het liggen dus heel veel zou het toch niet uitmaken. Ik vergeet de gedachte weer en richt me op mijn bezigheid. Het arme meisje moet toch een normaal afscheid kunnen nemen? Van... ze noemde haar geen mama. Ik was ervan uit gegaan dat het haar nanny of tante is. Waarschijnlijk nanny, aangezien ze niet op haar lijkt. Niet dat dat veel zegt. Ik ben geadopteerd en lijk dus ook niet heel erg op mijn ouders. Hoewel, wel meer dan zij op de vrouw. Er waren veel Filipijnse nannies geloof ik, had ik ooit gehoord, en zij zou Filipijns kunnen zijn?
Het feit dat ik hier blijkbaar liever zit te graven dan dat ik me voorstel aan de rest als een normaal mens, negeer ik. Mijn moeder zou teleurgesteld zijn. Mijn moeder... als ik een betere zoon was geweest en vaker had gebeld, had ze misschien al wel geweten dat er iets mis is en ik niet goed ben aangekomen. Mijn vrienden weten niet eens dat ik weg ben. Ik heb ze inmiddels al maanden niet gesproken. Nee, als het hier om communicatie aankomt, ben ik zo goed als verloren.
Ik kijk naar mijn schouder en zie de bandjes van het zwemvest en mijn rugzak. Vlug laat ik ze van me afzakken. Dat voelt al beter. Maar wacht... Rugzak! Telefoon!
Ik begin in mijn rugzak te rommelen, maar mijn hoop is al snel verdwenen. Alles is natuurlijk nat. Kletsnat. Ik doe nog even een poging om mijn mobiel aan te zetten, maar al zou het lukken, voor bereik moet je in de buurt van een telefoonmast zijn? Is dat zo? Ik weet het niet zeker, maar ik ga er wel vanuit dat hier toch geen bereik is. En bovendien is mijn mobiel al te lang in het water geweest.
Ik leg hem terug en haal wat belangrijkers eruit, namelijk een klein zwart boekje. Voorzichtig open ik hem op een willekeurige bladzijde. Het is zo kwetsbaar geworden dat ik bang ben dat ik het scheur, maar wonder boven wonder gebeurt dat niet. Ik twijfel even of ik het ergens op moet leggen om het te beschermen tegen viezigheid. Aan de andere kant, zand absorbeert water. Ik leg het dus maar open op het zand en ga dan verder graven.
mistyflower zei op 27 aug 2015 - 23:59:
---Isadora---
Een jongen(Kayen) begint in het zand te graven.Ik denk dat het voor Jenny is. Ik hoop dat het voor Jenny is. Dus ik loop er heen om hem te helpen.
Vies zand.
Ik haat zand.
Ik mijn hele gezicht is nat van de tranen. Ik grijp met mijn handen in het zand. Ik gooi het weg. Het voelt zo vies. Ik begin weer te huilen.
Plotseling merk ik dat ik mijn handtas nog om heb. Maar ik voel me te rot om er in te kijken en ga door met graven.
Maar ik ben te veel in gedachten en gooi een hele hap zand bij de gravende jongen (Kayen) in het gezicht. 'Sorry' mompel ik.
---Isadora---
Een jongen(Kayen) begint in het zand te graven.
Vies zand.
Ik haat zand.
Ik mijn hele gezicht is nat van de tranen. Ik grijp met mijn handen in het zand. Ik gooi het weg. Het voelt zo vies. Ik begin weer te huilen.
Plotseling merk ik dat ik mijn handtas nog om heb. Maar ik voel me te rot om er in te kijken en ga door met graven.
Maar ik ben te veel in gedachten en gooi een hele hap zand bij de gravende jongen (Kayen) in het gezicht. 'Sorry' mompel ik.
Nynlufx zei op 28 aug 2015 - 0:02:
Seth
Een groepje begint een gat te graven. Isadora's gezicht is nat van de tranen. Ze begint mee te helpen en gooit zelf een enorme hap zand in het gezicht van een jongen(kayen). Ik besluit maar mee te helpen.
Ik gooi handenvol zand uit het groter wordende gat. Mijn nagels worden vies, maar dat maakt me niets uit. Paardrijden houdt ze ook niet bepaald schoon.
