Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » FF's Schrijfuitdaging - mei
FF's Schrijfuitdaging - mei
Idelle zei op 21 mei 2014 - 23:13:
En opnieuw aan de late kant (ja, ik ben student).
Een hele korte inzending: http://www.fanfic.nl/chapters/43356/schrijfwedstrijd-mei-laatste-keer--quotvolg-de-windquot/
En opnieuw aan de late kant (ja, ik ben student).
Een hele korte inzending: http://www.fanfic.nl/chapters/43356/schrijfwedstrijd-mei-laatste-keer--quotvolg-de-windquot/
xEmma zei op 22 mei 2014 - 20:52:
Het nakijken is begonnen, deze keer zullen Kayley en ik ons over jullie stukjes ontfermen! ^^
Het nakijken is begonnen, deze keer zullen Kayley en ik ons over jullie stukjes ontfermen! ^^
xEmma zei op 26 mei 2014 - 19:35:
Beste deelnemers (en toeschouwers),
Kayley en ik hebben ons best gedaan om zo snel mogelijk alle stukjes te beoordelen, zie hier het resultaat! Het verloopt hetzelfde als de vorige keer: hier staat een algemeen commentaar op jullie stukjes, maar we hebben ook enthousiast in de teksten gekladderd. Dat ontvangen jullie per pb. Als je dit niet binnen nu en een kwartiertje ontvangen hebt, moet je even aan de bel trekken.
Bodine
Bo, jij schrijft echt onwaarschijnlijk goed. Op een paar dingetjes na, waarvoor je toch al echt van heel dichtbij moet gaan kijken, zitten hier geen fouten in. Daarom lezen jouw stukken vaak heel lekker weg.
Wat ik aan dit stuk specifiek zo goed vind, is dat je er langer over leest dan de tijd die het effectief in beslag neemt. Inademen en uitademen duurt maar heel kort, en jij maakt er een heel verhaal van.
Op sommige plekken had er wel meer informatie gemogen. We weten dat Louis (ik neem toch aan dat het Louis is en niet Liam) nog met andere kerels probeert, maar bijvoorbeeld niet hoe hij er met Harry achter gekomen is en hoe hun laatste gesprek er aan toe ging. Aangezien Harry ‘m een beetje verkloot heeft, had ik nog wat meer te weten willen komen over laatste keren met Harry—laatste gesprek, laatste keer elkaar zien, etc.
Ook heb ik me geen enkele keer slecht gevoeld voor Louis. Dat kan zijn omdat ik niet in de fandom zit, maar kan ook komen doordat je ons niet genoeg mee laat lijden met hem. Er zijn een aantal manieren waarop je dat kan doen, bijvoorbeeld door zijn gevoelens niet te beschrijven maar door hem ze te laten herbeleven. Breng ons in het moment in plaats van over het moment te schrijven.
Verder was dit echt goed.
Ik (Emma) heb een beetje moeite met geloven dat een vreemdgaande tiener/adolescent je allerlaatste gedachten waard zijn. Ja, vreemdgaan is natuurlijk naar en je kan daar bindingsangst en dat soort heisa van krijgen, maar doordat dit zijn laatste gedachten zijn, krijg ik het idee alsof hij nooit wat meegemaakt heeft in zijn leven. Dat hij blij is dat zijn leven over is, puur door gevolgen van zijn eerste (lijkt mij) vriendje dat vreemd is gegaan, kan ik zelf niet zo goed begrijpen. Ik krijg bijna het idee alsof liefde het enige is wat telt en aangezien ik het daar zelf niet mee eens ben, vond ik dat wat minder fijn lezen. Er staan inderdaad weinig fouten in en het leest wel vlot, maar voor mij doet de verhaallijn het hem niet helemaal.
narcissa
Ik vond het een enorm leuke insteek dat Loena iets heel niet-magisch ging doen, terwijl ze volgens de canon waarschijnlijk in haar vaders voetsporen had getreden. Het is een iets anders, en niet eens onrealistisch. Daar had je wat verder mee kunnen werken: waarom is haar job er niet één rond fabeldieren, heeft ze altijd muzikale ambities gehad, etc.
Sowieso denk ik dat je dit wat beter had moeten uitdenken. Je maakt soms sprongen die voor de lezer moeilijk te volgen zijn, zoals hoe ze door een optreden van de Witte Wieven ineens een band oprichten. Hadden ze allemaal al blijk van muziektalent voordien of hebben een aantal mensen een instrument geleerd omdat ze dus een band wilden beginnen.
