Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » [500] Week #1
[500] Week #1
Merula zei op 27 aug 2015 - 22:09:
“AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!” begint de één.
“WAAAAAAAAAAH!” doet een ander.
Twee jonge mannen zitten op een berg het te aanschouwen. “Het verbaast me dat je niet meedoet,” zegt de ene na een poosje.
“O, wil je dat ik ook ga gillen? Oké, oren dicht!”
“Nee, ik...” Hij heeft zijn zin nog niet afgemaakt of de halfelf is al opgestaan. Zijn rode krullen wapperen in de wind en hij grijnst onheilspellend. Vlug doet de andere man zijn handen voor zijn oren voordat er een luide oerkreet klinkt.
“Zeg, dat hoef je niet vlak naast me te doen! Eén doof iemand is wel genoeg. Je mag best bij de rest gaan staan.”
“Maar jij zei...” begint zijn gesprekspartner quasi verbaasd.
“Ik vroeg alleen maar of jij niet mee ging doen. Ik zei niet ‘ga naast me staan gillen en probeer boven de anderen uit te komen’!”
“Zo klonk het anders wel!” Hij begint weer te grijnzen. “Was ik echt zo luid!?”
“Heel Dromenland heeft je gehoord, Pyak!”
“Ja! IK HEB GEWONNEN!” roept hij lachend.
“ECHT NIET!” klinkt er van verder weg. Daarna wordt er een nieuwe gil hoorbaar.
“Tss, niemand verslaat Pyak de Grote!”
“Misschien niet, maar die hebben we ook nog niet ontmoet. Ga dan daar staan!” voegt zijn bruinharige vriend er vlug aan toe als hij diep inademt. Hij geeft hem zacht een duw, waardoor hij een minuscuul stukje naar voren gaat.
“Zie je wel! Ik ben zo groot dat ik niet te verplaatsen ben. Ik ben als de bergen waar ik vandaan kom!”
“Ja, eigenwijs en onvermoeibaar.”
Ze grijnzen even en kijken verbaasd op als er voetstappen hun kant op komen. Een klein, kaal wezen komt naar boven gelopen. Hij heeft grote ogen en puntige oren. Aan de ene kant lijkt het een kind, maar iets aan zijn uitstraling doet wat anders denken. “Vanwaar al dat geschreeuw?”
Pyak schiet in de lach. De andere man lijkt te proberen een uitleg te zoeken.
“Ik heb ze aangestoken met mijn gekheid,” is de halfelf hem voor.
“Ren voordat het te laat is...” De man rolt met zijn ogen, terwijl het wezen fronst. “Nee, ik denk dat ik het wel zou weten als ik echt gek zou zijn geworden. Je hebt mij de helft van de tijd achtervolgd, dus ik zou als één van de eersten aangestoken worden.”
“Ja, dat dénk je. Misschien weet je wel helemaal niet dat je gek bent, als je het bent. Misschien zijn weerwolven wel immuun, Momo!”
De bruinharige knikt langzaam. “Dat is vast de reden...”
“Hé, is het toch ergens goed voor!”
“Dat is het al. Het zorgt dat ik af en toe verlost ben van jou.”
Een onverwachtse aai door zijn haren laat hem Pyak verder duwen. Deze keer wordt er een grotere stap gezet. “Arme Momo!”
“Nee, alleen half doof en... Oké, inderdaad met weinig geld.”
“Evanlynne wil je vast wel wat lenen!”
“Nee, dankje!”
“Als jullie meedoen met schreeuwen vraag ik het haar niet. Afgesproken?”
“Nee!” zeggen Momo en het wezen tegelijk.
“Ah, kom op! Het lucht op, echt waar! Het is leuk!”
Het wezen schudt zijn hoofd en Momo weigert opnieuw. Pyak haalt zijn schouders op. “Oké, dan ga ik wel alleen! JONGENS! DE SCHREEUWWEDSTRIJD IS GEOPEND!”
Ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen om te knippen dus 533 deze keer... Dit was wel echt het leukste stukje van mezelf. Om te schrijven tenminste.
“AAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!” begint de één.
“WAAAAAAAAAAH!” doet een ander.
Twee jonge mannen zitten op een berg het te aanschouwen. “Het verbaast me dat je niet meedoet,” zegt de ene na een poosje.
“O, wil je dat ik ook ga gillen? Oké, oren dicht!”
“Nee, ik...” Hij heeft zijn zin nog niet afgemaakt of de halfelf is al opgestaan. Zijn rode krullen wapperen in de wind en hij grijnst onheilspellend. Vlug doet de andere man zijn handen voor zijn oren voordat er een luide oerkreet klinkt.
“Zeg, dat hoef je niet vlak naast me te doen! Eén doof iemand is wel genoeg. Je mag best bij de rest gaan staan.”
“Maar jij zei...” begint zijn gesprekspartner quasi verbaasd.
“Ik vroeg alleen maar of jij niet mee ging doen. Ik zei niet ‘ga naast me staan gillen en probeer boven de anderen uit te komen’!”
“Zo klonk het anders wel!” Hij begint weer te grijnzen. “Was ik echt zo luid!?”
“Heel Dromenland heeft je gehoord, Pyak!”
“Ja! IK HEB GEWONNEN!” roept hij lachend.
“ECHT NIET!” klinkt er van verder weg. Daarna wordt er een nieuwe gil hoorbaar.
“Tss, niemand verslaat Pyak de Grote!”
“Misschien niet, maar die hebben we ook nog niet ontmoet. Ga dan daar staan!” voegt zijn bruinharige vriend er vlug aan toe als hij diep inademt. Hij geeft hem zacht een duw, waardoor hij een minuscuul stukje naar voren gaat.
“Zie je wel! Ik ben zo groot dat ik niet te verplaatsen ben. Ik ben als de bergen waar ik vandaan kom!”
“Ja, eigenwijs en onvermoeibaar.”
Ze grijnzen even en kijken verbaasd op als er voetstappen hun kant op komen. Een klein, kaal wezen komt naar boven gelopen. Hij heeft grote ogen en puntige oren. Aan de ene kant lijkt het een kind, maar iets aan zijn uitstraling doet wat anders denken. “Vanwaar al dat geschreeuw?”
Pyak schiet in de lach. De andere man lijkt te proberen een uitleg te zoeken.
“Ik heb ze aangestoken met mijn gekheid,” is de halfelf hem voor.
“Ren voordat het te laat is...” De man rolt met zijn ogen, terwijl het wezen fronst. “Nee, ik denk dat ik het wel zou weten als ik echt gek zou zijn geworden. Je hebt mij de helft van de tijd achtervolgd, dus ik zou als één van de eersten aangestoken worden.”
“Ja, dat dénk je. Misschien weet je wel helemaal niet dat je gek bent, als je het bent. Misschien zijn weerwolven wel immuun, Momo!”
De bruinharige knikt langzaam. “Dat is vast de reden...”
“Hé, is het toch ergens goed voor!”
“Dat is het al. Het zorgt dat ik af en toe verlost ben van jou.”
Een onverwachtse aai door zijn haren laat hem Pyak verder duwen. Deze keer wordt er een grotere stap gezet. “Arme Momo!”
“Nee, alleen half doof en... Oké, inderdaad met weinig geld.”
“Evanlynne wil je vast wel wat lenen!”
“Nee, dankje!”
“Als jullie meedoen met schreeuwen vraag ik het haar niet. Afgesproken?”
“Nee!” zeggen Momo en het wezen tegelijk.
“Ah, kom op! Het lucht op, echt waar! Het is leuk!”