Ik kan niet geloven dat ik uren geleden nog in een vliegtuig zat, te kletsen met Grace, en dat ik nu hier zit, een graf te graven. Het is onwerkelijk.
Grace... ik probeer de tranen die in mijn ooghoeken branden weg te duwen. Waar is ze?
Seth
Een groepje begint een gat te graven. Isadora's gezicht is nat van de tranen. Ze begint mee te helpen en gooit zelf een enorme hap zand in het gezicht van een jongen(kayen). Ik besluit maar mee te helpen.
Ik gooi handenvol zand uit het groter wordende gat. Mijn nagels worden vies, maar dat maakt me niets uit. Paardrijden houdt ze ook niet bepaald schoon.
Ik kan niet geloven dat ik uren geleden nog in een vliegtuig zat, te kletsen met Grace, en dat ik nu hier zit, een graf te graven. Het is onwerkelijk.
Grace... ik probeer de tranen die in mijn ooghoeken branden weg te duwen. Waar is ze?
xSerenaHoran zei op 28 aug 2015 - 21:14:
Kylie
Terwijl Kayen, Seth en Isadora beginnen te graven bedenk ik me dat ik de namen tot nu toe best goed onthoud. Als ik om me heen kijk besef ik me nu pas dat het echt een chaos is. Het wordt tijd om taken te verdelen. Ik ga een beetje voor de groep staan en schraap mijn keel. Vervolgens geef ik een gil om alle aandacht te krijgen.
‘Hallo dames en heren mijn naam is Kylie en voor wie het nog niet weet, we zitten op een eiland door een ongeluk. Maar we zullen taken moeten verdelen. Ik en Darren, die jongen daarzo, gaan kokosnoten plukken. Welke twee willen iets gaan zoeken om een kokosnoot te openen en wie heeft er nog dingen wat we ook moeten vangen, maken, plukken of whatever? Gooi het eruit!’ roep ik op mijn allerhardst.
Kylie
Terwijl Kayen, Seth en Isadora beginnen te graven bedenk ik me dat ik de namen tot nu toe best goed onthoud. Als ik om me heen kijk besef ik me nu pas dat het echt een chaos is. Het wordt tijd om taken te verdelen. Ik ga een beetje voor de groep staan en schraap mijn keel. Vervolgens geef ik een gil om alle aandacht te krijgen.
‘Hallo dames en heren mijn naam is Kylie en voor wie het nog niet weet, we zitten op een eiland door een ongeluk. Maar we zullen taken moeten verdelen. Ik en Darren, die jongen daarzo, gaan kokosnoten plukken. Welke twee willen iets gaan zoeken om een kokosnoot te openen en wie heeft er nog dingen wat we ook moeten vangen, maken, plukken of whatever? Gooi het eruit!’ roep ik op mijn allerhardst.
Merula zei op 30 aug 2015 - 13:38:
Ik weet dat het onbeleefd is wat ik doe, maar het voelt goed om eens een keer niet af te wachten, om het lot in eigen handen te nemen, en blijkbaar vindt het lot dat ook. Een grijns verschijnt om mijn lippen als de meisjes beginnen te helpen. Ik voel me eindelijk een soort van verbonden met mensen.
Het is altijd goed om een graf te hebben, hou ik mezelf voor. Als de rest het er niet mee eens is en het niet voor de vrouw wordt gebruikt... Ja, ik ga altijd uit van het slechte... dan kunnen we het desnoods nog als slaapplek of massagraf gebruiken. Ze zou vast niet de enige zijn die aanspoelt... Die gedachte verdwijnt al snel als er een hap zand in mijn gezicht komt. Ik zie het kind omkijken en grinnik even als ze haar excuses aanbiedt. “Geeft niet!”
Ik kijk nog eens. Het meisje heeft tranen over haar gezicht lopen. Ik heb even de neiging om te vragen wat er is, maar dat is natuurlijk dom, aangezien het duidelijk is. Nieuwsgierig kijk ik naar het andere meisje. Zij lijkt niets te merken. In haar ogen lijken ook iets van tranen te schitteren. Ik wil erover beginnen, maar geen van de woorden die in me opkomen lijken goed genoeg. Het lijkt allemaal nietszeggend en cliché.