Ook mis ik een beschrijving van hoe haar vrienden eigenlijk zijn. We kunnen hun namen, en daar blijft het bij. Het zijn jouw personages, maar het zijn eigenlijk geen personages, gewoon namen. Verder is het een beetje bizar dat ze eerst nooit spraken en de volgende dag onafscheidelijk waren.
Er staan echt héél veel fouten in je tekst. Dat is niet om rot te doen, maar om je even wakker te schudden. Hier kan heel veel aan gedaan worden. Je tekst herlezen, je Nederlands bijschaven wat betreft de grammaticale regels en zo verder; dit zijn allemaal heel haalbare dingen die je verhaal echt naar een hoger niveau gaan tillen.
Je hebt vorige keer al opmerkingen gehad in deze aard en we verwachten nu dus echt dat het volgende keer duidelijk is dat je onze feedback serieus neemt. Maar met een beetje werk ga je echt ver komen, daar zijn we zeker van, want je hebt de originaliteit wél!
Ivana
Ik vond het, eerlijk gezegd, een heel goed verhaal ondanks de fouten. Het leest nog steeds wel vlot, en al vanaf het begin (door het stukje boven het echte verhaal) weet je dat er iets gaat gebeuren. Het is niet bijster origineel dat de andere persoon, Harry in dit geval, dood gaat gaan maar je gebruikt “laatste keer” wel als een soort thema dat door heel de dag heen voorbij komt. De zinnetjes op het einde verbreken altijd het serene beeld met een waarschuwing dat het er aan zit te komen, en dat vond ik één van de beste aspecten van dit verhaal.
Een grote vraag die wel blijft hangen is waarom Ed zo handelt. Waarom wil hij niet helpen? Waarom wacht hij aan het eind van het steegje en belt hij de politie niet? Waarom laat hij zijn vriend er alleen op af gaan? Waarom blijft Ed zo kalm? Zoals je het beschrijft, komt het gevoel van gevaar niet heel sterk over.
Er zijn twee dingen waar ik me pertinent aan geërgerd heb. Het eerste is dat je elke handeling beschrijft. Bij heel erg normale zaken, zoals een ochtendroutine of het schoonmaken van iets, maakt dat het verhaal een stuk saaier.
En het andere is de duizend verschillende manieren waarop je naar Ed en Harry verwijst. Als je dit deed om een beschrijving van hun uiterlijk te geven, heeft het wel gemerkt maar als je niet weet dat de attributen bij Ed en Harry horen, hadden er evengoed honderd verschillende personages in dit stuk kunnen zitten. Ed en Harry zijn twee jongens en keer op keer “hij” herbruiken is saai en soms verwarrend, maar probeer niet te hard andere dingen te zoeken.
Ook mag je met iets meer paragrafen werken, je grote blokken tekst in kleinere stukjes opbreken, en voor dialoog altijd een nieuw lijntje beginnen als iemand anders begint te praten, maar verder zat het stuk goed in elkaar en heb ik er echt van genoten.
Jennifer
Hoe durf je? Dit deed echt zoveel pijn. Alsof één keer over Freds dood lezen niet genoeg was, en al de keren dat ik de reeks herlezen heb… Het is niet bijster origineel, maar je weet wel hoe je lezers te bespelen want de meesten van ons hebben Harry Potter gelezen—dat was dus een slimme keuze en verdient zeker een punt.
Ik vond het mooi hoe je de tweelingband heel overduidelijk hebt neergezet en hoe George het al voelde aankomen. Je hebt echter het hele “laatste keer”-gegeven er niet echt in verwerkt. Tussen de lijntjes door zien we het wel: de laatste keer dat ze bij elkaar zijn, de laatste keer dat George Fred levend ziet, etc., maar daar blijft het bij. We moeten het zelf zoeken.
Ook blijven de emoties vaak een beetje oppervlakkig. Je moet echt diep graven als je een stuk als dit wilt schrijven. Beeld je in hoe jij je zou voelen als de persoon die het meeste voor jou betekent, en dat al heel je leven, plots van je weggerukt wordt. Zo zou het moeten eindigen. Met die rauwe emoties, zo geschreven dat wij het ook voelen zelfs al hebben wij niet eens een tweelingbroer.
Al bij al vond ik dit wel een heel goed stuk, en aangezien ik nog nooit iets van jou had gelezen, was ik echt aangenaam verrast.
Rebella
Harry Potter! Leuk!