Het wezen schudt zijn hoofd en Momo weigert opnieuw. Pyak haalt zijn schouders op. “Oké, dan ga ik wel alleen! JONGENS! DE SCHREEUWWEDSTRIJD IS GEOPEND!”
Ik kon het echt niet over mijn hart verkrijgen om te knippen dus 533 deze keer... Dit was wel echt het leukste stukje van mezelf. Om te schrijven tenminste.
Cynthia zei op 27 aug 2015 - 22:23:
Het zag er knus uit vanbinnen. Klein, met warme tinten en comfortabel meubilair, alsof het er altijd Kerst was. Eigenlijk had het iets weg van alles dat ook maar iets te maken had met lief en zoetsappig, maar dan op een manier die alleen zij had kunnen bedenken. Het heette natuurlijk niet voor niets: “Loena’s Mystieke Lounge.”
Hij haatte het. Hij haatte de schattige meubeltjes en hij haatte het warme gevoel dat hij kreeg als hij het café binnenkwam. Het was net zoals de leerlingenkamer van Griffoendor (tenminste, te oordelen naar wat hij van anderen had gehoord) maar dan net een tikkeltje meisjesachtiger.
Niets voor een Zwadderaar zoals hij.
“En? Wat vind je?” Loena keek hem met twinkelende ogen aan en Bill zuchtte met tegenzin.
“Het is heel, eh, jou.”
“Je vind het niet mooi?” Haar gezicht betrok en de jongen zag hoe ze haar teleurstelling probeerde te verbergen. Snel probeerde hij sussende woorden te bedenken, slaagde er niet in.
“Nou, dat niet, maar het is…”
“…niks voor jou?” vulde ze hem aan, nu met een glimlach. Bill knikte, dankbaar voor het feit dat ze het begreep, en nam een kop dampende koffie van haar aan.
“Net zo zwart als je haar, zoals je hem graag wilt.” Zelf had ze een mok met één of ander vreemd, rood goedje erin. Het leek op siroop, maar was het waarschijnlijk niet.
Hij ging het maar niet vragen – zoveel tijd hadden ze niet.
“Heb je hem nog gevraagd?” zei ze toen, terwijl ze de deur van haar splinternieuwe café van het slot haalde. Bill keek haar verward aan.
“Sorry, wie?”
Loena zuchtte geïrriteerd (voor zover het meisje daadwerkelijk geïrriteerd kon raken) en draaide zich om. Met grote ogen keek ze hem aan, zoals ze altijd deed als hij weer iets was vergeten, en haalde haar schouders op.
“Je weet wel,” zei ze zachtjes. “Draco.”
Oh.
“Ja, hij, eh – klopt. Loena grinnikte. “Draco klopt?”
“Ach, nee, ik bedoel – hij komt.”
“Echt waar?” Loena’s ogen begon weer te twinkelen en Bill slikte krampachtig. Hij had zichzelf nog zo voorgenomen om niet te liegen, maar het lukte hem niet. Hij kon toch moeilijk zeggen dat Draco niet kwam omdat hij een afspraakje had met één of andere jongen (die toevallig ook beroemd was in de tovenaarswereld) als Loena een oogje op hem had.
En ze was ook nog eens goed bevriend met die beroemde jongen.
“Ja. Tenminste, als het goed is wel. Hij zei dat hij het zou proberen, maar-”
“Bill…” zuchtte ze. “Laat maar, oké?”
Natuurlijk had ze het door. Ze was niet gek (oké, soms) maar ze waren al jaren bevriend waren en hij kon gewoon niet goed tegen haar liegen. Gelukkig begonnen er langzaam mensen binnen te stromen, dan hoefde hij niet langer één op één met Loena te praten.
“Het komt goed,” zei hij nog, voordat hij aan een tafeltje achterin het café plaatsnam en daar de rest van de avond bleef zitten. De opening was uiteindelijk één groot succes geworden, ook al zag Loena dat nog niet helemaal in. Logisch eigenlijk, voor haar ontbrak er gewoon iets.
Misschien moest hij haar maar gewoon de waarheid vertellen. Eerlijkheid duurde het langst, toch?
Hij had geen keus.
HOOPVOLLE LEUGENS
Het zag er knus uit vanbinnen. Klein, met warme tinten en comfortabel meubilair, alsof het er altijd Kerst was. Eigenlijk had het iets weg van alles dat ook maar iets te maken had met lief en zoetsappig, maar dan op een manier die alleen zij had kunnen bedenken. Het heette natuurlijk niet voor niets: “Loena’s Mystieke Lounge.”
Hij haatte het. Hij haatte de schattige meubeltjes en hij haatte het warme gevoel dat hij kreeg als hij het café binnenkwam. Het was net zoals de leerlingenkamer van Griffoendor (tenminste, te oordelen naar wat hij van anderen had gehoord) maar dan net een tikkeltje meisjesachtiger.
Niets voor een Zwadderaar zoals hij.
“En? Wat vind je?” Loena keek hem met twinkelende ogen aan en Bill zuchtte met tegenzin.
“Het is heel, eh, jou.”
“Je vind het niet mooi?” Haar gezicht betrok en de jongen zag hoe ze haar teleurstelling probeerde te verbergen. Snel probeerde hij sussende woorden te bedenken, slaagde er niet in.
“Nou, dat niet, maar het is…”
“…niks voor jou?” vulde ze hem aan, nu met een glimlach. Bill knikte, dankbaar voor het feit dat ze het begreep, en nam een kop dampende koffie van haar aan.
“Net zo zwart als je haar, zoals je hem graag wilt.” Zelf had ze een mok met één of ander vreemd, rood goedje erin. Het leek op siroop, maar was het waarschijnlijk niet.
Hij ging het maar niet vragen – zoveel tijd hadden ze niet.
“Heb je hem nog gevraagd?” zei ze toen, terwijl ze de deur van haar splinternieuwe café van het slot haalde. Bill keek haar verward aan.
“Sorry, wie?”
Loena zuchtte geïrriteerd (voor zover het meisje daadwerkelijk geïrriteerd kon raken) en draaide zich om. Met grote ogen keek ze hem aan, zoals ze altijd deed als hij weer iets was vergeten, en haalde haar schouders op.
“Je weet wel,” zei ze zachtjes. “Draco.”
Oh.
“Ja, hij, eh – klopt. Loena grinnikte. “Draco klopt?”
“Ach, nee, ik bedoel – hij komt.”
“Echt waar?” Loena’s ogen begon weer te twinkelen en Bill slikte krampachtig. Hij had zichzelf nog zo voorgenomen om niet te liegen, maar het lukte hem niet. Hij kon toch moeilijk zeggen dat Draco niet kwam omdat hij een afspraakje had met één of andere jongen (die toevallig ook beroemd was in de tovenaarswereld) als Loena een oogje op hem had.
En ze was ook nog eens goed bevriend met die beroemde jongen.
“Ja. Tenminste, als het goed is wel. Hij zei dat hij het zou proberen, maar-”
“Bill…” zuchtte ze. “Laat maar, oké?”
Natuurlijk had ze het door. Ze was niet gek (oké, soms) maar ze waren al jaren bevriend waren en hij kon gewoon niet goed tegen haar liegen. Gelukkig begonnen er langzaam mensen binnen te stromen, dan hoefde hij niet langer één op één met Loena te praten.
“Het komt goed,” zei hij nog, voordat hij aan een tafeltje achterin het café plaatsnam en daar de rest van de avond bleef zitten. De opening was uiteindelijk één groot succes geworden, ook al zag Loena dat nog niet helemaal in. Logisch eigenlijk, voor haar ontbrak er gewoon iets.
