Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » Depressie-topic #13
Depressie-topic #13
xNadezhda zei op 3 juni 2013 - 15:14:
Oh man. Ik ben zo verbraaaand x.x Mijn neus + wangen, mijn onderarmen en mijn sleutelbenen + borst. Ik stink helemaal naar aftersun en het doet nog steeds pijn en ik heb al een halve komkommer geofferd en ugh. ):
Oh man. Ik ben zo verbraaaand x.x Mijn neus + wangen, mijn onderarmen en mijn sleutelbenen + borst. Ik stink helemaal naar aftersun en het doet nog steeds pijn en ik heb al een halve komkommer geofferd en ugh. ):
xEmma zei op 5 juni 2013 - 17:10:
@ Dezh: Ai, ik hoop dat het snel overgaat!
@ Daan: ): *knuffel* had je je hond al lang?
@ Dezh: Ai, ik hoop dat het snel overgaat!
@ Daan: ): *knuffel* had je je hond al lang?
Rianne zei op 6 juni 2013 - 22:53:
Ik zit een beetje met mezelf in de knoop. Ik verwacht niet dat iemand het begrijpt of op kan lossen, maar ik wil het wel graag kwijt oké?
Vorige week heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. Dat is eigenlijk verassend goed gegaan. We hebben goed kunnen praten en hebben zijn daarna bijvoorbeeld met z'n drieën (met m'n beste vriend) nog naar de stad kunnen gaan om een cadeautje te kopen. Dat ging heel goed. Alleen ik mis dat paar armen om me heen, ik mis dat ik altijd iemand heb bij wie ik terecht kan. En ik weet dat het goed is dat ik dit heb gedaan. En ik weet eerlijk gezegd ook dat ik hem niet mis, maar het idee van. Over alles zit nu een soort waas van onzekerheid. Ik ben de geborgenheid kwijt, ik moet mijn tijd opnieuw indelen, ik moet evenwicht in bepaalde vriendschappen terugvinden. Dit maakt me in de war. En daarnaast doet het mij pijn om hem zich zo normaal te zien gedragen, hoewel ik er waarschijnlijk ook zo uit zie. Doet het hem dan helemaal niks? Was ik dan echt zo onbelangrijk. Dat raakt me echt.
Daarnaast is het de afgelopen weken ook heel raar geweest met mijn beste vriend. Hij heeft me heel goed kunnen steunen en ik heb heel goed met hem over alles kunnen praten. Alleen hebben daar ook een paar scènes bij gehad waarin ik in zijn armen lag te huilen. En ik voel me daar ongemakkelijk bij. Ik wil eigenlijk helemaal niet iedere minuut van de dag samen zijn, en zoveel fysiek contact hebben. Ik probeerde dus deze week mijn vriendschap met hem op het oude niveau terug te brengen (deels door meer met iemand anders om te gaan, kom ik zo op), maar ik heb door dat hij het idee heeft dat die andere jongen zijn plek inneemt. En daarnaast blijkt hij nu verliefd op mij te zijn. Dat heeft hij me vannacht verteld. En ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik heb volgens mij gezegd dat het niet waar was, dat hij gewoon graag een vriendin wil en dat op mij projecteert. Maar eigenlijk weet ik dat dat niet waar is. Eigenlijk wil ik gewoon dat het niet waar is. Dus ik heb voorgesteld om gewoon normaal verder te gaan en het te vergeten (want ik ben dus niet verliefd), maar ik weet niet of hij dat wil. Hij zei toen dat hij liever een ander antwoord had gehad, een positief antwoord. En eigenlijk ben ik een beetje kwaad dat hij dat wil. Het maakt alles zo ingewikkeld. Ik wil gewoon dat hij het zelfde denkt erover als ik. Namelijk dat onze vriendschap te waardevol is om zomaar te grabbel te gooien in een relatie. En dat dit veel beter is als vriendje-vriendinnetje zijn. En dat hij beseft dat het onmogelijk is tussen ons. En dat ik sowieso voorlopig geen relaties wil.
En dan heb je nog die andere jongen. Een nieuwe vriend van mij. Ik heb hem Sinds een paar weken ga ik veel met hem om. En we praten heel veel. Ook over moeilijke dingen. We lijken namelijk best wel op elkaar. Alleen hij is er een tijd depressief door geweest en heeft in een kliniek gezeten ervoor. Maar het komt er op neer dat ik constant het gevoel heb minderwaardig of anders te zijn. En dat ik het moeilijk vind om met mensen om te gaan omdat ik bang ben dat ze me niet leuk vinden. En dat ik ieder klein puntje van kritiek op mij betrek. En dat als iemand verdrietig kijkt dat ik denk dat het door mij komt. En hij.. hij lijkt dat te begrijpen. Als in de zin, hij weet wat me dwars zit voordat ik het hoef te vertellen.