Ik heb redelijk wat in je tekst lopen kladderen. Veel van de fouten die je maakt, vallen echter onder dezelfde categorie. Je hebt de neiging om een woord op te splitsen in twee delen en er een spatie tussen te plaatsen. Als je hier moeite mee hebt, kan je misschien een keer kijken op www.spatiegebruik.nl. Dit is een site waar kort en duidelijk op uitgelegd staat wanneer een spatie gebruikt kan worden en wanneer niet. Een andere fout die ik meerdere keren ben tegengekomen, is dat de vorm van je onderwerp en je persoonsvorm niet altijd overeen komen. Als je goed op deze punten gaat letten, zullen er al veel fouten verdwijnen uit je stukken.
Het verhaal gaat inderdaad over een laatste keer, maar doordat Vicky zo centraal staat op het eind, voelt het toch een soort van als een eerste keer. Ik ben blij dat je de laatste zin toe hebt gevoegd, dat maakt het afscheid van Zweinstein toch weer net iets duidelijker.
Je verhaal was lekker zomers, en daar had je wat meer mee mogen spelen. Doe ons voelen alsof we er echt bij zitten. Beschrijf de omgeving, laat de hitte hen op de huid plakken. Sleur ons mee naar dat meertje en geef ons het gevoel alsof wij ook afkoelen van een intense examenreeks.
Ik vind het leuk dat je Teddy van beide ouders iets mee heeft gegeven: zijn haarkleur van zijn moeder (het was natuurlijk al bekend dat hij een Transformagiër was, maar ik vind het leuk dat je hem opvallend laat zijn en niet gewoon bruin haar hebt gegeven) en de streken van zijn vader (en vrienden).
xcarrotx
Je hebt een heftig onderwerp gekozen en aan het eind heeft de lezer (of ik, in ieder geval) ook echt medelijden met Agnes. Je hebt wel het verhaal redelijk kalm laten klinken, ondanks dat het zo heftig is. Ik voel in het begin geen stress, terwijl de hoofdpersoon met een bijna dode moeder in een auto zit. Ook wanneer de ambulance arriveert, gaat alles nog redelijk rustig. Waarschijnlijk moet die vrouw zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, maar ik merk niets van stress. Misschien kan je daar de emoties nog wat beter overbrengen.
Bovendien moet je een beetje oppassen met welke aandoeningen je gebruikt. Een hersentumor heeft bijvoorbeeld duizeligheid en een lage hartslag niet als primaire symptomen. Logischer zijn problemen met zien, aanhoudende hoofdpijn en verlammingsverschijnselen. Het is wel handig om even wat research te doen van tevoren. Ook bevinden zich over het algemeen maar twee hulpverleners in een ambulance: een ambulancechaffeur en een ambulanceverpleegkundige. In jouw verhaal zitten beiden voorin en let er dus niemand op de moeder (wat mij redelijk onverantwoord lijkt).
Je lay-out is een beetje onhandig. Je hebt een grote blok tekst, dan heel veel conversatie die wél elke keer op een nieuwe lijn begint (zoals het hoort, als iemand anders praat begin je een nieuwe regel), en uiteindelijk is dit heel inconsistent en niet correct. Probeer het af te breken in paragrafen volgende keer.
Vorige keer heb je commentaar gekregen op het einde van je verhaal en ik zie daar een grote verbetering in. Je hebt ons een waardig afscheid, om het zo maar even te zeggen, gegeven van het personage.
Nog belangrijk: Het was geen fanfictie, dat is wel echt de bedoeling.
Idelle
De lange en/of complexe zinnen geven het verhaal een sfeer die anders misschien wat lastiger te bereiken is. Hoe moderner je schrijfstijl is en de gebruikte woorden zijn, hoe moeilijker het is om de lezers te overtuigen dat het in de tijd van koning Arthur plaatsvindt. Ik zie het voordeel, maar toch wil ik vermelden dat het niet verkeerd is om ook wat kortere en simpelere zinnen te maken. Je maakt veel mooie zinnen, maar ik betrapte mezelf erop dat ik af en toe een beetje verdwaald raakte in een zin. Vorige keer heb je het commentaar gekregen dat je je zinnen goed op moet delen met komma’s en dat gaat wel prima in dit stukje. Ik zou je dus alleen aanraden om als je zoveel details gebruikt, je lezer wat gemakkelijker te laten lezen door wat minder zinnen complex te maken. “Je moed zal op de proef gesteld worden wanneer de duisternis komt als de zon ondergaat.” Dit leest bijvoorbeeld niet helemaal lekker en vlot. Je hoeft niet veel aan te passen om het wat fijner te laten lopen. “Je moed zal op de proef gesteld worden als de zon ondergaat en de duisternis komt.” leest bijvoorbeeld al een stuk fijner.