Misschien moest hij haar maar gewoon de waarheid vertellen. Eerlijkheid duurde het langst, toch?
Hij had geen keus.
EINDE
xNadezhda zei op 27 aug 2015 - 23:28:
Mijn top drie is nu een beetje aangepast;
Elises "haakjes" en Bodines "monogaam" had ik nog van twee dagen geleden en daarbij doe ik Kays "dankbaar", want ik vind dat ze Tony Stark echt heel goed heeft getroffen. (:
Mijn top drie is nu een beetje aangepast;
Elises "haakjes" en Bodines "monogaam" had ik nog van twee dagen geleden en daarbij doe ik Kays "dankbaar", want ik vind dat ze Tony Stark echt heel goed heeft getroffen. (:
MoonRocker zei op 27 aug 2015 - 23:45:
WARNING SPOILERS voor Pretty Little Liars als je het nog nooit hebt gezien (specifiek het laatste seizoen) en dat wel van plan bent.
Misplaatst
Haar benen trilden, zodat ze af en toe wankelde op haar hakschoenen, en haar maag draaide zich nog net niet om, zo zenuwachtig was Aria Montgomery. Ze had de hele zomer voor de prestigieuze kunstclub gewerkt en nu mochten haar eigen foto’s prijken tussen de andere kunststukken, waarvan ze enkele zelf had opgespoord en toegevoegd aan de collectie. De tentoonstelling was nog niet officieel geopend, maar het barstte al van de mensen – voornamelijk journalisten.
Aria keek rond, terwijl ze probeerde zo rustig mogelijk adem te halen. In haar hoofd was A overal en had haar plaaggeest opnieuw haar foto’s vervangen met griezelige beelden van de ontvoering van haar en haar vriendinnen. Haar adem stokte toen ze uit het niets een hand op haar schouder voelde. Met een ruk draaide ze zich om en keek in het vriendelijke gezicht van haar baas, Jane Turner.
‘Aria, is alles goed, meisje?’ vroeg ze.
Vlug knikte Aria.
‘Ja, ja,’ zei ze.
‘Mooi, want ik heb je hulp even nodig. Een van de schilderijen is… verkeerd weggezet. We hoopten dat jij het misschien ergens anders klaar had gezet dan je hebt aangegeven op de lijst,’ legde Jane razendsnel uit.
Aria knipperde met haar ogen, terwijl ze de sneltrein aan informatie verwerkte.
‘Eh – om, om welk schilderij gaat het?’ stamelde ze.
Opnieuw stroomde haar hoofd vol met A-complotten en herinneringen aan wat de plaaggeest haar de afgelopen jaren had aangedaan en afgepakt. Haar handen begonnen met haar nog altijd even nerveuze benen mee te trillen en ze ving nog maar net op welk schilderij er precies vermist werd. Zonder iets te zeggen begon ze voor haar baas uit te lopen, terwijl ze in stilte hoopte dat dit een simpel foutje was dat verder nergens iets mee te maken had en vooral niet met–
‘A! Gevonden!’ riep Jane. ‘Ik snap niet dat het bij sectie 3 op de lijst stond, het hoort gewoon hier!’
Aria knikte afwezig en volgde de ratelende vrouw terug naar het backstagegedeelte.
Op de enkele spot die op Jane Turner stond na, was het donker in de galerij. Aria keek vanuit het duister toe, terwijl haar baas een welgeoefende toespraak hield. Het meisje kon het niet helpen om af en toe om zich heen te kijken en een jongen in een zwarte hoody verdacht te vinden.
Toen Jane haar speech besloot, sprongen de lichten weer aan en konden de gasten zich mengen en onderhouden tussen de kunststukken. Aria nam gauw een glas champagne van een dienblad dat voorbij zweefde en controleerde het vlug voordat ze de inhoudt achterover sloeg. Ze had er inmiddels flink de pest in dat A haar leven nog steeds beheerste, dat ze nog steeds bang was voor haar plaaggeest, ook al was die ruim twee maanden geleden achter een dikke stalen deur verdwenen. Toen ze Jane zag, grabbelde ze gauw naar nog een glaasje en dronk het leeg.
‘Aria,’ zei Jane zangerig en plukte het lege glas uit Aria’s handen, ‘er zijn wat geïnteresseerden die de kunstenares willen spreken!’
[precies 500 volgens Word]
WARNING SPOILERS voor Pretty Little Liars als je het nog nooit hebt gezien (specifiek het laatste seizoen) en dat wel van plan bent.
Misplaatst
Haar benen trilden, zodat ze af en toe wankelde op haar hakschoenen, en haar maag draaide zich nog net niet om, zo zenuwachtig was Aria Montgomery. Ze had de hele zomer voor de prestigieuze kunstclub gewerkt en nu mochten haar eigen foto’s prijken tussen de andere kunststukken, waarvan ze enkele zelf had opgespoord en toegevoegd aan de collectie. De tentoonstelling was nog niet officieel geopend, maar het barstte al van de mensen – voornamelijk journalisten.
Aria keek rond, terwijl ze probeerde zo rustig mogelijk adem te halen. In haar hoofd was A overal en had haar plaaggeest opnieuw haar foto’s vervangen met griezelige beelden van de ontvoering van haar en haar vriendinnen. Haar adem stokte toen ze uit het niets een hand op haar schouder voelde. Met een ruk draaide ze zich om en keek in het vriendelijke gezicht van haar baas, Jane Turner.
‘Aria, is alles goed, meisje?’ vroeg ze.
Vlug knikte Aria.
‘Ja, ja,’ zei ze.
‘Mooi, want ik heb je hulp even nodig. Een van de schilderijen is… verkeerd weggezet. We hoopten dat jij het misschien ergens anders klaar had gezet dan je hebt aangegeven op de lijst,’ legde Jane razendsnel uit.
Aria knipperde met haar ogen, terwijl ze de sneltrein aan informatie verwerkte.
‘Eh – om, om welk schilderij gaat het?’ stamelde ze.
Opnieuw stroomde haar hoofd vol met A-complotten en herinneringen aan wat de plaaggeest haar de afgelopen jaren had aangedaan en afgepakt. Haar handen begonnen met haar nog altijd even nerveuze benen mee te trillen en ze ving nog maar net op welk schilderij er precies vermist werd. Zonder iets te zeggen begon ze voor haar baas uit te lopen, terwijl ze in stilte hoopte dat dit een simpel foutje was dat verder nergens iets mee te maken had en vooral niet met–
‘A! Gevonden!’ riep Jane. ‘Ik snap niet dat het bij sectie 3 op de lijst stond, het hoort gewoon hier!’
Aria knikte afwezig en volgde de ratelende vrouw terug naar het backstagegedeelte.
Op de enkele spot die op Jane Turner stond na, was het donker in de galerij. Aria keek vanuit het duister toe, terwijl haar baas een welgeoefende toespraak hield. Het meisje kon het niet helpen om af en toe om zich heen te kijken en een jongen in een zwarte hoody verdacht te vinden.
Toen Jane haar speech besloot, sprongen de lichten weer aan en konden de gasten zich mengen en onderhouden tussen de kunststukken. Aria nam gauw een glas champagne van een dienblad dat voorbij zweefde en controleerde het vlug voordat ze de inhoudt achterover sloeg. Ze had er inmiddels flink de pest in dat A haar leven nog steeds beheerste, dat ze nog steeds bang was voor haar plaaggeest, ook al was die ruim twee maanden geleden achter een dikke stalen deur verdwenen. Toen ze Jane zag, grabbelde ze gauw naar nog een glaasje en dronk het leeg.