Maar ik raak ook compleet in de war van dat soort gesprekken. Hij komt zo dichtbij. En hij is in die paar weekjes echt belangrijk voor me geworden. Maar dat maakt me ook zo onzeker. Ik ben zo bang om iets verkeerd te doen dat ik me nu zelfs bij hem ongemakkelijk voel om over de dingen te praten waarover ik met hem zo goed kan praten. Ik wil hem niet kwijt weet je wel? En soms dan probeer ik met die jongen te leren, en dan komt er zo'n meisje langs en die begint een heel verhaal, en na een tijdje zeg ik dan, kun je weggaan want we moeten leren. En dan zie ik dat die jongen dat gemeen van me vind, en het afkeurt. En dan stort ik echt in. Want ik vind het dan zo erg dat ie iets vervelend aan me vind. En ik schaam me ervoor dat hij zoveel invloed op me heeft. Ik vind het eng.
En dan heb je nog de studentenvereniging waar die vriend bij zit. Een christelijke studentenvereniging. Nu is hij daar altijd heel enthousiast over, en heb ik in ieder geval een gelovige jeugd gehad, dus ik ging van de week kijken op de open avond van die vereniging. En ik vond het echt heel mooi en leuk en fijn. En ik denk dat ik lid wordt. Maar ik vind dit ook een enge stap. Ik heb eigenlijk mijn hele puberteit gedaan alsof ik door mijn ouders gedwongen werd naar de kerk te gaan omdat ik me ervoor schaamde tegen mijn vriendinnen. En nu kom ik er opeens voor uit? En eigenlijk gaat dat ook best goed, maar ik vind het wel eng.
En vandaag belde ik mijn moeder, en eigenlijk dacht ik dat ze heel enthousiast zou zijn dat ik bij die vereniging wil. Maar ze zei 'Ja op een gegeven moment maak je ook je eigen keuzes'. En ze ging toen verder naar een ander onderwerp. En dat vond ik absoluut niet leuk. Ik was zo teleurgesteld. Ik dacht dat ik iets had gedaan waar mijn ouders achter zouden staan. Maar dat was dus uiteindelijk niet zo. Dat deed pijn.
En nu zit ik hier op mijn kamer. En ik weet het allemaal niet meer. Het voelt een beetje alsof ik al mijn vriendschappen in zekere zin verpest heb. Ik ga dit weekend naar Zeeland met mijn exvriendje, mijn beste vriend, en twee vriendinnen van mij. En ik vind het allemaal gewoon moeilijk. Want die eerste twee is sowieso misschien een beetje ongemakkelijk. En met die twee vriendinnen loopt het de laatste tijd ook een beetje stroef. Ik heb het gevoel dat ik niet ongelukkkig kan zijn bij hun in de buurt. Dat ik niet helemaal mezelf ben. En nu ik zo dwars lig met mezelf is dat wel lastig. Dus ik weet niet wat dit weekend gaat worden. En ik zie er ook wel tegenop. Wat nou als ik me straks slecht voel. En ik kan er helemaal bij niemand mee terecht. Ik weet het allemaal niet meer zo goed.
En het voelt nu alsof ik bij niemand terecht kan. Ik voel me nu zo ongemakkelijk en alleen. Ik wil zo graag leuk gevonden worden. En ik wil zo graag gelukkig zijn. Maar ik loop de hele tijd weer vast. En ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik moet doen. En ik zit dan te wachten tot één van mijn vrienden een whatsappje ofzo stuurt. En dan zit ik een beetje obsessief op mijn telefoon te kijken. En dan zie ik dat iedereen online is geweest terwijl ze niks zeggen. En dat is dan zo'n bevestiging van het feit dat ik me al zo alleen en stom voel. En ik weet het gewoon allemaal niet meer.
En dit is een lang rotverhaal.
Ik zit een beetje met mezelf in de knoop. Ik verwacht niet dat iemand het begrijpt of op kan lossen, maar ik wil het wel graag kwijt oké?
Vorige week heb ik het uitgemaakt met mijn vriend. Dat is eigenlijk verassend goed gegaan. We hebben goed kunnen praten en hebben zijn daarna bijvoorbeeld met z'n drieën (met m'n beste vriend) nog naar de stad kunnen gaan om een cadeautje te kopen. Dat ging heel goed. Alleen ik mis dat paar armen om me heen, ik mis dat ik altijd iemand heb bij wie ik terecht kan. En ik weet dat het goed is dat ik dit heb gedaan. En ik weet eerlijk gezegd ook dat ik hem niet mis, maar het idee van. Over alles zit nu een soort waas van onzekerheid. Ik ben de geborgenheid kwijt, ik moet mijn tijd opnieuw indelen, ik moet evenwicht in bepaalde vriendschappen terugvinden. Dit maakt me in de war. En daarnaast doet het mij pijn om hem zich zo normaal te zien gedragen, hoewel ik er waarschijnlijk ook zo uit zie. Doet het hem dan helemaal niks? Was ik dan echt zo onbelangrijk. Dat raakt me echt.