Het is een beetje aan de korte kant, zoals je zelf al aangaf. Er is echter maar een stukje waar ik graag wel wat meer tekst zou zien. “In de stilte voor de storm zal jij daar voor de mensen zijn. Stilte. Oorverdovende stilte. Storm. Voor mijn ogen zie ik weer voor me hoe jij vocht voor ons en jezelf om in de ochtend het bevroren bloed op de grond te zien liggen.” Misschien is het lastig te volgen aangezien ik heb boek niet heb gelezen, maar je laat me wel met vragen zitten. Welke storm zal er komen? Waarom zal zij er voor de mensen zijn, niet Arthur zelf? Bij welk gevecht heeft ze meegevochten?
Verder moet ik even zeggen dat ik het indrukwekkend vind hoeveel je over weet te brengen in zo’n kort stukje.
Merula
Nog meer Harry Potter, wat leuk!
Je hebt weinig fouten gemaakt wat betreft grammatica en spelling, wat je verhaal makkelijk te lezen maakt. Wat betreft de verhaallijn heb ik nog wel een paar opmerkingen. Het meisje lijkt heel, heel erg naïef. In het begin vraagt ze waarom de mensen wegliepen, wat op dat moment nog een prima vraag lijkt. Als je verder leest, kom je er echter achter dat het meisje er bij was op het desbetreffende moment. Ze lijkt het gevaar totaal niet door te hebben. Ze omhelst haar vader midden in een duelleergevecht, maar er staat niets beschreven over angst of iets in die trant. Waarom vraagt ze het zich nog af waarom de mensen wegliepen? Had ze niet door dat mensen vluchtten voor gevaar?
Verder heb je ook een kans gemist door helemaal niets over zijn gevoelens te vertellen wanneer hij zijn dochter eindelijk terugziet. Ze was ontvoerd en hij heeft zijn vrienden keer op keer bedrogen om haar weer terug te krijgen, dus was ze heel belangrijk voor hem en zou dat zeker een reactie bij hem hebben losgemaakt.
Verder miste ik een beetje het gevoel van spanning en gevaar in de vechtscène. De Dooddoeners maakten soms rare keuzes waardoor men er redelijk makkelijk vanaf kwam. “Ze begint te rennen, gevolgd door de andere drie mensen. Als ze ver genoeg is, schiet ze de gemaskerde man in zijn rug.” Waarom worden ze niet gevolgd? Vier van de vijf mensen rennen weg, hoe kan dat zomaar? Als ze de Dooddoener overigens in zijn rug kan raken, betekent dat dat ze of rakelings langs de Dooddoeners zijn gerend of dat ze om hen heen zijn gecirkeld. Beide opties lijken niet heel logisch als je aan het vluchten bent. Bovendien heeft de hoofdpersoon een kind in zijn ene hand en een toverstok in zijn andere hand, en toch weet hij heelhuids te ontkomen aan meerdere Dooddoeners? De Dooddoeners moeten dichtbij zijn geweest, aangezien zijn jonge dochtertje de afstand af heeft kunnen leggen in korte tijd. Ik kan je aanraden om meer te beschrijven in een actiescène dan alleen de actie zelf. Als je ook emoties beschrijft, is het veel makkelijker voor de lezer om zich in te leven. (Een balans tussen actie en emoties kan lastig te vinden zijn, dus maak je geen zorgen als je die niet meteen vindt. En een balans tussen beschrijving en dingen aan de verbeelding over laten is ook moeilijk te vinden, maar je hebt wel heel weinig beschrijvingen van de omgeving endergelijke.) Je kan het ook spannender maken door je hoofdpersoon (of een bijpersonage) gewond te laten raken of om te laten komen. Nu leek het gevaar niet heel erg aanwezig.
Ik hoop dat jullie allemaal tevreden zijn met de feedback en er wat aan hebben! Nu rest ons nog alleen de bekendmaking van de winnaar van deze maand.
*tromgeroffel*
De winnaar van deze maand is..
*nog luider tromgeroffel*
De held uithangen werd zijn dood van Ivana! We waren blij verrast met dit verhaal. Dit zal dan dus ook het verhaal zijn waar de komende coverwedstrijd om zal draaien.
Bedankt voor het meedoen iedereen, hopelijk zien we jullie volgende maand terug!
Beste deelnemers (en toeschouwers),
Kayley en ik hebben ons best gedaan om zo snel mogelijk alle stukjes te beoordelen, zie hier het resultaat! Het verloopt hetzelfde als de vorige keer: hier staat een algemeen commentaar op jullie stukjes, maar we hebben ook enthousiast in de teksten gekladderd. Dat ontvangen jullie per pb. Als je dit niet binnen nu en een kwartiertje ontvangen hebt, moet je even aan de bel trekken.