Terwijl ik haar aankijk, valt me op dat ze inderdaad een stukje jonger is dan ik. Misschien is zij ook gewoon nog geschrokken van alles of moet ze denken aan mensen die zij mogelijk verloren heeft. Ik ben al geschrokken, dat zou een aantal jaar geleden nog erger zijn geweest. Ondanks dat ik me kan voorstellen hoe ze zich voelen, kan ik nog niet de juiste woorden bedenken om te zeggen.
Ik kijk op als het andere meisje, dat ook wat jonger lijkt dan ik, maar al iets minder jong dan de meisjes die me helpen, begint te roepen. Even vraag ik me af of ze boos zou zijn op me, aangezien ik tijdens ons gesprek begon te graven. Ik besluit al gauw dat het niet uitmaakt. Als dat zo is, merk ik het vanzelf. In de tussentijd hou ik me voor dat ik nog geen vijandigheid heb gezien en dat ik niet iedereen te vriend kan houden. Ik hou mijn mond als het meisje vraagt om ideeën. Ik kan genoeg dingen verzinnen, maar ik hou me nu al bezig met graven en waarschijnlijk zijn dat allemaal dingen die de rest ook al heeft bedacht of nu zou kunnen gaan bedenken. Als het niet genoemd wordt en er nog behoefte aan is, zou ik het wel vertellen. Eerst maar het graf afmaken. Er is al genoeg dood gezien vandaag. We hoeven er nog niet steeds aan herinnerd te worden.
Ik weet dat het onbeleefd is wat ik doe, maar het voelt goed om eens een keer niet af te wachten, om het lot in eigen handen te nemen, en blijkbaar vindt het lot dat ook. Een grijns verschijnt om mijn lippen als de meisjes beginnen te helpen. Ik voel me eindelijk een soort van verbonden met mensen.
Het is altijd goed om een graf te hebben, hou ik mezelf voor. Als de rest het er niet mee eens is en het niet voor de vrouw wordt gebruikt... Ja, ik ga altijd uit van het slechte... dan kunnen we het desnoods nog als slaapplek of massagraf gebruiken. Ze zou vast niet de enige zijn die aanspoelt... Die gedachte verdwijnt al snel als er een hap zand in mijn gezicht komt. Ik zie het kind omkijken en grinnik even als ze haar excuses aanbiedt. “Geeft niet!”
Ik kijk nog eens. Het meisje heeft tranen over haar gezicht lopen. Ik heb even de neiging om te vragen wat er is, maar dat is natuurlijk dom, aangezien het duidelijk is. Nieuwsgierig kijk ik naar het andere meisje. Zij lijkt niets te merken. In haar ogen lijken ook iets van tranen te schitteren. Ik wil erover beginnen, maar geen van de woorden die in me opkomen lijken goed genoeg. Het lijkt allemaal nietszeggend en cliché.
Terwijl ik haar aankijk, valt me op dat ze inderdaad een stukje jonger is dan ik. Misschien is zij ook gewoon nog geschrokken van alles of moet ze denken aan mensen die zij mogelijk verloren heeft. Ik ben al geschrokken, dat zou een aantal jaar geleden nog erger zijn geweest. Ondanks dat ik me kan voorstellen hoe ze zich voelen, kan ik nog niet de juiste woorden bedenken om te zeggen.
Ik kijk op als het andere meisje, dat ook wat jonger lijkt dan ik, maar al iets minder jong dan de meisjes die me helpen, begint te roepen. Even vraag ik me af of ze boos zou zijn op me, aangezien ik tijdens ons gesprek begon te graven. Ik besluit al gauw dat het niet uitmaakt. Als dat zo is, merk ik het vanzelf. In de tussentijd hou ik me voor dat ik nog geen vijandigheid heb gezien en dat ik niet iedereen te vriend kan houden. Ik hou mijn mond als het meisje vraagt om ideeën. Ik kan genoeg dingen verzinnen, maar ik hou me nu al bezig met graven en waarschijnlijk zijn dat allemaal dingen die de rest ook al heeft bedacht of nu zou kunnen gaan bedenken. Als het niet genoemd wordt en er nog behoefte aan is, zou ik het wel vertellen. Eerst maar het graf afmaken. Er is al genoeg dood gezien vandaag. We hoeven er nog niet steeds aan herinnerd te worden.