‘Aria,’ zei Jane zangerig en plukte het lege glas uit Aria’s handen, ‘er zijn wat geïnteresseerden die de kunstenares willen spreken!’
[precies 500 volgens Word]
Kayley zei op 27 aug 2015 - 23:45:
De teamies zijn getuige dat Daan die van haar geschreven heeft.
@Dezh: omg. <3
De teamies zijn getuige dat Daan die van haar geschreven heeft.
@Dezh: omg. <3
Kayley zei op 28 aug 2015 - 0:01:
P R O M P T 5
Personage A vindt een opening/doorgang in de muur en besluit dat personage(s) B(/C/...) mee moet(en) gaan kijken.
Veel succes!
P R O M P T 5
Personage A vindt een opening/doorgang in de muur en besluit dat personage(s) B(/C/...) mee moet(en) gaan kijken.
Veel succes!
Kayley zei op 28 aug 2015 - 11:07:
Ik weet al wat ik wil schrijven, ik moet het alleen nog even doen.
Ik weet al wat ik wil schrijven, ik moet het alleen nog even doen.
Eliros zei op 28 aug 2015 - 14:37:
[volgens openofficewant ik heb geen word 500 woorden. dit is de laatste keer dat ik ga proberen om aan 500 exact te zitten want 't werkt alleen maar belemmerend (ik wilde de kamer beschrijven, maar ik had geen woorden meer over). :v]
Ze had de kamer zo plots gevonden. Misschien was plots niet het juiste woord. Ze had zich eerder in een trans bevonden, had haar voeten hun gang laten gaan. Toen had ze, inderdaad, plots de kamer gevonden.
(Het had waarschijnlijk geholpen dat ze op zoek was naar haar schoenen en sjaal. Al leek het haar een beetje excessief dat ze die aan de andere kant van het kasteel zou vinden.)
(Daarentegen had Zweinstein altijd al op mysterieuze wijze gewerkt.)
(En toen ze zo aan de andere kant van het kasteel stond, was haar enige gedachte dat ze met bloten voeten door het gras wilde lopen en bloemen plukken. Waarom? Dat wist ze niet. Maar het was te donker en te koud geweest om nog wat te kunnen zien, dus was ze niet naar buiten gegaan.)
Loena had nog nooit zoiets gezien. Dat soort groen. Bloemen die ze niet kende, die onmogelijk echt konden zijn. Ze had niets liever gewild dan op onderzoek uit, maar had zich op het laatste moment bedacht. Dit wilde ze niet alleen doen.
Dus was ze terug gegaan naar de leerlingenkamer, op zoek naar de juiste persoon.
Ze wist niet eens naar wie ze zocht, maar toen ze haar vond had het niet anders gekund. Cho was de enige die niet in een groepje had gezeten. Ze zat stilletjes op de grond, tegen de bank aan, haar gezicht naar de haard gericht.
(Cho was de meest verdrietige persoon die ze op dat moment zag. Loena bedacht dat ze misschien wel kon helpen door afleiding te zijn.)
“Cho.”
Het meisje keek op. Haar ogen stonden vaag, alsof ze niet helemaal in de leerlingenkamer was. Loena herkende dat.
“Hoe gaat het?”
Ze keerde haar blik weer naar het vuur. Haar doffe ogen weerspiegelden de dansende vlammen. “Goed.”
“Ik wil je iets laten zien.”
“Misschien later, Loena. Ik ben moe.”
Loena schudde haar hoofd. “Heel eventjes maar.”
Cho stond met tegenzin op en liep met tegenzin mee en volgde Loena met tegenzin. Alles was tegenzin tegenzin tegenzin.
Loena pakte Cho's hand, kneep zachtjes in haar vingers. “We zijn er bijna.”
(Cho leek haar niet te horen. Dat herkende Loena ook wel, al deed ze haar best om niet te ver te verdwalen in haar eigen hoofd. Het meisje naast haar leek nog niet zo geoefend op dat gebied.)
“Kijk. We zijn er.” En ze liep naar de muur en ijsbeerde drie keer heen en weer, zoals ze eerder ook had gedaan. Ze dacht aan bloemen en blote voeten en de geur van vers gemaaid gras. Er verscheen een deur. Ze duwde hem open.
Cho snakte naar adem. Loena giechelde en bukte zich voorover om haar schoenen en sokken uit te trekken.
“Lente in een kamer.”
“De lente maakt me altijd minder verdrietig.”
Cho keek haar dankbaar aan. Voor het eerst in tijden leek ze niet te fronsen.
“Kom.” Ze pakte Cho's hand nog eens en trok het meisje met zich mee.
[volgens openoffice
Ze had de kamer zo plots gevonden. Misschien was plots niet het juiste woord. Ze had zich eerder in een trans bevonden, had haar voeten hun gang laten gaan. Toen had ze, inderdaad, plots de kamer gevonden.
(Het had waarschijnlijk geholpen dat ze op zoek was naar haar schoenen en sjaal. Al leek het haar een beetje excessief dat ze die aan de andere kant van het kasteel zou vinden.)
(Daarentegen had Zweinstein altijd al op mysterieuze wijze gewerkt.)
(En toen ze zo aan de andere kant van het kasteel stond, was haar enige gedachte dat ze met bloten voeten door het gras wilde lopen en bloemen plukken. Waarom? Dat wist ze niet. Maar het was te donker en te koud geweest om nog wat te kunnen zien, dus was ze niet naar buiten gegaan.)
Loena had nog nooit zoiets gezien. Dat soort groen. Bloemen die ze niet kende, die onmogelijk echt konden zijn. Ze had niets liever gewild dan op onderzoek uit, maar had zich op het laatste moment bedacht. Dit wilde ze niet alleen doen.
Dus was ze terug gegaan naar de leerlingenkamer, op zoek naar de juiste persoon.
Ze wist niet eens naar wie ze zocht, maar toen ze haar vond had het niet anders gekund. Cho was de enige die niet in een groepje had gezeten. Ze zat stilletjes op de grond, tegen de bank aan, haar gezicht naar de haard gericht.
(Cho was de meest verdrietige persoon die ze op dat moment zag. Loena bedacht dat ze misschien wel kon helpen door afleiding te zijn.)
“Cho.”
Het meisje keek op. Haar ogen stonden vaag, alsof ze niet helemaal in de leerlingenkamer was. Loena herkende dat.
“Hoe gaat het?”
Ze keerde haar blik weer naar het vuur. Haar doffe ogen weerspiegelden de dansende vlammen. “Goed.”
“Ik wil je iets laten zien.”
“Misschien later, Loena. Ik ben moe.”
Loena schudde haar hoofd. “Heel eventjes maar.”
Cho stond met tegenzin op en liep met tegenzin mee en volgde Loena met tegenzin. Alles was tegenzin tegenzin tegenzin.
Loena pakte Cho's hand, kneep zachtjes in haar vingers. “We zijn er bijna.”
(Cho leek haar niet te horen. Dat herkende Loena ook wel, al deed ze haar best om niet te ver te verdwalen in haar eigen hoofd. Het meisje naast haar leek nog niet zo geoefend op dat gebied.)
“Kijk. We zijn er.” En ze liep naar de muur en ijsbeerde drie keer heen en weer, zoals ze eerder ook had gedaan. Ze dacht aan bloemen en blote voeten en de geur van vers gemaaid gras. Er verscheen een deur. Ze duwde hem open.
Cho snakte naar adem. Loena giechelde en bukte zich voorover om haar schoenen en sokken uit te trekken.
“Lente in een kamer.”
“De lente maakt me altijd minder verdrietig.”