Bodine
Bo, jij schrijft echt onwaarschijnlijk goed. Op een paar dingetjes na, waarvoor je toch al echt van heel dichtbij moet gaan kijken, zitten hier geen fouten in. Daarom lezen jouw stukken vaak heel lekker weg.
Wat ik aan dit stuk specifiek zo goed vind, is dat je er langer over leest dan de tijd die het effectief in beslag neemt. Inademen en uitademen duurt maar heel kort, en jij maakt er een heel verhaal van.
Op sommige plekken had er wel meer informatie gemogen. We weten dat Louis (ik neem toch aan dat het Louis is en niet Liam) nog met andere kerels probeert, maar bijvoorbeeld niet hoe hij er met Harry achter gekomen is en hoe hun laatste gesprek er aan toe ging. Aangezien Harry ‘m een beetje verkloot heeft, had ik nog wat meer te weten willen komen over laatste keren met Harry—laatste gesprek, laatste keer elkaar zien, etc.
Ook heb ik me geen enkele keer slecht gevoeld voor Louis. Dat kan zijn omdat ik niet in de fandom zit, maar kan ook komen doordat je ons niet genoeg mee laat lijden met hem. Er zijn een aantal manieren waarop je dat kan doen, bijvoorbeeld door zijn gevoelens niet te beschrijven maar door hem ze te laten herbeleven. Breng ons in het moment in plaats van over het moment te schrijven.
Verder was dit echt goed.
Ik (Emma) heb een beetje moeite met geloven dat een vreemdgaande tiener/adolescent je allerlaatste gedachten waard zijn. Ja, vreemdgaan is natuurlijk naar en je kan daar bindingsangst en dat soort heisa van krijgen, maar doordat dit zijn laatste gedachten zijn, krijg ik het idee alsof hij nooit wat meegemaakt heeft in zijn leven. Dat hij blij is dat zijn leven over is, puur door gevolgen van zijn eerste (lijkt mij) vriendje dat vreemd is gegaan, kan ik zelf niet zo goed begrijpen. Ik krijg bijna het idee alsof liefde het enige is wat telt en aangezien ik het daar zelf niet mee eens ben, vond ik dat wat minder fijn lezen. Er staan inderdaad weinig fouten in en het leest wel vlot, maar voor mij doet de verhaallijn het hem niet helemaal.
narcissa
Ik vond het een enorm leuke insteek dat Loena iets heel niet-magisch ging doen, terwijl ze volgens de canon waarschijnlijk in haar vaders voetsporen had getreden. Het is een iets anders, en niet eens onrealistisch. Daar had je wat verder mee kunnen werken: waarom is haar job er niet één rond fabeldieren, heeft ze altijd muzikale ambities gehad, etc.
Sowieso denk ik dat je dit wat beter had moeten uitdenken. Je maakt soms sprongen die voor de lezer moeilijk te volgen zijn, zoals hoe ze door een optreden van de Witte Wieven ineens een band oprichten. Hadden ze allemaal al blijk van muziektalent voordien of hebben een aantal mensen een instrument geleerd omdat ze dus een band wilden beginnen.
Ook mis ik een beschrijving van hoe haar vrienden eigenlijk zijn. We kunnen hun namen, en daar blijft het bij. Het zijn jouw personages, maar het zijn eigenlijk geen personages, gewoon namen. Verder is het een beetje bizar dat ze eerst nooit spraken en de volgende dag onafscheidelijk waren.
Er staan echt héél veel fouten in je tekst. Dat is niet om rot te doen, maar om je even wakker te schudden. Hier kan heel veel aan gedaan worden. Je tekst herlezen, je Nederlands bijschaven wat betreft de grammaticale regels en zo verder; dit zijn allemaal heel haalbare dingen die je verhaal echt naar een hoger niveau gaan tillen.
Je hebt vorige keer al opmerkingen gehad in deze aard en we verwachten nu dus echt dat het volgende keer duidelijk is dat je onze feedback serieus neemt. Maar met een beetje werk ga je echt ver komen, daar zijn we zeker van, want je hebt de originaliteit wél!
Ivana
Ik vond het, eerlijk gezegd, een heel goed verhaal ondanks de fouten. Het leest nog steeds wel vlot, en al vanaf het begin (door het stukje boven het echte verhaal) weet je dat er iets gaat gebeuren. Het is niet bijster origineel dat de andere persoon, Harry in dit geval, dood gaat gaan maar je gebruikt “laatste keer” wel als een soort thema dat door heel de dag heen voorbij komt. De zinnetjes op het einde verbreken altijd het serene beeld met een waarschuwing dat het er aan zit te komen, en dat vond ik één van de beste aspecten van dit verhaal.