MariTom zei op 30 aug 2015 - 18:42:
"Jongens... ik wil niet lullig doen, maar het gaat echt heel lang duren voor dat gat groot genoeg is," zegt Darren tegen het groepje dat is begonnen met graven. "Zelfs als we een schep hadden zouden we eeuwig bezig zijn." Hij weet dat ze waarschijnlijk toch niet naar hem gaan luisteren, maar hij wil ze toch waarschuwen - zeker met deze brandende zon. Dan richt hij zich tot Kylie. "Ik denk dat we het beste alles dat aangespoeld is moeten bekijken en hopen dat daar wat bruikbaars in zit. Touw, een zakmes, iets om water in op te vangen... wat dan ook. En misschien kunnen we meteen wat bladeren verzamelen, zodat we een schuilplaats kunnen maken." De rest lijkt niet echt naar Kylie geluisterd te hebben, dus loopt Darren maar op Augustus af. "Wij gaan nu. Kan jij een beetje op alle gewonden letten en deze mensen ervan proberen te overtuigen te stoppen met graven, voor ze uitdrogen?" Hij geeft de jongen een klop op zijn schouder en begint dan te lopen, hopend dat Kylie achter hem aan komt. Darren is nog niet ver van de groep verwijdert, als hij abrupt weer stilstaat. "Wacht eens... waar is die jongen (Karel) van eerder?" In de verte denkt hij een gedaante te zien (Aimee), maar hij weet het niet zeker - hij heeft nou niet bepaald de beste ogen. "Zou dat hem zijn?"
{Darren}
"Jongens... ik wil niet lullig doen, maar het gaat echt heel lang duren voor dat gat groot genoeg is," zegt Darren tegen het groepje dat is begonnen met graven. "Zelfs als we een schep hadden zouden we eeuwig bezig zijn." Hij weet dat ze waarschijnlijk toch niet naar hem gaan luisteren, maar hij wil ze toch waarschuwen - zeker met deze brandende zon. Dan richt hij zich tot Kylie. "Ik denk dat we het beste alles dat aangespoeld is moeten bekijken en hopen dat daar wat bruikbaars in zit. Touw, een zakmes, iets om water in op te vangen... wat dan ook. En misschien kunnen we meteen wat bladeren verzamelen, zodat we een schuilplaats kunnen maken." De rest lijkt niet echt naar Kylie geluisterd te hebben, dus loopt Darren maar op Augustus af. "Wij gaan nu. Kan jij een beetje op alle gewonden letten en deze mensen ervan proberen te overtuigen te stoppen met graven, voor ze uitdrogen?" Hij geeft de jongen een klop op zijn schouder en begint dan te lopen, hopend dat Kylie achter hem aan komt. Darren is nog niet ver van de groep verwijdert, als hij abrupt weer stilstaat. "Wacht eens... waar is die jongen (Karel) van eerder?" In de verte denkt hij een gedaante te zien (Aimee), maar hij weet het niet zeker - hij heeft nou niet bepaald de beste ogen. "Zou dat hem zijn?"
mistyflower zei op 30 aug 2015 - 19:21:
-Isadora-
Ik hoor wel wat Darren zegt, maar ik negeer. Idiot joch snapt hij niet...
Ik graaf door. Maar het zand blijft er maar steeds weer in het gat rollen. Uiteindelijk sta ik op. Het heeft haast geen zin. Ik heb zin om tegen iemand te schreeuwen. Maar ik heb geen reden omdat te doen.
Dan bedenk ik mij dat ik mijn tas nog steeds om heb. Ik maak hem open. Er zit nog water in. Ik laat het er uit lopen. Dan kijk ik wat er verder in de tas zit. Het eerste wat ik zie is Fi (een playmonile poppetje) ik druk haar tegen mij aan. Zij is het enige van thuis dat ik nog heb. Het blikke doosje lipglos is vreemd genoeg waterdicht gebleven. Mijn Iphone is niet alleen kledernat, het scherm is ook nog gebroken. Maar ik vind ook een nagelschaartje en een vijl. Dat kan altijd handig zijn. Mijn roze violetta agenda, is helemaal doorweekt. Misschien kan ik het ergens laten drogen. Er zit nog een etui met pennen en kleurpotloden erin. verder is de tas leeg. Ik stop de spullen terug, ook Fi, maar niet voor ik haar een klein kusje geef.