Daarnaast is het de afgelopen weken ook heel raar geweest met mijn beste vriend. Hij heeft me heel goed kunnen steunen en ik heb heel goed met hem over alles kunnen praten. Alleen hebben daar ook een paar scènes bij gehad waarin ik in zijn armen lag te huilen. En ik voel me daar ongemakkelijk bij. Ik wil eigenlijk helemaal niet iedere minuut van de dag samen zijn, en zoveel fysiek contact hebben. Ik probeerde dus deze week mijn vriendschap met hem op het oude niveau terug te brengen (deels door meer met iemand anders om te gaan, kom ik zo op), maar ik heb door dat hij het idee heeft dat die andere jongen zijn plek inneemt. En daarnaast blijkt hij nu verliefd op mij te zijn. Dat heeft hij me vannacht verteld. En ik wist niet wat ik moest zeggen. Ik heb volgens mij gezegd dat het niet waar was, dat hij gewoon graag een vriendin wil en dat op mij projecteert. Maar eigenlijk weet ik dat dat niet waar is. Eigenlijk wil ik gewoon dat het niet waar is. Dus ik heb voorgesteld om gewoon normaal verder te gaan en het te vergeten (want ik ben dus niet verliefd), maar ik weet niet of hij dat wil. Hij zei toen dat hij liever een ander antwoord had gehad, een positief antwoord. En eigenlijk ben ik een beetje kwaad dat hij dat wil. Het maakt alles zo ingewikkeld. Ik wil gewoon dat hij het zelfde denkt erover als ik. Namelijk dat onze vriendschap te waardevol is om zomaar te grabbel te gooien in een relatie. En dat dit veel beter is als vriendje-vriendinnetje zijn. En dat hij beseft dat het onmogelijk is tussen ons. En dat ik sowieso voorlopig geen relaties wil.
En dan heb je nog die andere jongen. Een nieuwe vriend van mij. Ik heb hem Sinds een paar weken ga ik veel met hem om. En we praten heel veel. Ook over moeilijke dingen. We lijken namelijk best wel op elkaar. Alleen hij is er een tijd depressief door geweest en heeft in een kliniek gezeten ervoor. Maar het komt er op neer dat ik constant het gevoel heb minderwaardig of anders te zijn. En dat ik het moeilijk vind om met mensen om te gaan omdat ik bang ben dat ze me niet leuk vinden. En dat ik ieder klein puntje van kritiek op mij betrek. En dat als iemand verdrietig kijkt dat ik denk dat het door mij komt. En hij.. hij lijkt dat te begrijpen. Als in de zin, hij weet wat me dwars zit voordat ik het hoef te vertellen.
Maar ik raak ook compleet in de war van dat soort gesprekken. Hij komt zo dichtbij. En hij is in die paar weekjes echt belangrijk voor me geworden. Maar dat maakt me ook zo onzeker. Ik ben zo bang om iets verkeerd te doen dat ik me nu zelfs bij hem ongemakkelijk voel om over de dingen te praten waarover ik met hem zo goed kan praten. Ik wil hem niet kwijt weet je wel? En soms dan probeer ik met die jongen te leren, en dan komt er zo'n meisje langs en die begint een heel verhaal, en na een tijdje zeg ik dan, kun je weggaan want we moeten leren. En dan zie ik dat die jongen dat gemeen van me vind, en het afkeurt. En dan stort ik echt in. Want ik vind het dan zo erg dat ie iets vervelend aan me vind. En ik schaam me ervoor dat hij zoveel invloed op me heeft. Ik vind het eng.
En dan heb je nog de studentenvereniging waar die vriend bij zit. Een christelijke studentenvereniging. Nu is hij daar altijd heel enthousiast over, en heb ik in ieder geval een gelovige jeugd gehad, dus ik ging van de week kijken op de open avond van die vereniging. En ik vond het echt heel mooi en leuk en fijn. En ik denk dat ik lid wordt. Maar ik vind dit ook een enge stap. Ik heb eigenlijk mijn hele puberteit gedaan alsof ik door mijn ouders gedwongen werd naar de kerk te gaan omdat ik me ervoor schaamde tegen mijn vriendinnen. En nu kom ik er opeens voor uit? En eigenlijk gaat dat ook best goed, maar ik vind het wel eng.
