Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » FanFic Feedback #1: Twijfel (Bodine)
FanFic Feedback #1: Twijfel (Bodine)
Chayenne zei op 26 jan 2015 - 21:45:
Woow. Where did this come from? Woow.
Wat een supergoed idee! Eindelijk eens eerlijke antwoorden.
Ik moet twijfel nog even lezen, ik denk dat ik daar wel tijd voor heb morgen of woensdag
Woow. Where did this come from? Woow.
Wat een supergoed idee! Eindelijk eens eerlijke antwoorden.
Ik moet twijfel nog even lezen, ik denk dat ik daar wel tijd voor heb morgen of woensdag
CosmicPurple zei op 26 jan 2015 - 21:54:
Ik weet niet waarom, misschien ligt het aan mijn averechtse brein, dat is heel goed mogelijk, maar dit is zo'n soort beschrijving waar ik me heel makkelijk aan irriteer. Je vertelt op voorhand waar de scène heen gaat, namelijk dat het waarschijnlijk niet echt is, dat het personage droomt of dat het een soort van hiernamaals is, of een trance of weetikveelwat. Het punt is, je lezer hoort dat nog niet te weten omdat het personage dat nog niet weet. Niet als het echt aanvoelt. Want als het echt aanvoelt, dan denkt hij daar niet verder over na. Je loopt zo toch ook niet door je kamer: "Ja, dit voelt allemaal heel echt aan. Denk ik." (tenzij je net naar The Matrix of Inception hebt gekeken, maar dat is een discussie voor een andere keer)
Wat ik bedoel is, als het echt aanvoelt maar eigenlijk is het niet echt, laat het ons dan zien in plaats van het in ons gezicht te gooien. En van zodra je personage doorheeft dat er iets niet klopt, gaat hij niet blijven denken dat het echt is. "Echt" is niet half-en-half, het is niet misschien. Ofwel is iets echt, ofwel is het niet echt. En als je personage nog in de fase van ontdekken is, laat hem dan beetje bij beetje doorhebben dat er iets niet klopt, en laat het ons mee ontdekken. Gooi ons mee in die wereld waar we ons geen vragen bij stellen, want het voelt voor het personage allemaal "echt" aan, en laat er dan de twijfel insluipen tot op het punt van "holy shit dit is niet echt".
Ik weet niet, ik interpreteer het eerste hoofdstuk als iemand die een schizofrene episode doormaakt en zwaar gedrogeerd voor een spiegel staat, of iemand op het randje tussen leven en dood, of iemand in het leven na de dood. Het is in ieder geval iemand die een totale "break from reality" heeft, maar in die beschrijving is hij alsnog teveel bezig met realiteit en is hij zich te bewust van de vreemdheid van alles, waarna hij zichzelf weer lijkt te overtuigen dat het echt is, maar toch niet. Hij gaat er niet in mee omdat jij de lezer te heftig wil wijzen op het feit dat er iets niet klopt. Maar iemand die gek/dood is, weet zelf niet dat hij gek/dood is.
Ik zou zeggen, laat hem niet vanaf het begin heel rustig doorhebben dat het misschien niet echt is en er vervolgens kalm in meegaan. Als de wereld echt aanvoelt, laat hem het dan ook zo ervaren en beschrijven, zonder dat hij er zich vragen bij gaat stellen. En wanneer hij gaat twijfelen, blijft hij ook twijfelen en gaat hij niet terug naar geloven. Denk na over hoe je zelf zou reageren wanneer je plots niet meer zeker bent van je realiteit. Dat is een behoorlijk heftige schok, stel ik me voor. De balans kan langzaam uit evenwicht worden gebracht en dat beschrijf je heel mooi in dit hoofdstuk, maar zodra je actief en bewust twijfelt aan je werkelijkheid, wat doe je dan? Ik lees alleen maar lichte verwarring, maar ik zou veel meer paniek verwachten. Van zodra er één scherfje uit die muur valt, ga je blijven krabben en slaan tot je een gat hebt gemaakt om te ontsnappen.
Hij gokte dat de hal minstens een hectare groot was, misschien zelfs wel twee. Of misschien maar een halve, of een kwart. Misschien, heel misschien, bestond de hal wel niet eens, was het slechts een hersenspinsel.
Hij wist het niet.
En toch, terwijl hij tussen de oneindig hoge witte muren bewoog, leek het echt. Zijn voetstappen weergalmden, hol, stierven weg. Zijn ademhaling raspte in zijn oren, echt. Alles, alles, alles was echt.
Zo voelde het in elk geval.