Een grote vraag die wel blijft hangen is waarom Ed zo handelt. Waarom wil hij niet helpen? Waarom wacht hij aan het eind van het steegje en belt hij de politie niet? Waarom laat hij zijn vriend er alleen op af gaan? Waarom blijft Ed zo kalm? Zoals je het beschrijft, komt het gevoel van gevaar niet heel sterk over.
Er zijn twee dingen waar ik me pertinent aan geërgerd heb. Het eerste is dat je elke handeling beschrijft. Bij heel erg normale zaken, zoals een ochtendroutine of het schoonmaken van iets, maakt dat het verhaal een stuk saaier.
En het andere is de duizend verschillende manieren waarop je naar Ed en Harry verwijst. Als je dit deed om een beschrijving van hun uiterlijk te geven, heeft het wel gemerkt maar als je niet weet dat de attributen bij Ed en Harry horen, hadden er evengoed honderd verschillende personages in dit stuk kunnen zitten. Ed en Harry zijn twee jongens en keer op keer “hij” herbruiken is saai en soms verwarrend, maar probeer niet te hard andere dingen te zoeken.
Ook mag je met iets meer paragrafen werken, je grote blokken tekst in kleinere stukjes opbreken, en voor dialoog altijd een nieuw lijntje beginnen als iemand anders begint te praten, maar verder zat het stuk goed in elkaar en heb ik er echt van genoten.
Jennifer
Hoe durf je? Dit deed echt zoveel pijn. Alsof één keer over Freds dood lezen niet genoeg was, en al de keren dat ik de reeks herlezen heb… Het is niet bijster origineel, maar je weet wel hoe je lezers te bespelen want de meesten van ons hebben Harry Potter gelezen—dat was dus een slimme keuze en verdient zeker een punt.
Ik vond het mooi hoe je de tweelingband heel overduidelijk hebt neergezet en hoe George het al voelde aankomen. Je hebt echter het hele “laatste keer”-gegeven er niet echt in verwerkt. Tussen de lijntjes door zien we het wel: de laatste keer dat ze bij elkaar zijn, de laatste keer dat George Fred levend ziet, etc., maar daar blijft het bij. We moeten het zelf zoeken.
Ook blijven de emoties vaak een beetje oppervlakkig. Je moet echt diep graven als je een stuk als dit wilt schrijven. Beeld je in hoe jij je zou voelen als de persoon die het meeste voor jou betekent, en dat al heel je leven, plots van je weggerukt wordt. Zo zou het moeten eindigen. Met die rauwe emoties, zo geschreven dat wij het ook voelen zelfs al hebben wij niet eens een tweelingbroer.
Al bij al vond ik dit wel een heel goed stuk, en aangezien ik nog nooit iets van jou had gelezen, was ik echt aangenaam verrast.
Rebella
Harry Potter! Leuk!
Ik heb redelijk wat in je tekst lopen kladderen. Veel van de fouten die je maakt, vallen echter onder dezelfde categorie. Je hebt de neiging om een woord op te splitsen in twee delen en er een spatie tussen te plaatsen. Als je hier moeite mee hebt, kan je misschien een keer kijken op www.spatiegebruik.nl. Dit is een site waar kort en duidelijk op uitgelegd staat wanneer een spatie gebruikt kan worden en wanneer niet. Een andere fout die ik meerdere keren ben tegengekomen, is dat de vorm van je onderwerp en je persoonsvorm niet altijd overeen komen. Als je goed op deze punten gaat letten, zullen er al veel fouten verdwijnen uit je stukken.
Het verhaal gaat inderdaad over een laatste keer, maar doordat Vicky zo centraal staat op het eind, voelt het toch een soort van als een eerste keer. Ik ben blij dat je de laatste zin toe hebt gevoegd, dat maakt het afscheid van Zweinstein toch weer net iets duidelijker.
Je verhaal was lekker zomers, en daar had je wat meer mee mogen spelen. Doe ons voelen alsof we er echt bij zitten. Beschrijf de omgeving, laat de hitte hen op de huid plakken. Sleur ons mee naar dat meertje en geef ons het gevoel alsof wij ook afkoelen van een intense examenreeks.