Cho keek haar dankbaar aan. Voor het eerst in tijden leek ze niet te fronsen.
“Kom.” Ze pakte Cho's hand nog eens en trok het meisje met zich mee.
Kayley zei op 28 aug 2015 - 15:48:
Dit is pure crack (en au). Ye be warned.
“We hebben het gevonden, oké?”
Katherine tast de randen van het gat af, alvorens er stukken af te trekken. Een paar seconden later is het gat niet langer lampvormig, eerder een cirkel door een driejarige getekend.
Elena besluit op dat moment dat ze nooit meer met meubilair gaat bowlen. Toch zeker niet met Katherine.
Ze had beter moeten weten, maar na twee glazen van één van Damons Bourbon-whiskeys had het haar een goed idee geleken. Katherine die door haar slechte humeur de rest van de fles afhandig had gemaakt en daardoor net iets teveel kracht achter haar gooi had gezet, werkte ontnuchterend. Het breken van de muur moesten de Salvatores tot in het centrum van Mystic Falls gehoord hebben.
Het werkt ontnuchterend, zodat Elena de feiten op een rijtje kan zetten. Ze hebben al ruzie met hun vriendjes omdat ze eerder vandaag al (per ongeluk!) een dertiende-eeuws, Italiaans erfstuk in brand staken. Damon en Stefan waren daar al best pissig over geweest en hadden hen niet alleen huisarrest gegeven, maar ook een ban op seks voor een maand. Nu hebben ze ook nog eens Damons bedlampje en muur gemold.
“Jep, het gat was er al,” is haar conclusie, want ze wilt niet nog meer ruzie.
Ze hurkt om door het gruis en stof heen de holte in te kunnen kijken. Het is er te donker voor, dus haalt ze haar mobiel boven om er licht in te kunnen schijnen. Eerst ziet ze vooral heel veel spinnenwebben en de lamp die er in verwikkeld is. Aan het meubelstuk valt niets meer te redden, maar dan sluipen ze deze week maar weg naar de IKEA om er een nieuwe te kopen.
Ze kruipt iets verder naar voren en maait haar arm door de lucht, haalt het spinrag weg en verwacht de muur alweer te raken. Dat doet ze niet.
“Hé, Petrova, kom er eens bij.”
Elena kruipt volledig de ruimte in en duwt zich overeind, om het licht over haar omgeving te laten gaan. De stutbalken en vloerborden waar heel het huis uit bestaat, zijn ook hier te vinden, maar het is het schilderij van een kleine Damon en een kleine Stefan die haar aandacht trekt.
Katherine grinnikt genoegzaam en maakt er een foto van.
Er is een deur die niet opengaat – zelfs niet als de vampierenhelft van de tweeling het probeert – en er staat verder niets in de ruimte.
“Hier kan prima een Rode Kamer komen,” zegt Katherine met een geniepig lachje terwijl ze de kamer mentaal al lijkt in te richten. Elena rilt. De Rode Kamer in Katherine’s huis is enger dan welke folterkamer ze ook maar kan bedenken.
“Of we gebruiken het schilderij als chantagemiddel.”
Katherine kijkt haar aan alsof ze Elena nog nooit eerder gezien heeft. Het enge glimlachje dat er eerst was, maakt plaats voor een guitige grijns en Elena wordt zo plots omhelst dat ze even niet weet wat boven of onder is.
“Ik wist dat je een echte Petrova was. We krijgen weer seks vanavond!”
Dit is pure crack (en au). Ye be warned.
[x]—Ondeugende tweelingzussen—[x]
“We hebben het gevonden, oké?”
Katherine tast de randen van het gat af, alvorens er stukken af te trekken. Een paar seconden later is het gat niet langer lampvormig, eerder een cirkel door een driejarige getekend.
Elena besluit op dat moment dat ze nooit meer met meubilair gaat bowlen. Toch zeker niet met Katherine.
Ze had beter moeten weten, maar na twee glazen van één van Damons Bourbon-whiskeys had het haar een goed idee geleken. Katherine die door haar slechte humeur de rest van de fles afhandig had gemaakt en daardoor net iets teveel kracht achter haar gooi had gezet, werkte ontnuchterend. Het breken van de muur moesten de Salvatores tot in het centrum van Mystic Falls gehoord hebben.
Het werkt ontnuchterend, zodat Elena de feiten op een rijtje kan zetten. Ze hebben al ruzie met hun vriendjes omdat ze eerder vandaag al (per ongeluk!) een dertiende-eeuws, Italiaans erfstuk in brand staken. Damon en Stefan waren daar al best pissig over geweest en hadden hen niet alleen huisarrest gegeven, maar ook een ban op seks voor een maand. Nu hebben ze ook nog eens Damons bedlampje en muur gemold.
“Jep, het gat was er al,” is haar conclusie, want ze wilt niet nog meer ruzie.
Ze hurkt om door het gruis en stof heen de holte in te kunnen kijken. Het is er te donker voor, dus haalt ze haar mobiel boven om er licht in te kunnen schijnen. Eerst ziet ze vooral heel veel spinnenwebben en de lamp die er in verwikkeld is. Aan het meubelstuk valt niets meer te redden, maar dan sluipen ze deze week maar weg naar de IKEA om er een nieuwe te kopen.
Ze kruipt iets verder naar voren en maait haar arm door de lucht, haalt het spinrag weg en verwacht de muur alweer te raken. Dat doet ze niet.
“Hé, Petrova, kom er eens bij.”
Elena kruipt volledig de ruimte in en duwt zich overeind, om het licht over haar omgeving te laten gaan. De stutbalken en vloerborden waar heel het huis uit bestaat, zijn ook hier te vinden, maar het is het schilderij van een kleine Damon en een kleine Stefan die haar aandacht trekt.
Katherine grinnikt genoegzaam en maakt er een foto van.
Er is een deur die niet opengaat – zelfs niet als de vampierenhelft van de tweeling het probeert – en er staat verder niets in de ruimte.
“Hier kan prima een Rode Kamer komen,” zegt Katherine met een geniepig lachje terwijl ze de kamer mentaal al lijkt in te richten. Elena rilt. De Rode Kamer in Katherine’s huis is enger dan welke folterkamer ze ook maar kan bedenken.
“Of we gebruiken het schilderij als chantagemiddel.”
Katherine kijkt haar aan alsof ze Elena nog nooit eerder gezien heeft. Het enge glimlachje dat er eerst was, maakt plaats voor een guitige grijns en Elena wordt zo plots omhelst dat ze even niet weet wat boven of onder is.
“Ik wist dat je een echte Petrova was. We krijgen weer seks vanavond!”
[x]—500 woorden—[x]
xNadezhda zei op 28 aug 2015 - 16:36:
523. Het voelt niet echt af, maar ik kan dit niet op een beter punt knippen, anders worden het teveel woorden. :x
De Grote Zaal schudde onder de vele dansende voeten en de snerpende gitaar van de Witte Wieven, maar Bill merkte er niets van. Zijn hart bonkte in zijn keel en zijn binnenste kolkte, zenuwen en opwinding streden om voorrang. Hij sprong over de neppe traptrede en gaf een bemoedigend rukje aan Juliens hand. Zijn medekampioen sloeg de tree voorzichtig over.
‘We zijn er bijna,’ verzekerde Bill hem. ‘Deze trap op en dan rechts.’
‘Weet je zeker dat niemand ons vindt daar?’ vroeg Julien aarzelend en wierp een blik over zijn schouder, alsof hij verwachtte dat iemand hen uit de Grote Zaal gevolgd was.