Ik weet niet waarom, misschien ligt het aan mijn averechtse brein, dat is heel goed mogelijk, maar dit is zo'n soort beschrijving waar ik me heel makkelijk aan irriteer. Je vertelt op voorhand waar de scène heen gaat, namelijk dat het waarschijnlijk niet echt is, dat het personage droomt of dat het een soort van hiernamaals is, of een trance of weetikveelwat. Het punt is, je lezer hoort dat nog niet te weten omdat het personage dat nog niet weet. Niet als het echt aanvoelt. Want als het echt aanvoelt, dan denkt hij daar niet verder over na. Je loopt zo toch ook niet door je kamer: "Ja, dit voelt allemaal heel echt aan. Denk ik." (tenzij je net naar The Matrix of Inception hebt gekeken, maar dat is een discussie voor een andere keer)
Wat ik bedoel is, als het echt aanvoelt maar eigenlijk is het niet echt, laat het ons dan zien in plaats van het in ons gezicht te gooien. En van zodra je personage doorheeft dat er iets niet klopt, gaat hij niet blijven denken dat het echt is. "Echt" is niet half-en-half, het is niet misschien. Ofwel is iets echt, ofwel is het niet echt. En als je personage nog in de fase van ontdekken is, laat hem dan beetje bij beetje doorhebben dat er iets niet klopt, en laat het ons mee ontdekken. Gooi ons mee in die wereld waar we ons geen vragen bij stellen, want het voelt voor het personage allemaal "echt" aan, en laat er dan de twijfel insluipen tot op het punt van "holy shit dit is niet echt".
Ik weet niet, ik interpreteer het eerste hoofdstuk als iemand die een schizofrene episode doormaakt en zwaar gedrogeerd voor een spiegel staat, of iemand op het randje tussen leven en dood, of iemand in het leven na de dood. Het is in ieder geval iemand die een totale "break from reality" heeft, maar in die beschrijving is hij alsnog teveel bezig met realiteit en is hij zich te bewust van de vreemdheid van alles, waarna hij zichzelf weer lijkt te overtuigen dat het echt is, maar toch niet. Hij gaat er niet in mee omdat jij de lezer te heftig wil wijzen op het feit dat er iets niet klopt. Maar iemand die gek/dood is, weet zelf niet dat hij gek/dood is.
Ik zou zeggen, laat hem niet vanaf het begin heel rustig doorhebben dat het misschien niet echt is en er vervolgens kalm in meegaan. Als de wereld echt aanvoelt, laat hem het dan ook zo ervaren en beschrijven, zonder dat hij er zich vragen bij gaat stellen. En wanneer hij gaat twijfelen, blijft hij ook twijfelen en gaat hij niet terug naar geloven. Denk na over hoe je zelf zou reageren wanneer je plots niet meer zeker bent van je realiteit. Dat is een behoorlijk heftige schok, stel ik me voor. De balans kan langzaam uit evenwicht worden gebracht en dat beschrijf je heel mooi in dit hoofdstuk, maar zodra je actief en bewust twijfelt aan je werkelijkheid, wat doe je dan? Ik lees alleen maar lichte verwarring, maar ik zou veel meer paniek verwachten. Van zodra er één scherfje uit die muur valt, ga je blijven krabben en slaan tot je een gat hebt gemaakt om te ontsnappen.
Bodine zei op 26 jan 2015 - 22:19:
Ah, cool. Ja. Dus ik zou eigenlijk de scène moeten laten zoals 'ie is qua beschrijving en dan meer zoiets:
Ah, cool. Ja. Dus ik zou eigenlijk de scène moeten laten zoals 'ie is qua beschrijving en dan meer zoiets:
Hij gokte dat de hal minstens een hectare groot was, misschien zelfs wel twee. Of misschien maar een halve, of een kwart.Even snel uit de losse pols; maar dat is wat je bedoelt?
Hij wist het niet.
Wat hij wel wist, was dat zijn voetstappen er altijd weergalmden, hol, voor ze wegstierven. Zijn ademhaling raspte in zijn oren, alsof hij zojuist een marathon gelopen had.
Chayenne zei op 26 jan 2015 - 22:50:
Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om kritiek op jou te geven, omdat jij veel beter schrijft dan mij en ik tegen je op kijk.
Ik vind dat van Do heel goed. I agree ^^
En dit is iets heel stoms maar,
Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik snap nu niet helemaal in welke positie ik Harry moet voorstellen. Hij ligt op zijn knieën? Hah?
Ik vind het eigenlijk heel moeilijk om kritiek op jou te geven, omdat jij veel beter schrijft dan mij en ik tegen je op kijk.