En vandaag belde ik mijn moeder, en eigenlijk dacht ik dat ze heel enthousiast zou zijn dat ik bij die vereniging wil. Maar ze zei 'Ja op een gegeven moment maak je ook je eigen keuzes'. En ze ging toen verder naar een ander onderwerp. En dat vond ik absoluut niet leuk. Ik was zo teleurgesteld. Ik dacht dat ik iets had gedaan waar mijn ouders achter zouden staan. Maar dat was dus uiteindelijk niet zo. Dat deed pijn.
En nu zit ik hier op mijn kamer. En ik weet het allemaal niet meer. Het voelt een beetje alsof ik al mijn vriendschappen in zekere zin verpest heb. Ik ga dit weekend naar Zeeland met mijn exvriendje, mijn beste vriend, en twee vriendinnen van mij. En ik vind het allemaal gewoon moeilijk. Want die eerste twee is sowieso misschien een beetje ongemakkelijk. En met die twee vriendinnen loopt het de laatste tijd ook een beetje stroef. Ik heb het gevoel dat ik niet ongelukkkig kan zijn bij hun in de buurt. Dat ik niet helemaal mezelf ben. En nu ik zo dwars lig met mezelf is dat wel lastig. Dus ik weet niet wat dit weekend gaat worden. En ik zie er ook wel tegenop. Wat nou als ik me straks slecht voel. En ik kan er helemaal bij niemand mee terecht. Ik weet het allemaal niet meer zo goed.
En het voelt nu alsof ik bij niemand terecht kan. Ik voel me nu zo ongemakkelijk en alleen. Ik wil zo graag leuk gevonden worden. En ik wil zo graag gelukkig zijn. Maar ik loop de hele tijd weer vast. En ik weet gewoon niet meer zo goed wat ik moet doen. En ik zit dan te wachten tot één van mijn vrienden een whatsappje ofzo stuurt. En dan zit ik een beetje obsessief op mijn telefoon te kijken. En dan zie ik dat iedereen online is geweest terwijl ze niks zeggen. En dat is dan zo'n bevestiging van het feit dat ik me al zo alleen en stom voel. En ik weet het gewoon allemaal niet meer.
En dit is een lang rotverhaal.
xEmma zei op 6 juni 2013 - 23:15:
Rianne, je kan sowieso altijd bij iemand terecht. Sowieso bij mij, en ik neem aan ook bij de rest op FanFic. Je moet niet vergeten dat je een heel lief, leuk en mooi meisje bent. Ook al zie jij dat misschien niet, de rest van de wereld ziet dat wel.
Ik snap dat het lastig is nu het uit is en je leven er compleet anders uitziet, maar als je niet meer verliefd bent, is dit toch echt het beste. Ik denk dat het hem wel raakt, trouwens. Zoals je zelf al zegt, jij ziet er waarschijnlijk zelf ook zo uit, alsof het je niet zoveel doet. Maar het doet jou wel veel, vanzelfsprekend, hij betekent veel voor je, en waarschijnlijk is het andersom precies hetzelfde.
Het is goed dat je beste vriend snapt dat het niets kan worden. Ik snap dat je je eralsnog ongemakkelijk bij voelt, maar ik snap ook wel dat die jongen niet rond wil lopen met dat geheim terwijl hij zo te horen vrij veel met je omgaat. Z te horen is het goed om inderdaad iets minder met elkaar om te gaan, dan kunnen jullie allebei even je gedachtes op orde brengen. Die vakantie klinkt inderdaad als een moeilijk punt, dat is compleet te begrijpen in de situatie waar je nu in zit. Het enige wat ik kan zeggen is: probeer met iedereen normaal om te gaan. Geef je beste vriend wel ets aan ruimte, maar ga hem niet negeren puur omdat hij je leuk vindt. Hetzelfde geldt voor je exvriendje, geef hem tijd en ruimte om erover heen te komen, maar verdwijn niet compleet uit zijn leven. En over die vriendinnen.. Het is natuurlijk lastig als je niet altijd jezelf kan zijn, maar laten we vooral hopen dat je het super leuk gaat hebben en niet iemand nodig gaat hebben om bij terecht te kunnen.
En misschien willen je ouders je niet het idee geven dat ze je tot iets dwingen? Dat ze het heel graag willen? Misschien willen ze zeker weten dat het echt jouw keuze is, dat het niet een gevolg is van dat jij vroeger mee moest naar de kerk. Als jij het vroeger niet leuk vond, kan het toch zijn dat ze het idee hebben dat je het alleen voor hen doet, niet voor jezelf? Misschien willen ze je juist ruimte en vrijheid geven om dus je eigen keuzes te maken.
Ik hoop dat je iets aan mijn gebrabbel hebt. <3
Rianne, je kan sowieso altijd bij iemand terecht. Sowieso bij mij, en ik neem aan ook bij de rest op FanFic. Je moet niet vergeten dat je een heel lief, leuk en mooi meisje bent. Ook al zie jij dat misschien niet, de rest van de wereld ziet dat wel.