Ik vind het leuk dat je Teddy van beide ouders iets mee heeft gegeven: zijn haarkleur van zijn moeder (het was natuurlijk al bekend dat hij een Transformagiër was, maar ik vind het leuk dat je hem opvallend laat zijn en niet gewoon bruin haar hebt gegeven) en de streken van zijn vader (en vrienden).
xcarrotx
Je hebt een heftig onderwerp gekozen en aan het eind heeft de lezer (of ik, in ieder geval) ook echt medelijden met Agnes. Je hebt wel het verhaal redelijk kalm laten klinken, ondanks dat het zo heftig is. Ik voel in het begin geen stress, terwijl de hoofdpersoon met een bijna dode moeder in een auto zit. Ook wanneer de ambulance arriveert, gaat alles nog redelijk rustig. Waarschijnlijk moet die vrouw zo snel mogelijk naar het ziekenhuis, maar ik merk niets van stress. Misschien kan je daar de emoties nog wat beter overbrengen.
Bovendien moet je een beetje oppassen met welke aandoeningen je gebruikt. Een hersentumor heeft bijvoorbeeld duizeligheid en een lage hartslag niet als primaire symptomen. Logischer zijn problemen met zien, aanhoudende hoofdpijn en verlammingsverschijnselen. Het is wel handig om even wat research te doen van tevoren. Ook bevinden zich over het algemeen maar twee hulpverleners in een ambulance: een ambulancechaffeur en een ambulanceverpleegkundige. In jouw verhaal zitten beiden voorin en let er dus niemand op de moeder (wat mij redelijk onverantwoord lijkt).
Je lay-out is een beetje onhandig. Je hebt een grote blok tekst, dan heel veel conversatie die wél elke keer op een nieuwe lijn begint (zoals het hoort, als iemand anders praat begin je een nieuwe regel), en uiteindelijk is dit heel inconsistent en niet correct. Probeer het af te breken in paragrafen volgende keer.
Vorige keer heb je commentaar gekregen op het einde van je verhaal en ik zie daar een grote verbetering in. Je hebt ons een waardig afscheid, om het zo maar even te zeggen, gegeven van het personage.
Nog belangrijk: Het was geen fanfictie, dat is wel echt de bedoeling.
Idelle
De lange en/of complexe zinnen geven het verhaal een sfeer die anders misschien wat lastiger te bereiken is. Hoe moderner je schrijfstijl is en de gebruikte woorden zijn, hoe moeilijker het is om de lezers te overtuigen dat het in de tijd van koning Arthur plaatsvindt. Ik zie het voordeel, maar toch wil ik vermelden dat het niet verkeerd is om ook wat kortere en simpelere zinnen te maken. Je maakt veel mooie zinnen, maar ik betrapte mezelf erop dat ik af en toe een beetje verdwaald raakte in een zin. Vorige keer heb je het commentaar gekregen dat je je zinnen goed op moet delen met komma’s en dat gaat wel prima in dit stukje. Ik zou je dus alleen aanraden om als je zoveel details gebruikt, je lezer wat gemakkelijker te laten lezen door wat minder zinnen complex te maken. “Je moed zal op de proef gesteld worden wanneer de duisternis komt als de zon ondergaat.” Dit leest bijvoorbeeld niet helemaal lekker en vlot. Je hoeft niet veel aan te passen om het wat fijner te laten lopen. “Je moed zal op de proef gesteld worden als de zon ondergaat en de duisternis komt.” leest bijvoorbeeld al een stuk fijner.
Het is een beetje aan de korte kant, zoals je zelf al aangaf. Er is echter maar een stukje waar ik graag wel wat meer tekst zou zien. “In de stilte voor de storm zal jij daar voor de mensen zijn. Stilte. Oorverdovende stilte. Storm. Voor mijn ogen zie ik weer voor me hoe jij vocht voor ons en jezelf om in de ochtend het bevroren bloed op de grond te zien liggen.” Misschien is het lastig te volgen aangezien ik heb boek niet heb gelezen, maar je laat me wel met vragen zitten. Welke storm zal er komen? Waarom zal zij er voor de mensen zijn, niet Arthur zelf? Bij welk gevecht heeft ze meegevochten?
Verder moet ik even zeggen dat ik het indrukwekkend vind hoeveel je over weet te brengen in zo’n kort stukje.
Merula
Nog meer Harry Potter, wat leuk!
Je hebt weinig fouten gemaakt wat betreft grammatica en spelling, wat je verhaal makkelijk te lezen maakt. Wat betreft de verhaallijn heb ik nog wel een paar opmerkingen. Het meisje lijkt heel, heel erg naïef. In het begin vraagt ze waarom de mensen wegliepen, wat op dat moment nog een prima vraag lijkt. Als je verder leest, kom je er echter achter dat het meisje er bij was op het desbetreffende moment. Ze lijkt het gevaar totaal niet door te hebben. Ze omhelst haar vader midden in een duelleergevecht, maar er staat niets beschreven over angst of iets in die trant. Waarom vraagt ze het zich nog af waarom de mensen wegliepen? Had ze niet door dat mensen vluchtten voor gevaar?