Dan hink ik achter Darren aan. 'Wacht, ik wil mee zoeken naar spullen.'
-Isadora-
Ik hoor wel wat Darren zegt, maar ik negeer. Idiot joch snapt hij niet...
Ik graaf door. Maar het zand blijft er maar steeds weer in het gat rollen. Uiteindelijk sta ik op. Het heeft haast geen zin. Ik heb zin om tegen iemand te schreeuwen. Maar ik heb geen reden omdat te doen.
Dan bedenk ik mij dat ik mijn tas nog steeds om heb. Ik maak hem open. Er zit nog water in. Ik laat het er uit lopen. Dan kijk ik wat er verder in de tas zit. Het eerste wat ik zie is Fi (een playmonile poppetje) ik druk haar tegen mij aan. Zij is het enige van thuis dat ik nog heb. Het blikke doosje lipglos is vreemd genoeg waterdicht gebleven. Mijn Iphone is niet alleen kledernat, het scherm is ook nog gebroken. Maar ik vind ook een nagelschaartje en een vijl. Dat kan altijd handig zijn. Mijn roze violetta agenda, is helemaal doorweekt. Misschien kan ik het ergens laten drogen. Er zit nog een etui met pennen en kleurpotloden erin. verder is de tas leeg. Ik stop de spullen terug, ook Fi, maar niet voor ik haar een klein kusje geef.
Dan hink ik achter Darren aan. 'Wacht, ik wil mee zoeken naar spullen.'
xSerenaHoran zei op 30 aug 2015 - 20:19:
Kylie
Okay... Haast niemand lijkt te luisteren of geeft antwoord dus loop ik maar achter Darren aan die wel goede ideeën heeft. Hij lijkt me echt een goede survivor die je wel kunt vertrouwen en je zou helpen. Het kleine meisje Isadora hinkt achter hem aan. Eerlijk gezegd vind ik dat kind niet zo aardig, bij mij heeft ze geen eerste goede indruk gemaakt. Zoals ik al zei, ze is een echt prinsesje. Ze kan wel twaalf zijn maar dat betekend niet dat ze alle aandacht moet vragen op een gemene manier. Alsof alles hier om haar draait. Als ze dat denkt zit ze fout want alles draait hier om overleven.
Zelf ren ik ook achter Darren aan, zo het meisje Isadora voorbij. Hij stopt met lopen en vraagt vervolgens waar die jongen van eerder (Karel) is. Ik haal mijn schouders op. Dan beweert hij dat een gedaante in de verte het (Karel) is. Ik kijk eens goed. ‘Kan best zijn. Hopelijk is hij wat rustiger geworden,’ grinnik ik. ‘Ik heb namelijk geen zin in een prinsje erbij.’ Ik draai me even om naar Isadora die nog steeds achter ons aanhinkt. Als ze hulp nodig heeft moet ze het maar gewoon aardig vragen.
‘Zullen we dan maar even gaan kijken naar die jongen die daar staat?’ vraag ik.
Kylie
Okay... Haast niemand lijkt te luisteren of geeft antwoord dus loop ik maar achter Darren aan die wel goede ideeën heeft. Hij lijkt me echt een goede survivor die je wel kunt vertrouwen en je zou helpen. Het kleine meisje Isadora hinkt achter hem aan. Eerlijk gezegd vind ik dat kind niet zo aardig, bij mij heeft ze geen eerste goede indruk gemaakt. Zoals ik al zei, ze is een echt prinsesje. Ze kan wel twaalf zijn maar dat betekend niet dat ze alle aandacht moet vragen op een gemene manier. Alsof alles hier om haar draait. Als ze dat denkt zit ze fout want alles draait hier om overleven.
Zelf ren ik ook achter Darren aan, zo het meisje Isadora voorbij. Hij stopt met lopen en vraagt vervolgens waar die jongen van eerder (Karel) is. Ik haal mijn schouders op. Dan beweert hij dat een gedaante in de verte het (Karel) is. Ik kijk eens goed. ‘Kan best zijn. Hopelijk is hij wat rustiger geworden,’ grinnik ik. ‘Ik heb namelijk geen zin in een prinsje erbij.’ Ik draai me even om naar Isadora die nog steeds achter ons aanhinkt. Als ze hulp nodig heeft moet ze het maar gewoon aardig vragen.