Ik snap dat het lastig is nu het uit is en je leven er compleet anders uitziet, maar als je niet meer verliefd bent, is dit toch echt het beste. Ik denk dat het hem wel raakt, trouwens. Zoals je zelf al zegt, jij ziet er waarschijnlijk zelf ook zo uit, alsof het je niet zoveel doet. Maar het doet jou wel veel, vanzelfsprekend, hij betekent veel voor je, en waarschijnlijk is het andersom precies hetzelfde.
Het is goed dat je beste vriend snapt dat het niets kan worden. Ik snap dat je je eralsnog ongemakkelijk bij voelt, maar ik snap ook wel dat die jongen niet rond wil lopen met dat geheim terwijl hij zo te horen vrij veel met je omgaat. Z te horen is het goed om inderdaad iets minder met elkaar om te gaan, dan kunnen jullie allebei even je gedachtes op orde brengen. Die vakantie klinkt inderdaad als een moeilijk punt, dat is compleet te begrijpen in de situatie waar je nu in zit. Het enige wat ik kan zeggen is: probeer met iedereen normaal om te gaan. Geef je beste vriend wel ets aan ruimte, maar ga hem niet negeren puur omdat hij je leuk vindt. Hetzelfde geldt voor je exvriendje, geef hem tijd en ruimte om erover heen te komen, maar verdwijn niet compleet uit zijn leven. En over die vriendinnen.. Het is natuurlijk lastig als je niet altijd jezelf kan zijn, maar laten we vooral hopen dat je het super leuk gaat hebben en niet iemand nodig gaat hebben om bij terecht te kunnen.
En misschien willen je ouders je niet het idee geven dat ze je tot iets dwingen? Dat ze het heel graag willen? Misschien willen ze zeker weten dat het echt jouw keuze is, dat het niet een gevolg is van dat jij vroeger mee moest naar de kerk. Als jij het vroeger niet leuk vond, kan het toch zijn dat ze het idee hebben dat je het alleen voor hen doet, niet voor jezelf? Misschien willen ze je juist ruimte en vrijheid geven om dus je eigen keuzes te maken.
Ik hoop dat je iets aan mijn gebrabbel hebt. <3
xEmma zei op 10 juni 2013 - 19:24:
Sorry voor de dubbelpost en alles, maar hmpf.
Mijn oom is vrijdag gevallen nadat hij onwel is geworden. Al weken klaagt hij over last van druk op zijn borst en in '99 heeft hij een hartaanval gehad. De breekbare fles wijn die hij mee had, is niet gebroken, zijn heup wel.
Het is nu maandag, maandag, drie dagen later, pas twee dagen na de operatie, en ze willen hem verdomme het ziekenhuis uitgooien. Ja, ik weet dat zorg duur is en dergelijke, maar zijn ze helemaal gek geworden?! Hij kan amper lopen, heeft een looprekje erbij nodig, mag zijn heup eigenlijk zes weken niet belasten en ze willen hem er nu al uitgooien. No fucking kidding. Hij woont alleen, het gaat hem helemaal niet alleen kunnen. Simpele dingen als een boterham voor hemzelf smeren en dan zijn broodje meenemen naar een andere kamer kan dan al niet aangezien hij twee handen nodig heeft voor dat looprek. Hij mag niet traplopen maar zijn computer staat boven en hij kan echt niet zelf boodschappen doen.
Hij woont aan de andere kant van het land, het kost ons nu al super veel tijd, mijn ouders hebben allebei een baan, ik heb geen rijbewijs, de rest van de familie is oud. Ja, hij neemt een bed en zorg in beslag, maar hij heeft het nodig.
Sorry voor de dubbelpost en alles, maar hmpf.
Mijn oom is vrijdag gevallen nadat hij onwel is geworden. Al weken klaagt hij over last van druk op zijn borst en in '99 heeft hij een hartaanval gehad. De breekbare fles wijn die hij mee had, is niet gebroken, zijn heup wel.
Het is nu maandag, maandag, drie dagen later, pas twee dagen na de operatie, en ze willen hem verdomme het ziekenhuis uitgooien. Ja, ik weet dat zorg duur is en dergelijke, maar zijn ze helemaal gek geworden?! Hij kan amper lopen, heeft een looprekje erbij nodig, mag zijn heup eigenlijk zes weken niet belasten en ze willen hem er nu al uitgooien. No fucking kidding. Hij woont alleen, het gaat hem helemaal niet alleen kunnen. Simpele dingen als een boterham voor hemzelf smeren en dan zijn broodje meenemen naar een andere kamer kan dan al niet aangezien hij twee handen nodig heeft voor dat looprek. Hij mag niet traplopen maar zijn computer staat boven en hij kan echt niet zelf boodschappen doen.