‘Helemaal zeker. Tom en ik zijn er nog nooit betrapt.’ Bill sloeg de rechtergang in, nog altijd met Juliens hand stevig in de zijne. Na een paar meter bleef hij voor een groot, enigszins vervaagd wandtapijt staan, dat drie zeemeerminnen met elkaar omstrengelende staarten afbeeldde. Zonder aarzelen legde Bill een hand op het punt waar alle drie de staarten samenkwamen. Onder zijn vingers begonnen de zeemeerminnen te bewegen; de staarten maakten zich los en vormden een rond gat in het tapijt. Daarachter –
‘Een tunnel,’ fluisterde Julien met grote ogen. ‘Hoe heb je die gevonden?’
Bill grinnikte. ‘Toms schuld.’
Met steken in zijn zij spurtte Tom door de gang. Achter zich hoorde hij het boze geschreeuw van Elsje Malkander, de derdejaars van Griffoendor die Georg en hij bij het ontbijt “per ongeluk” hadden laten struikelen. De Griffoendors waren al sinds ze de Zwerkbalwedstrijd tegen Zwadderich gewonnen hadden compleet onuitstaanbaar. Elsje had de gewoonte opgevat om op elk willekeurig moment uit te barsten in ‘Griffoendor wint de cup, let maar up, rood en goud knockt jullie out!’ en was dus met haar hoofd in een karaf pompoensap beland.
Het sap in haar neus en oren belette haar helaas niet om Tom door het kasteel te jagen. Hijgend schoot hij de trap op, over de foptrede heen, sprintte de rechtergang in en bleef na een paar passen staan om te luisteren. Het geschreeuw klonk niet meer zo luid, dat was een goed teken. Tom hapte naar adem en zocht met een hand steun bij de muur. Het wandtapijt kriebelde onder zijn vingers – en toen viel hij er doorheen.
Zijn elleboog landde hard op de bodem van de tunnel. Automatisch sprong Tom achteruit, maar zodra hij besefte waar hij naar keek, begon hij te grijnzen. Na een snelle blik opzij (geen spoor van Elsje) hees hij zichzelf de tunnel in en begon te kruipen. Toen hij over zijn schouder keek, besefte hij dat het tapijt zich alweer gesloten had.
‘Hij heeft eerst gekeken waar het naartoe ging,’ vertelde Bill, terwijl hij aan de andere kant van de tunnel op de grond gleed, ‘en toen kwam hij me halen.’
Julien liet zich van het randje zakken en wierp een blik door het kamertje. Het was nauwelijks gemeubileerd, maar de vloer en wanden waren bedekt met zacht fluweel in groen, rood, blauw en geel. Bill leunde tegen de wand en grijnsde triomfantelijk.
‘Niemand die ons hier komt zoeken. Geloof je me nu?’
‘Ik geloof je.’ Julien glimlachte, legde zijn handen om Bills gezicht en kuste hem.
523. Het voelt niet echt af, maar ik kan dit niet op een beter punt knippen, anders worden het teveel woorden. :x
De Grote Zaal schudde onder de vele dansende voeten en de snerpende gitaar van de Witte Wieven, maar Bill merkte er niets van. Zijn hart bonkte in zijn keel en zijn binnenste kolkte, zenuwen en opwinding streden om voorrang. Hij sprong over de neppe traptrede en gaf een bemoedigend rukje aan Juliens hand. Zijn medekampioen sloeg de tree voorzichtig over.
‘We zijn er bijna,’ verzekerde Bill hem. ‘Deze trap op en dan rechts.’
‘Weet je zeker dat niemand ons vindt daar?’ vroeg Julien aarzelend en wierp een blik over zijn schouder, alsof hij verwachtte dat iemand hen uit de Grote Zaal gevolgd was.
‘Helemaal zeker. Tom en ik zijn er nog nooit betrapt.’ Bill sloeg de rechtergang in, nog altijd met Juliens hand stevig in de zijne. Na een paar meter bleef hij voor een groot, enigszins vervaagd wandtapijt staan, dat drie zeemeerminnen met elkaar omstrengelende staarten afbeeldde. Zonder aarzelen legde Bill een hand op het punt waar alle drie de staarten samenkwamen. Onder zijn vingers begonnen de zeemeerminnen te bewegen; de staarten maakten zich los en vormden een rond gat in het tapijt. Daarachter –
‘Een tunnel,’ fluisterde Julien met grote ogen. ‘Hoe heb je die gevonden?’
Bill grinnikte. ‘Toms schuld.’
Met steken in zijn zij spurtte Tom door de gang. Achter zich hoorde hij het boze geschreeuw van Elsje Malkander, de derdejaars van Griffoendor die Georg en hij bij het ontbijt “per ongeluk” hadden laten struikelen. De Griffoendors waren al sinds ze de Zwerkbalwedstrijd tegen Zwadderich gewonnen hadden compleet onuitstaanbaar. Elsje had de gewoonte opgevat om op elk willekeurig moment uit te barsten in ‘Griffoendor wint de cup, let maar up, rood en goud knockt jullie out!’ en was dus met haar hoofd in een karaf pompoensap beland.
Het sap in haar neus en oren belette haar helaas niet om Tom door het kasteel te jagen. Hijgend schoot hij de trap op, over de foptrede heen, sprintte de rechtergang in en bleef na een paar passen staan om te luisteren. Het geschreeuw klonk niet meer zo luid, dat was een goed teken. Tom hapte naar adem en zocht met een hand steun bij de muur. Het wandtapijt kriebelde onder zijn vingers – en toen viel hij er doorheen.
Zijn elleboog landde hard op de bodem van de tunnel. Automatisch sprong Tom achteruit, maar zodra hij besefte waar hij naar keek, begon hij te grijnzen. Na een snelle blik opzij (geen spoor van Elsje) hees hij zichzelf de tunnel in en begon te kruipen. Toen hij over zijn schouder keek, besefte hij dat het tapijt zich alweer gesloten had.
‘Hij heeft eerst gekeken waar het naartoe ging,’ vertelde Bill, terwijl hij aan de andere kant van de tunnel op de grond gleed, ‘en toen kwam hij me halen.’
Julien liet zich van het randje zakken en wierp een blik door het kamertje. Het was nauwelijks gemeubileerd, maar de vloer en wanden waren bedekt met zacht fluweel in groen, rood, blauw en geel. Bill leunde tegen de wand en grijnsde triomfantelijk.
‘Niemand die ons hier komt zoeken. Geloof je me nu?’
‘Ik geloof je.’ Julien glimlachte, legde zijn handen om Bills gezicht en kuste hem.
1Dzayn zei op 28 aug 2015 - 17:10:
500 woorden
Hij dwaalt door het kasteel rond, met een gezicht als de donder. Hij wilt iets kapot slaan, iemand pijn doen, maar daar wilt hij aan de andere kant niet aan beginnen. De jongen wrijft wat door zijn blonde haar en zucht. In de verte ziet hij Harry aankomen en daar heeft hij nu al helemaal geen zin in. Hij houdt van zijn vriendje, echt waar, maar nu moet hij alleen zijn. Schichtig kijkt hij om zich heen en spot dan een nis achter een ridderkostuum. Snel schiet hij achter het kostuum en gaat op zijn hurken zitten. Hij spiekt rond het beeld en ziet hoe Harry voorbij wandelt. Harry draait zijn staf rond in zijn vingers. De jongen achter het beeld gaat weer door zijn haar. Hij haalt diep adem en komt weer overeind. Hij verliest echter zijn evenwicht en valt achterover. In plaats van de muur, valt hij op de grond en opent hij zijn haastig dichtgeknepen ogen.
‘Wacht, wat?’