‘Zullen we dan maar even gaan kijken naar die jongen die daar staat?’ vraag ik.
Kayley zei op 30 aug 2015 - 20:24:
Augustus grijnst op naar Darren en knikt. "Ik kan 't in ieder geval proberen." Hij duwt zich overeind van het strand en loopt naar het groepje dat zit te graven (Seth en Kayen); zegt hen wat Darren hen vast al meerdere keren gezegd heeft: "Komaan jongens, we kunnen maar best 't bos in. Dit is -" Hij weegt zijn woorden en besluit dan voor het veiligste te gaan: "- minder belangrijk dan overleven."
Dan wandelt hij weg; als ze hem willen volgen, doen ze dat heus wel. Meer wilt hij er niet over praten. Hij kent de mensen niet eens. Wie is hij om überhaupt te zeggen wat ze wel of niet moeten doen?
Door zijn gepeins merkt hij niet waar hij heengaat en hij raakt verstrikt in de begroeiing, struikelt over de ranken en valt plat op z'n gezicht - recht voor de jongen (Karel) die hem eerder uitkafferde. "Oh, eh - hey. Zou je me... eh, overeind kunnen helpen?"
[x]—Augustus—[x]
Augustus grijnst op naar Darren en knikt. "Ik kan 't in ieder geval proberen." Hij duwt zich overeind van het strand en loopt naar het groepje dat zit te graven (Seth en Kayen); zegt hen wat Darren hen vast al meerdere keren gezegd heeft: "Komaan jongens, we kunnen maar best 't bos in. Dit is -" Hij weegt zijn woorden en besluit dan voor het veiligste te gaan: "- minder belangrijk dan overleven."
Dan wandelt hij weg; als ze hem willen volgen, doen ze dat heus wel. Meer wilt hij er niet over praten. Hij kent de mensen niet eens. Wie is hij om überhaupt te zeggen wat ze wel of niet moeten doen?
Door zijn gepeins merkt hij niet waar hij heengaat en hij raakt verstrikt in de begroeiing, struikelt over de ranken en valt plat op z'n gezicht - recht voor de jongen (Karel) die hem eerder uitkafferde. "Oh, eh - hey. Zou je me... eh, overeind kunnen helpen?"
[x]—Augustus—[x]
Bodine zei op 30 aug 2015 - 20:38:
(Karel)
Karel gniffelt. "Dat kan," zegt hij, waarna hij zelfs een hand uitsteekt naar Augustus om hem te helpen.
"Je bent niet zo goed in survival, of wel dan?" vraagt hij de jongen (Augustus) - maar met een scheve grijns op zijn gezicht die zegt dat hij over zijn woede heen is en het niet vervelend bedoelt.
(Karel)
Karel gniffelt. "Dat kan," zegt hij, waarna hij zelfs een hand uitsteekt naar Augustus om hem te helpen.
"Je bent niet zo goed in survival, of wel dan?" vraagt hij de jongen (Augustus) - maar met een scheve grijns op zijn gezicht die zegt dat hij over zijn woede heen is en het niet vervelend bedoelt.
Cynthia zei op 30 aug 2015 - 21:52:
Voor mijn gevoel duurt het vrij lang met het groepje dat opzoek is gegaan naar overlevingsbenodigdheden. De pijn in mijn enkel is al wat afgezakt door het natte shirt van het meisje (Kylie). Hopelijk komen ze zo terug, ik zou graag mee willen helpen; alleen zelf lopen wordt nog lastig. Snel kijk ik om me heen, misschien dat die bult takken daar verderop een kruk of wandelstok voor me kunnen vormen. Ik zou ze kunnen vastbinden met dit stuk shirt... Zo goed en kwaad al het gaat kruip ik naar de takken. Uiteindelijk lukt het me om ze te bereiken. Bijtend op mijn lip probeer ik met het shirt twee stukken aan elkaar te binden, alleen het lukt me niet goed - misschien dat iemand anders hier handiger mee is.
"Zeg, is hier iemand goed met zijn handen?" vraag ik.