Hij woont aan de andere kant van het land, het kost ons nu al super veel tijd, mijn ouders hebben allebei een baan, ik heb geen rijbewijs, de rest van de familie is oud. Ja, hij neemt een bed en zorg in beslag, maar hij heeft het nodig.
CosmicPurple zei op 10 juni 2013 - 19:46:
Emms: wij zitten met precies de omgekeerde situatie. Mijn grootvader heeft maanden geleden bij een val zijn heup gebroken. Mijn grootvader is een oude mens en de laatste jaren sukkelt hij steeds meer met zijn gezondheid, 2 jaar geleden lag hij in het ziekenhuis met een beroerte, vorig jaar met een liesbreuk, en nu dus die heup. Ze hebben hem verschillende keren geopereerd, hij heeft weken in het ziekenhuis gelegen, daarna is hij overgebracht naar een revalidatiecentrum, toen er complicaties waren moest hij wéér naar het ziekenhuis, al bij al zal hij toch wel een maand of 4 van huis zijn geweest. Al die tijd liep mijn grootmoeder (die met de dag meer dement wordt) te jammeren dat ze niet alleen wou zijn, en zat mijn grootvader te klagen dat hij perfect zelfstandig was, dat hij al die onzin niet nodig had en dat hij gewoon naar huis wou waar niemand zich met hem kon bemoeien. Het probleem is wel dat hij zelfs met een looprek amper vooruit komt, hij kan z'n linkerbeen amper bewegen, laat staan dat hij in z'n eentje een trap op kan. Maar de slaapkamer is wel op de eerste etage, en er kan geen lift aan de trap. En toch willen ze koste wat het kost daar blijven wonen. Ze kunnen niet voor zichzelf zorgen, ze koken niet meer (mijn moeder heeft hemel en aarde moeten bewegen voor ze eten-aan-huis wilden accepteren), alle dagelijkse dingen zoals wassen en kleren aantrekken en de was doen en het huis op orde houden en boodschappen doen zijn een enorme opgave, maar als je over een serviceflat begint worden ze laaiend. En tegelijk lopen ze te klagen dat het allemaal niet meer lukt. Dus mijn moeder probeert hen te helpen, probeert een serviceflat of een tehuis of een thuisverpleegster te regelen, maar ze willen niet. Het enige wat ze willen is dat mijn moeder drie keer per week heen en weer naar Mechelen rijdt om voor hen te zorgen. En als mijn moeder zegt dat dat gewoon niet kàn, ze heeft het de voorbije maanden zoveel mogelijk gedaan omdat het een noodsituatie was, maar nu kan het echt niet meer, dan krijgt zij d'r kop vol. Dat het allemaal haar schuld is omdat zij zo ver weg is gaan wonen. Twee jaar geleden is er twee straten bij ons vandaan een nieuw appartementsblok geopend en hebben we gevraagd, gesmeekt bijna, of ze wilden verhuizen. Dan waren ze van dat veel te grote huis verlost, dan konden wij hen helpen en verzorgen en zouden ze ons ook eindelijk wat vaker zien, maar ze wilden niet. En nu is mijn moeder een egoïst omdat ze toch thuisverzorging heeft geregeld
Jouw oom heeft hulp en zorg en een bed nodig, maar krijgt het niet. Mijn grootouders hebben het ook nodig, krijgen het van alle kanten aangeboden, en willen het niet. Misschien moeten ze ruilen.