Hij sprint door de gangen, naar de andere kant van het kasteel. Hij rent de trappen op, hijgt lichtjes als hij op de juiste verdieping aankomt. Dan haalt hij diep adem en begint weer te rennen, zijn boosheid allang vergeten. Hij komt tot stilstand voor de Dikke dame.
‘Wachtwoord?’ vraagt zij. Hij moet even nadenken, weet het heus wel, want Harry heeft het hem zelf verteld. Dan herinnert hij het weer.
‘Kaaskoeken!’
Het schilderij draait opzij en hij klautert door het gat naar binnen.
‘Ron, Ron, waar is Harry!’ vraagt hij enthousiast.
De roodharige jongen schrikt wakker. ‘He, wat?’
‘Waar Harry is!’
‘In de slaapkamer, hoezo?’
Er wordt niet meer gereageerd, want de blonde jongen sprint de trap al op. Hij gooit de deur naar de vierdejaars slaapkamer open en stapt naar binnen.
‘Draco? Wat doe jij hier?’ vraagt Harry verbaasd.
‘Kom mee, kom mee!’ Draco pakt Harry’s hand en trekt hem overeind. Verbaast volgt Harry Draco naar beneden, de kamer uit en de gangen door.
Als ze bij de plek zijn aanbelandt waar Draco door de muur viel, houdt Draco eindelijk stil.
‘Draco, wat doen we hier?’ vraagt Harry. Hij kijkt Draco bezorgd aan, maar Draco glimlacht alleen maar. ‘Ik heb iets gaafs ontdekt.’
De jongen stapt dichter naar het beeld toe en verdwijnt er dan achter. Harry blijft verbaasd achter.
‘Kom dan!’ Draco pakt Harry’s hand en trekt hem mee achter het beeld. Daarna stapt hij door de muur, een protesterende Harry meetrekkend.
‘Het is een soort kamer van Hoge Nood, maar dan met vaste ingang,’ zegt Draco enthousiast.
Harry kijkt hem met een grijns aan. ‘Waarom staat er dan nu een groot bed?’
‘Hmm?’ Draco kijkt de kamer in, ‘geen idee.’
Harry lacht en trekt Draco naar zich toe. ‘Zeker weten?’
Draco knikt en dan worden zijn ogen groot, waarna hij ze samenknijpt. ‘Jij.’
Harry haalt zijn schouders op en kijkt Draco aan. Draco schudt met een glimlach zijn hoofd en trekt Harry’s hoofd naar zich toe, om vervolgens een kus op Harry’s lippen te plaatsen.
500 woorden
Hij dwaalt door het kasteel rond, met een gezicht als de donder. Hij wilt iets kapot slaan, iemand pijn doen, maar daar wilt hij aan de andere kant niet aan beginnen. De jongen wrijft wat door zijn blonde haar en zucht. In de verte ziet hij Harry aankomen en daar heeft hij nu al helemaal geen zin in. Hij houdt van zijn vriendje, echt waar, maar nu moet hij alleen zijn. Schichtig kijkt hij om zich heen en spot dan een nis achter een ridderkostuum. Snel schiet hij achter het kostuum en gaat op zijn hurken zitten. Hij spiekt rond het beeld en ziet hoe Harry voorbij wandelt. Harry draait zijn staf rond in zijn vingers. De jongen achter het beeld gaat weer door zijn haar. Hij haalt diep adem en komt weer overeind. Hij verliest echter zijn evenwicht en valt achterover. In plaats van de muur, valt hij op de grond en opent hij zijn haastig dichtgeknepen ogen.
‘Wacht, wat?’
Hij sprint door de gangen, naar de andere kant van het kasteel. Hij rent de trappen op, hijgt lichtjes als hij op de juiste verdieping aankomt. Dan haalt hij diep adem en begint weer te rennen, zijn boosheid allang vergeten. Hij komt tot stilstand voor de Dikke dame.
‘Wachtwoord?’ vraagt zij. Hij moet even nadenken, weet het heus wel, want Harry heeft het hem zelf verteld. Dan herinnert hij het weer.
‘Kaaskoeken!’
Het schilderij draait opzij en hij klautert door het gat naar binnen.
‘Ron, Ron, waar is Harry!’ vraagt hij enthousiast.
De roodharige jongen schrikt wakker. ‘He, wat?’
‘Waar Harry is!’
‘In de slaapkamer, hoezo?’
Er wordt niet meer gereageerd, want de blonde jongen sprint de trap al op. Hij gooit de deur naar de vierdejaars slaapkamer open en stapt naar binnen.
‘Draco? Wat doe jij hier?’ vraagt Harry verbaasd.
‘Kom mee, kom mee!’ Draco pakt Harry’s hand en trekt hem overeind. Verbaast volgt Harry Draco naar beneden, de kamer uit en de gangen door.
Als ze bij de plek zijn aanbelandt waar Draco door de muur viel, houdt Draco eindelijk stil.
‘Draco, wat doen we hier?’ vraagt Harry. Hij kijkt Draco bezorgd aan, maar Draco glimlacht alleen maar. ‘Ik heb iets gaafs ontdekt.’
De jongen stapt dichter naar het beeld toe en verdwijnt er dan achter. Harry blijft verbaasd achter.
‘Kom dan!’ Draco pakt Harry’s hand en trekt hem mee achter het beeld. Daarna stapt hij door de muur, een protesterende Harry meetrekkend.
‘Het is een soort kamer van Hoge Nood, maar dan met vaste ingang,’ zegt Draco enthousiast.
Harry kijkt hem met een grijns aan. ‘Waarom staat er dan nu een groot bed?’
‘Hmm?’ Draco kijkt de kamer in, ‘geen idee.’
Harry lacht en trekt Draco naar zich toe. ‘Zeker weten?’
Draco knikt en dan worden zijn ogen groot, waarna hij ze samenknijpt. ‘Jij.’
Harry haalt zijn schouders op en kijkt Draco aan. Draco schudt met een glimlach zijn hoofd en trekt Harry’s hoofd naar zich toe, om vervolgens een kus op Harry’s lippen te plaatsen.
Bodine zei op 28 aug 2015 - 18:37:
‘Ze doen allemaal alsof het goed is dat de muur is gevallen,’ zegt de jongen, de afkeur duidelijk aanwezig in zijn verbrande gelaatstrekken.
Het is warm in het zonovergoten Berlijn. Zo warm zelfs, dat Bill ondanks de afkeer voor zijn eigen lichaam spijt heeft van de lange zwarte broek die hij heeft aangetrokken. Hij haat de hitte.
Hij haat school.
Hij haat zijn klasgenootjes.
Hij haat excursies.
Zijn zwartgeverfde haren absorberen de zon (in haar geheel, zo durft hij te zweren) en een eenzaam zweetdruppeltje kruipt langs zijn wenkbrauwpiercing richting de grond.
‘Ze liegen dat ze barsten.’
De docenten die mee zijn, zitten in één of ander cafeetje met airconditioning. Bill is overgeleverd aan zijn klasgenoten – de klasgenoten die hem bijna net zo veel haten als hij hen.
Soms denkt hij dat zelfs de docenten hem haten. Anders zouden ze hem niet aan zijn lot overlaten. Ze weten wat er gaat gebeuren. Het gebeurt altijd.
‘Bill!’ riep één van zijn klasgenootjes, de minuut dat de docenten buiten gehoorafstand verdwenen. ‘Bill, moet je kijken! Ik heb iets gevonden!’
Hij heeft geprobeerd beleefd te bedanken, maar dat heeft er alleen maar voor gezorgd dat zijn klasgenootjes hem beleefd dwongen om mee te gaan.