Ik vind dat van Do heel goed. I agree ^^
En dit is iets heel stoms maar,
Met een ruk trok hij haar open en hij racete naar buiten, struikelde over een losliggende tegel en viel plat op zijn gezicht. Hij hijgde en huilde en snakte naar adem. De energie om weer op te staan ontbrak hem, dus bleef hij liggen waar hij lag, op zijn knieën.
Het kan natuurlijk aan mij liggen, maar ik snap nu niet helemaal in welke positie ik Harry moet voorstellen. Hij ligt op zijn knieën? Hah?
Bodine zei op 26 jan 2015 - 22:53:
Ah ja. Want eerst ligt 'ie plat en dan op z'n knieën, good going me. ^^
Ah ja. Want eerst ligt 'ie plat en dan op z'n knieën, good going me. ^^
Krewella zei op 26 jan 2015 - 23:05:
Wat een tof idee! Hoe worden de verhalen gekozen, dan? En is het per week of zo?
Anywaaaay.
Ik wil eerst even duidelijk maken dat ik - as usual, but hey - jouw dialogen enorm goed vind. Hoe en waarom weet ik niet, kan ik helaas niet aanwijzen, maar gewoon zo doorgaan zoals je doet daarmee c:
Het is misschien heel pietlutterig en zo, maar doorgaan het hele verhaal herhaal je heel vaak woorden, naar mijn idee (of smaak) iets te vaak. Want ik snap dat je zo het duidelijker wilt maken of de ernst ervan wilt laten zien maybe,maar juist met zoveel herhalen wordt het vervelend, waardoor het juist het tegenovergestelde effect krijgt. Kan een smaakdingetje zijn, hoor, maar ik probeer ook maar wat. (:
I liked it, tho, vooral het einde. Zo Boem! sterk c:
Wat een tof idee! Hoe worden de verhalen gekozen, dan? En is het per week of zo?
Anywaaaay.
Ik wil eerst even duidelijk maken dat ik - as usual, but hey - jouw dialogen enorm goed vind. Hoe en waarom weet ik niet, kan ik helaas niet aanwijzen, maar gewoon zo doorgaan zoals je doet daarmee c:
Hij voelde alleen de herinneringen, herinnerde alleen het voelen. De handen, de stem. Zijn handen, zijn stem, als in een droom, maar dan geen droom maar de werkelijkheid, of een herinnering ervan.
Het is misschien heel pietlutterig en zo, maar doorgaan het hele verhaal herhaal je heel vaak woorden, naar mijn idee (of smaak) iets te vaak. Want ik snap dat je zo het duidelijker wilt maken of de ernst ervan wilt laten zien maybe,maar juist met zoveel herhalen wordt het vervelend, waardoor het juist het tegenovergestelde effect krijgt. Kan een smaakdingetje zijn, hoor, maar ik probeer ook maar wat. (:
I liked it, tho, vooral het einde. Zo Boem! sterk c:
Bodine zei op 26 jan 2015 - 23:11:
Ah. Ja. Da's pittig, want ik vind zelf de herhalingen juist heel tof. I'll look over it again.
En zie het general topic: je kunt je verhalen bij mij opgeven en zo.
Ah. Ja. Da's pittig, want ik vind zelf de herhalingen juist heel tof. I'll look over it again.
En zie het general topic: je kunt je verhalen bij mij opgeven en zo.
Krewella zei op 26 jan 2015 - 23:12:
Dat zijn ze zeker, ik vond het alleen in dit geval iets te vaak ^^ Maar het is zeker tof.
Dat zijn ze zeker, ik vond het alleen in dit geval iets te vaak ^^ Maar het is zeker tof.
xNadezhda zei op 27 jan 2015 - 21:21:
Eens met Captain over dat eerste stukje, zeker omdat je later nog eens herhaalt dat het mogelijk een illusie is, en dat was denk ik harder aangekomen als we die foreshadowing niet hadden gehad.
Ik denk dat Cyn met haar opmerking over de herhalingen wel een punt heeft, omdat je die techniek in de hele shot vrij veel gebruikt, niet alleen in wat ze citeerde. Overigens vind ik de zin die Cyn citeerde ook niet zo lekker lopen, vooral omdat die qua constructie me net iets te ingewikkeld is. Ik zou 'm korter maken.
Eens met Captain over dat eerste stukje, zeker omdat je later nog eens herhaalt dat het mogelijk een illusie is, en dat was denk ik harder aangekomen als we die foreshadowing niet hadden gehad.