Emms: wij zitten met precies de omgekeerde situatie. Mijn grootvader heeft maanden geleden bij een val zijn heup gebroken. Mijn grootvader is een oude mens en de laatste jaren sukkelt hij steeds meer met zijn gezondheid, 2 jaar geleden lag hij in het ziekenhuis met een beroerte, vorig jaar met een liesbreuk, en nu dus die heup. Ze hebben hem verschillende keren geopereerd, hij heeft weken in het ziekenhuis gelegen, daarna is hij overgebracht naar een revalidatiecentrum, toen er complicaties waren moest hij wéér naar het ziekenhuis, al bij al zal hij toch wel een maand of 4 van huis zijn geweest. Al die tijd liep mijn grootmoeder (die met de dag meer dement wordt) te jammeren dat ze niet alleen wou zijn, en zat mijn grootvader te klagen dat hij perfect zelfstandig was, dat hij al die onzin niet nodig had en dat hij gewoon naar huis wou waar niemand zich met hem kon bemoeien. Het probleem is wel dat hij zelfs met een looprek amper vooruit komt, hij kan z'n linkerbeen amper bewegen, laat staan dat hij in z'n eentje een trap op kan. Maar de slaapkamer is wel op de eerste etage, en er kan geen lift aan de trap. En toch willen ze koste wat het kost daar blijven wonen. Ze kunnen niet voor zichzelf zorgen, ze koken niet meer (mijn moeder heeft hemel en aarde moeten bewegen voor ze eten-aan-huis wilden accepteren), alle dagelijkse dingen zoals wassen en kleren aantrekken en de was doen en het huis op orde houden en boodschappen doen zijn een enorme opgave, maar als je over een serviceflat begint worden ze laaiend. En tegelijk lopen ze te klagen dat het allemaal niet meer lukt. Dus mijn moeder probeert hen te helpen, probeert een serviceflat of een tehuis of een thuisverpleegster te regelen, maar ze willen niet. Het enige wat ze willen is dat mijn moeder drie keer per week heen en weer naar Mechelen rijdt om voor hen te zorgen. En als mijn moeder zegt dat dat gewoon niet kàn, ze heeft het de voorbije maanden zoveel mogelijk gedaan omdat het een noodsituatie was, maar nu kan het echt niet meer, dan krijgt zij d'r kop vol. Dat het allemaal haar schuld is omdat zij zo ver weg is gaan wonen. Twee jaar geleden is er twee straten bij ons vandaan een nieuw appartementsblok geopend en hebben we gevraagd, gesmeekt bijna, of ze wilden verhuizen. Dan waren ze van dat veel te grote huis verlost, dan konden wij hen helpen en verzorgen en zouden ze ons ook eindelijk wat vaker zien, maar ze wilden niet. En nu is mijn moeder een egoïst omdat ze toch thuisverzorging heeft geregeld
Jouw oom heeft hulp en zorg en een bed nodig, maar krijgt het niet. Mijn grootouders hebben het ook nodig, krijgen het van alle kanten aangeboden, en willen het niet. Misschien moeten ze ruilen.
xEmma zei op 10 juni 2013 - 20:13:
Mijn oom krijgt ook wel hulp aangeboden van ons en die neemt hij graag aan, maar hij heeft eigenlijk 24/7 iemand nodig, hij kan niks. Misschien ben ik compleet hysterisch en overdrijf ik gigantisch, maar als ze hem serieus morgenochtend om negen uur er al uit kicken, gaan we hem misschien wel in huis moeten nemen voor een aantal weken. Wat moet, dat moet, natuurlijk, maar eigenlijk hebben we daar geen plek voor en ik vind het belachelijk dat het dan allemaal weer op mijn mama neerkomt. Zo'n grote druk wordt er op haar schouders gelegd door en society en de familie, het is belachelijk.
Mama is nu ook heel erg aan het stressen en at the moment beneden tegen papa aan het gillen en vanmiddag werd ze hysterisch omdat ze een mailtje niet verstuurd kreeg en kwam ze huilend naar me toe.
In ieder geval. Ik vind het heel sneu voor je mama dat ze zo haar best doet en dat het dan zo weinig wordt geapprecieerd en er klakkeloos mee om wordt gegaan. Waarschijnlijk voelt ze zich ook nog schuldig dat ze niet meer kan geven dan ze nou eenmaal kan, hmmm? Het is goed dat ze zich er uiteindelijk toch een soort van overheen heeft kunnen zetten en toch thuiszorg heeft kunnen regelen. Zeg je mama maar dat ik d'r awesome vind, ook al heeft ze geen idee wie ik ben haha. Waarschijnlijk was het lastig voor haar om tegen de wil van haar ouders in te gaan en ook al ken ik haar niet, als ze enigszins op mijn mama lijkt, gaat ze toch twijfelen of ze niet nog meer haar best had moeten doen en of ze niet de verkeerde beslissing heeft genomen en mag het haar wel een paar keer extra verteld worden dat het de goede keus was.
Mijn oom krijgt ook wel hulp aangeboden van ons en die neemt hij graag aan, maar hij heeft eigenlijk 24/7 iemand nodig, hij kan niks. Misschien ben ik compleet hysterisch en overdrijf ik gigantisch, maar als ze hem serieus morgenochtend om negen uur er al uit kicken, gaan we hem misschien wel in huis moeten nemen voor een aantal weken. Wat moet, dat moet, natuurlijk, maar eigenlijk hebben we daar geen plek voor en ik vind het belachelijk dat het dan allemaal weer op mijn mama neerkomt. Zo'n grote druk wordt er op haar schouders gelegd door en society en de familie, het is belachelijk.
Mama is nu ook heel erg aan het stressen en at the moment beneden tegen papa aan het gillen en vanmiddag werd ze hysterisch omdat ze een mailtje niet verstuurd kreeg en kwam ze huilend naar me toe.