Voor mijn gevoel duurt het vrij lang met het groepje dat opzoek is gegaan naar overlevingsbenodigdheden. De pijn in mijn enkel is al wat afgezakt door het natte shirt van het meisje (Kylie). Hopelijk komen ze zo terug, ik zou graag mee willen helpen; alleen zelf lopen wordt nog lastig. Snel kijk ik om me heen, misschien dat die bult takken daar verderop een kruk of wandelstok voor me kunnen vormen. Ik zou ze kunnen vastbinden met dit stuk shirt... Zo goed en kwaad al het gaat kruip ik naar de takken. Uiteindelijk lukt het me om ze te bereiken. Bijtend op mijn lip probeer ik met het shirt twee stukken aan elkaar te binden, alleen het lukt me niet goed - misschien dat iemand anders hier handiger mee is.
"Zeg, is hier iemand goed met zijn handen?" vraag ik.
MariTom zei op 30 aug 2015 - 22:18:
Darren kijkt verbaast achterom, als hij de stem van het jonge meisje (Isadora) achter zich hoort. Bijna zegt hij dat het geen goed idee is als ze meegaat, maar hij weet ook dat het misschien wel een goede afleiding voor haar is. "Oké. Klim maar op mijn rug," zegt hij, terwijl hij een paar stappen terug doet. "Je kan niet het hele eind gaan lopen." Klein zijn is soms toch best wel handig, denkt hij, voordat hij Kylie antwoord geeft. "Vast wel. Ik denk dat hij gewoon heel erg geschrokken is." Maar als ze even later dichter bij de gedaante zijn, ziet Darren dat het niet de jongen van eerder (Karel) is, maar een meisje. "Heeft één van jullie haar eerder gezien?" vraagt hij Kylie en Isadora met een frons.
{Darren}
Darren kijkt verbaast achterom, als hij de stem van het jonge meisje (Isadora) achter zich hoort. Bijna zegt hij dat het geen goed idee is als ze meegaat, maar hij weet ook dat het misschien wel een goede afleiding voor haar is. "Oké. Klim maar op mijn rug," zegt hij, terwijl hij een paar stappen terug doet. "Je kan niet het hele eind gaan lopen." Klein zijn is soms toch best wel handig, denkt hij, voordat hij Kylie antwoord geeft. "Vast wel. Ik denk dat hij gewoon heel erg geschrokken is." Maar als ze even later dichter bij de gedaante zijn, ziet Darren dat het niet de jongen van eerder (Karel) is, maar een meisje. "Heeft één van jullie haar eerder gezien?" vraagt hij Kylie en Isadora met een frons.
Het is onstuimig. De golven laten de boot heen en weer deinen alsof het een speelgoedbootje in een badkuip is. De passagiers klampen zich aan alle macht vast aan de relingen die langs de wanden in de gangen hangen. Er klinkt een donderslag en ze kunnen de regen tegen de boot horen slaan. Er komen medewerkers langs rennen, sommigen in paniek, anderen lijken kalm te zijn. Alles is schijn. Nog een donderklap, nog een hardere klap. Langzaam begint het water de boot in te sijpelen. De passagiers schreeuwen als het water ze de schoenen in loopt. Ze weten, het is te laat. Het schip gaat ten onder.
Langzaam begint het schip te kantelen, dan steeds sneller. Het water staat ze tot aan de lippen en wanhopig proberen ze te blijven zwemmen. Dan breekt het schip en zakt het volledig onder.
*
Het is ontstuimig. De bliksemflitsen zijn goed te zien en met opengesperde ogen zetten de passagiers zich schrap in de stoelen. De riemen snijden in hun benen, het vliegtuig trilt hevig. Nog een flits, net langs de vleugel heen. Het vliegtuig schudt heen en weer. Zelfs de stewards en stewardessen houden zich wanhopig vast aan de kleine, opklapbare stoeltjes. Nog een flits, een klap. Passagiers bij de linkervleugel zien hoe de motor in brand vliegt. Ze beginnen te schreeuwen, andere passagiers volgen. Het vliegtuig begint naar voren te hellen, daalt dan. Nog een klap, nog meer vlammen, nu aan de andere kant. Beide motors branden. Het vliegtuig daalt steeds sneller en sneller. Passagiers schreeuwen, huilen of doen helemaal niks. Dan raakt het vliegtuig het wateroppervlak.