De eerste keer niet. De eerste keer had hij gedacht dat het vertrek bestond uit puur witte muur, wit plafond en witte vloer.Dit gaat over het vinden van de deur en je schrijft dat hij 'm alleen kan vinden omdat hij weet waar die is, als ik het goed begrijp. Dat wekt bij mij de vraag op: hoe heeft hij 'm dan überhaupt kunnen vinden? Dat is voor je plot misschien niet zo belangrijk, maar wel voor de geloofwaardigheid of in elk geval de voorstelbaarheid van je wereld, denk ik.
Hij vroeg zich plotseling af of hij de enige was. De hal, de gang, de tuin – waren ze alleen van hem, of waren er anderen? In alle honderd, tweehonderd, driehonderd dagen dat hij er was, had hij er nog nooit iemand anders gezien. Niemand behalve hemzelf, en het schilderij. Het verdomde schilderij met de stem.Als hij er al honderd tot driehonderd dagen is, waarom vraagt hij zich dan nu pas voor de eerste keer af of hij alleen is of niet? Zo leest het voor mij, terwijl het één van de eerste natuurlijke reacties van mensen is om op zoek te gaan naar anderen.
de appelboom waar nooit appels in groeidenDit is vast heel mierenneukerig en zo, maar ik zou een appelboom niet herkennen als appelboom als er geen appels in groeiden.
Ik denk dat Cyn met haar opmerking over de herhalingen wel een punt heeft, omdat je die techniek in de hele shot vrij veel gebruikt, niet alleen in wat ze citeerde. Overigens vind ik de zin die Cyn citeerde ook niet zo lekker lopen, vooral omdat die qua constructie me net iets te ingewikkeld is. Ik zou 'm korter maken.
Hij voelde alleen de herinneringen, herinnerde zich alleen het voelen. De handen, de stem. Zijn handen, zijn stem. Een droom, of toch niet; de werkelijkheid, of een herinnering daaraan.Dit is natuurlijk niet de be all, end all van die zin, maar ik zou bijvoorbeeld proberen een dubbele 'maar' in een zin te vermijden.
de boom waartegen hij zijn eerste kus had ervaren,Ik vind dat 'ervaren' niet zo mooi. Persoonlijke smaak, of course (:
In het begin had hij geprobeerd tegen ze te praten, te schreeuwen en toen dat niet werkte geduwd en geslagen en geschopt.Deze zin zit grammaticaal niet helemaal correct in elkaar. Eerst een infinitiefconstructie (te praten, te schreeuwen) die je door die komma schrijft als een opsomming, waardoor ik na de 'en' ook een infinitiefconstructie verwacht, maar dan schakel je over op voltooid deelwoord.
reek hij naar DustyIs het niet 'reikte'?
Maar hij wilde niet weg.Deze kwam voor mij eigenlijk een beetje uit het niets vallen. Ik weet niet of ik de enige was, maar ik lees in de voorgaande hoofdstukken eigenlijk niet dat Harry graag wil blijven waar hij is. Hij wil zekerheid over waar hij is en hij wil Louis terug, of in elk geval lang genoeg om afscheid te kunnen nemen, closure, maar hij vindt zijn bestaan 'tussen de werelden' (bij gebrek aan betere formulering) volgens mij voornamelijk afschuwelijk. Dat beschrijf je ook, met de regen en de kat en de ogen van het schilderij. Dus dit stukje werkte voor mij niet en dat is jammer, want het is je laatste alinea. Ik vind de opheldering mooi, dat ook de lezer niet meer twijfelt over of hij nu dood is of gek of wat dan ook, en dat het eindigt met dat hij sterft (dit klinkt macaber, maar je snapt me). Alleen die alinea ervoor verwarde me vooral.
Bodine zei op 27 jan 2015 - 21:28:
Well, that's a lot to work with.
Ik ga er na 'n tentamens en zo mee aan de slag, maar voor nu in ieder geval bedankt!
Well, that's a lot to work with.
Ik ga er na 'n tentamens en zo mee aan de slag, maar voor nu in ieder geval bedankt!
Deze week beginnen we met een shot van mij (Twijfel), zodat we allemaal even kunnen kijken hoe het eraan toe gaat. Volgende week behandelen we geen verhaal, wegens FanFic Schrijft, maar na FanFic Schrijft zijn jullie aan de beurt!
Dus; brandt maar los. Iedereen mag mee discussiëren en ik beloof plechtig dat ik elk commentaar serieus zal nemen, hoe onzinnig je het zelf misschien ook vindt klinken. Ik beloof ook dat jullie alles kunnen zeggen en ik me niet aangevallen zal voelen.