In ieder geval. Ik vind het heel sneu voor je mama dat ze zo haar best doet en dat het dan zo weinig wordt geapprecieerd en er klakkeloos mee om wordt gegaan. Waarschijnlijk voelt ze zich ook nog schuldig dat ze niet meer kan geven dan ze nou eenmaal kan, hmmm? Het is goed dat ze zich er uiteindelijk toch een soort van overheen heeft kunnen zetten en toch thuiszorg heeft kunnen regelen. Zeg je mama maar dat ik d'r awesome vind, ook al heeft ze geen idee wie ik ben haha. Waarschijnlijk was het lastig voor haar om tegen de wil van haar ouders in te gaan en ook al ken ik haar niet, als ze enigszins op mijn mama lijkt, gaat ze toch twijfelen of ze niet nog meer haar best had moeten doen en of ze niet de verkeerde beslissing heeft genomen en mag het haar wel een paar keer extra verteld worden dat het de goede keus was.
Bodine zei op 10 juni 2013 - 20:14:
Ik denk dat dat mama's eigen is. Mijn mama zou dat ook doen, namelijk.
Anyhow, sterkte, jullie allebei. <3
Ik denk dat dat mama's eigen is. Mijn mama zou dat ook doen, namelijk.
Anyhow, sterkte, jullie allebei. <3
CosmicPurple zei op 10 juni 2013 - 20:44:
Als zijn situatie echt zo ernstig is, dan is het onverantwoord om hem te ontslaan. Ik ben misschien geen dokter, maar mijn grootvader mocht de eerste week na zijn heupoperatie zijn bed niet eens uit, laat staan dat we hem hadden mogen verhuizen. Als hij zelf niet denkt dat hij klaar is om op ontslag te worden gestuurd, houden zijn dokters daar dan geen rekening mee? Het is toch niet eerlijk om de familie daar mee op te zadelen? Wat doen ze dan met mensen die geen familie hebben, sturen ze die naar huis en veel geluk, bel ons maar als je nog eens valt? En het is super klote voor jou en je ouders want jullie worden wel lekker voor een voldongen feit geplaatst. Jullie kunnen hem niet in de kou laten staan, maar dit zou eigenlijk niet jullie taak moeten zijn. Hier bestaan dokters en verpleegsters en ziekenhuizen voor, punt uit.
Als zijn situatie echt zo ernstig is, dan is het onverantwoord om hem te ontslaan. Ik ben misschien geen dokter, maar mijn grootvader mocht de eerste week na zijn heupoperatie zijn bed niet eens uit, laat staan dat we hem hadden mogen verhuizen. Als hij zelf niet denkt dat hij klaar is om op ontslag te worden gestuurd, houden zijn dokters daar dan geen rekening mee? Het is toch niet eerlijk om de familie daar mee op te zadelen? Wat doen ze dan met mensen die geen familie hebben, sturen ze die naar huis en veel geluk, bel ons maar als je nog eens valt? En het is super klote voor jou en je ouders want jullie worden wel lekker voor een voldongen feit geplaatst. Jullie kunnen hem niet in de kou laten staan, maar dit zou eigenlijk niet jullie taak moeten zijn. Hier bestaan dokters en verpleegsters en ziekenhuizen voor, punt uit.
xEmma zei op 10 juni 2013 - 20:51:
Dat is precies waarom ik er zo boos om word: ze willen hem naar huis sturen zonder ook verder maar enige zorg voor hem te regelen, als hij dat wil, moet hij het zelf maar doen. Mijn oom heeft ons in paniek opgebeld nadat hij te horen had gekregen dat hij ontslagen werd. Ik heb hem toen aan de telefoon gehad en hij zei dat hij ze heeft verteld dat hij alleen woont, dat de computer boven staat, dat het allemaal niet zo makkelijk is, maar alsnog hadden ze iets van: jou er om negen uur 's ochtends uitkicken gaat gewoon gebeuren.
Mijn mama heeft toen gebeld en nu gaan ze op haar wachten; morgen komt ze langs en gaat ze met de verpleging bespreken wat er gaat gebeuren.
Dat is precies waarom ik er zo boos om word: ze willen hem naar huis sturen zonder ook verder maar enige zorg voor hem te regelen, als hij dat wil, moet hij het zelf maar doen. Mijn oom heeft ons in paniek opgebeld nadat hij te horen had gekregen dat hij ontslagen werd. Ik heb hem toen aan de telefoon gehad en hij zei dat hij ze heeft verteld dat hij alleen woont, dat de computer boven staat, dat het allemaal niet zo makkelijk is, maar alsnog hadden ze iets van: jou er om negen uur 's ochtends uitkicken gaat gewoon gebeuren.
Mijn mama heeft toen gebeld en nu gaan ze op haar wachten; morgen komt ze langs en gaat ze met de verpleging bespreken wat er gaat gebeuren.
Lucht je hart, op FanFic is er altijd wel een luisterend oor.