Tijdens het lopen focuste hij zich op zijn kapotgetrapte schoenen en stelde hij zich de vraag die elk gepest kind zich vroeg of laat (elke dag, elke keer) vraagt: wat heb ik verkeerd gedaan?
De klasgenootjes voerden hem richting een opening in de muur.
‘Zie je dat?’
Hij zag het: Oost-Berlijn. Hij vond dat het sprekend leek op West-Berlijn.
Hij haatte het dat hij niet snapte wat ze van hem wilden. Zo was er geen enkele manier om zichzelf een mentaal schild te verschaffen.
Eén van de klasgenootjes geeft hem een duw en hij struikelt, valt op handen en knieën en kijkt tussen een pluk zwart haar door richting Oost-Berlijn. Hij vertelt zichzelf wat elk gepest kind zich vroeg of laat (elke minuut, elk uur, elke seconde) vertelt: niet huilen.
‘Vroeger,’ gaat de jongen verder, ‘zou je daar opgepakt worden.’
Bill schudt zijn hoofd, vraagt zich een wanhopig moment lang af waarom Toms klas niet mee is op excursie.
Tom haat hem niet.
‘In de DDR snapten ze tenminste dat flikkers de lucht vervuilen.’
De klasgenootjes lachen.
Niet huilen.
‘Niet waar,’ fluistert Bill.
‘Sorry, zei je iets?’ De sarcastische woorden snijden genadeloos door Bills toch al nauwelijks bestaande zelfvertrouwen.
‘Homoseksuelen werden gewoon geaccepteerd in de DDR,’ zegt Bill, nog steeds op zijn knieën. ‘Sinds eind jaren zestig.’
De klasgenootjes kakelen en iemand plant zijn schoen in Bills zij. ‘Je moet niet tegen je superieuren ingaan, Bill,’ sist hij.
Bill sluit zijn ogen en bereid zich voor op de volgende trap, maar die komt niet. De docenten lijken op dat moment besloten te hebben dat ze hem toch niet genoeg haten om zijn ribben te laten breken.
Ze dwingen de jongens Bill met rust te laten, maar ze delen geen straffen uit.
Ze zijn bang, weet Bill.
Hij haat ze.
500 woorden
‘Ze doen allemaal alsof het goed is dat de muur is gevallen,’ zegt de jongen, de afkeur duidelijk aanwezig in zijn verbrande gelaatstrekken.
Het is warm in het zonovergoten Berlijn. Zo warm zelfs, dat Bill ondanks de afkeer voor zijn eigen lichaam spijt heeft van de lange zwarte broek die hij heeft aangetrokken. Hij haat de hitte.
Hij haat school.
Hij haat zijn klasgenootjes.
Hij haat excursies.
Zijn zwartgeverfde haren absorberen de zon (in haar geheel, zo durft hij te zweren) en een eenzaam zweetdruppeltje kruipt langs zijn wenkbrauwpiercing richting de grond.
‘Ze liegen dat ze barsten.’
De docenten die mee zijn, zitten in één of ander cafeetje met airconditioning. Bill is overgeleverd aan zijn klasgenoten – de klasgenoten die hem bijna net zo veel haten als hij hen.
Soms denkt hij dat zelfs de docenten hem haten. Anders zouden ze hem niet aan zijn lot overlaten. Ze weten wat er gaat gebeuren. Het gebeurt altijd.
‘Bill!’ riep één van zijn klasgenootjes, de minuut dat de docenten buiten gehoorafstand verdwenen. ‘Bill, moet je kijken! Ik heb iets gevonden!’
Hij heeft geprobeerd beleefd te bedanken, maar dat heeft er alleen maar voor gezorgd dat zijn klasgenootjes hem beleefd dwongen om mee te gaan.
Tijdens het lopen focuste hij zich op zijn kapotgetrapte schoenen en stelde hij zich de vraag die elk gepest kind zich vroeg of laat (elke dag, elke keer) vraagt: wat heb ik verkeerd gedaan?
De klasgenootjes voerden hem richting een opening in de muur.
‘Zie je dat?’
Hij zag het: Oost-Berlijn. Hij vond dat het sprekend leek op West-Berlijn.
Hij haatte het dat hij niet snapte wat ze van hem wilden. Zo was er geen enkele manier om zichzelf een mentaal schild te verschaffen.
Eén van de klasgenootjes geeft hem een duw en hij struikelt, valt op handen en knieën en kijkt tussen een pluk zwart haar door richting Oost-Berlijn. Hij vertelt zichzelf wat elk gepest kind zich vroeg of laat (elke minuut, elk uur, elke seconde) vertelt: niet huilen.
‘Vroeger,’ gaat de jongen verder, ‘zou je daar opgepakt worden.’
Bill schudt zijn hoofd, vraagt zich een wanhopig moment lang af waarom Toms klas niet mee is op excursie.
Tom haat hem niet.
‘In de DDR snapten ze tenminste dat flikkers de lucht vervuilen.’
De klasgenootjes lachen.
Niet huilen.
‘Niet waar,’ fluistert Bill.
‘Sorry, zei je iets?’ De sarcastische woorden snijden genadeloos door Bills toch al nauwelijks bestaande zelfvertrouwen.
‘Homoseksuelen werden gewoon geaccepteerd in de DDR,’ zegt Bill, nog steeds op zijn knieën. ‘Sinds eind jaren zestig.’
De klasgenootjes kakelen en iemand plant zijn schoen in Bills zij. ‘Je moet niet tegen je superieuren ingaan, Bill,’ sist hij.
Bill sluit zijn ogen en bereid zich voor op de volgende trap, maar die komt niet. De docenten lijken op dat moment besloten te hebben dat ze hem toch niet genoeg haten om zijn ribben te laten breken.
Ze dwingen de jongens Bill met rust te laten, maar ze delen geen straffen uit.
Ze zijn bang, weet Bill.
Hij haat ze.
Welkom bij de 500 Challenge! Over twaalf uur beginnen we hiermee, dus hier is het allereerste topic, voor de allereerste week.
Hebben we er zin in?
B E L A N G R I J K
- Post de stukjes die je schrijft (tussen de 450 en 550 woorden) in dit topic. Anders telt het niet.
[- Als je niet online kunt komen maar wel iets geschreven hebt, stuur dan een foto via Whatsapp ofzo, in pb kun je om nummers vragen.]
- Heb heel erg veel plezier.
P R O M P T S
- maandag: gebruik de openingszin, "hé, kom jij hier vaker?"
- dinsdag: beschrijf de eerste zin die personage A ooit tegen personage B zei, en de situatie er rond.
- woensdag: schrijf het eerste gesprek dat personage A heeft met personage(s) B(/C/D/...) nadat hij/zij terugkomt van iets.
- donderdag: beschrijf personages A/B/C/... die er zijn op de openingsnacht/-dag van iets.
- vrijdag: personage A vindt een opening/doorgang in de muur en besluit dat personage(s) B(/C/...) mee moet(en) gaan kijken.
- zaterdag: personage A zit in het bandje dat de openingsact verzorgt voor een deel van de wereldtournee van de band van personage B.
- zondag: open je stukje met de zin: "Het houdt/hield maar niet op met regenen."
T U S S E N S T A N D
1. Kay - 11,5
2. Bo - 10,7
3. Dezh - 10
4. Elise - 9,4
5. Daan - 8,7
6. Misty - 8,6
7. Ivana - 7,7
8. Merula - 7,6
9. Juul - 7,5
10. Kirsten - 6,6
11. Cynthia - 5
12. Jess - 4
13. Vera - 1