Verder heb je ook een kans gemist door helemaal niets over zijn gevoelens te vertellen wanneer hij zijn dochter eindelijk terugziet. Ze was ontvoerd en hij heeft zijn vrienden keer op keer bedrogen om haar weer terug te krijgen, dus was ze heel belangrijk voor hem en zou dat zeker een reactie bij hem hebben losgemaakt.
Verder miste ik een beetje het gevoel van spanning en gevaar in de vechtscène. De Dooddoeners maakten soms rare keuzes waardoor men er redelijk makkelijk vanaf kwam. “Ze begint te rennen, gevolgd door de andere drie mensen. Als ze ver genoeg is, schiet ze de gemaskerde man in zijn rug.” Waarom worden ze niet gevolgd? Vier van de vijf mensen rennen weg, hoe kan dat zomaar? Als ze de Dooddoener overigens in zijn rug kan raken, betekent dat dat ze of rakelings langs de Dooddoeners zijn gerend of dat ze om hen heen zijn gecirkeld. Beide opties lijken niet heel logisch als je aan het vluchten bent. Bovendien heeft de hoofdpersoon een kind in zijn ene hand en een toverstok in zijn andere hand, en toch weet hij heelhuids te ontkomen aan meerdere Dooddoeners? De Dooddoeners moeten dichtbij zijn geweest, aangezien zijn jonge dochtertje de afstand af heeft kunnen leggen in korte tijd. Ik kan je aanraden om meer te beschrijven in een actiescène dan alleen de actie zelf. Als je ook emoties beschrijft, is het veel makkelijker voor de lezer om zich in te leven. (Een balans tussen actie en emoties kan lastig te vinden zijn, dus maak je geen zorgen als je die niet meteen vindt. En een balans tussen beschrijving en dingen aan de verbeelding over laten is ook moeilijk te vinden, maar je hebt wel heel weinig beschrijvingen van de omgeving endergelijke.) Je kan het ook spannender maken door je hoofdpersoon (of een bijpersonage) gewond te laten raken of om te laten komen. Nu leek het gevaar niet heel erg aanwezig.
Ik hoop dat jullie allemaal tevreden zijn met de feedback en er wat aan hebben! Nu rest ons nog alleen de bekendmaking van de winnaar van deze maand.
*tromgeroffel*
De winnaar van deze maand is..
*nog luider tromgeroffel*
De held uithangen werd zijn dood van Ivana! We waren blij verrast met dit verhaal. Dit zal dan dus ook het verhaal zijn waar de komende coverwedstrijd om zal draaien.
Bedankt voor het meedoen iedereen, hopelijk zien we jullie volgende maand terug!
1Dzayn zei op 26 mei 2014 - 19:37:
OMG ARE YOU SERIOUS?!
Omg I omg. Ik weet even niet wat ik moet zeggen jongens
OMG ARE YOU SERIOUS?!
Omg I omg. Ik weet even niet wat ik moet zeggen jongens
Bodine zei op 27 mei 2014 - 11:18:
Gefeliciteerd! Hier komen vast hele leuke covers bij. (:
Gefeliciteerd! Hier komen vast hele leuke covers bij. (:
Chayenne zei op 28 mei 2014 - 18:14:
Gefeliciteerd Ivana
ik vond kouwn stuk ook zeker het winnen waard!
Ik ben echt heel blij met de commentaar die ik heb gekregen
Gefeliciteerd Ivana
ik vond kouwn stuk ook zeker het winnen waard!Ik ben echt heel blij met de commentaar die ik heb gekregen
Welkom bij de schrijfuitdaging van mei!
Thema: Laatste keer
Elk lid van FanFic dat mee wil doen, kan tot en met de eenentwintigste een standalone die te maken heeft met dit thema inleveren. Of dit een oude standalone is die in een hoekje van FF ligt te verstoffen of de standalone voor dit project geschreven is, maakt niet uit. De enige voorwaarden zijn dat het korter is dan drieduizend woorden en het een fanfictie is. Elk verhaal krijgt feedback en onze persoonlijke favoriet wordt nog uitgelicht.
Deadline: 21 mei 23:59
Wat meer informatie: Eerste topic
Deelnemers:
- Bodine
- Narcissa
- Ivana
- Jennifer
- Rebella
- xcarrotx
- Idelle
- Merula