Hoofdcategorieën
Home » Forum » Stamcafé » [500] Week #6
[500] Week #6
CosmicPurple zei op 3 okt 2015 - 0:16:
Nog even en jullie zijn van mij verlost.
Zaterdag: Gebruik zoveel mogelijk woordspelingen/woordgrapjes in je stuk.
Nog even en jullie zijn van mij verlost.
Zaterdag: Gebruik zoveel mogelijk woordspelingen/woordgrapjes in je stuk.
CosmicPurple zei op 4 okt 2015 - 0:10:
Zondag: Dit is de laatste keer dat je met ons kan praten, 500 woorden om aan ons te richten, om welke reden dan ook. Wat zijn jouw laatste woorden?
("jij" en "ons" vrij te interpreteren als welk personage dan ook, maar dit stond mooier.)
Zondag: Dit is de laatste keer dat je met ons kan praten, 500 woorden om aan ons te richten, om welke reden dan ook. Wat zijn jouw laatste woorden?
("jij" en "ons" vrij te interpreteren als welk personage dan ook, maar dit stond mooier.)
xNadezhda zei op 4 okt 2015 - 16:52:
Precies 500.
Aan Aang —
Ik twijfel er niet aan dat je terugkomt voordat de komeet er is. Ik twijfel er niet aan dat je de taak op je zal nemen, ik twijfel er niet aan dat je weet wat je eigen lotsbestemming is. Ik wil er niet aan twijfelen dat je het zal overleven. Ik duim voor je.
Voor het geval ik het zelf niet overleef wil ik je bedanken. Voor je vertrouwen in mij, dat je al had toen we nog elkaars vijanden waren, en voor je vriendschap. Het heeft meer voor me betekent dan je misschien ooit zal weten.
Aan Oom —
Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voordat ik uw raad begreep. Ik weet nu wat ik zocht, wat ik wil. Ooit heeft u gezegd dat u mij beschouwt als uw eigen zoon; dat is de hoogste eer die ik me kan voorstellen. Als ik terugkom, zal ik mijn best doen deze eer waardig te zijn.
Als ik niet terugkom, vergeef me dan dat u alweer een zoon verliest. Het is nooit, in mijn hele leven niet, mijn bedoeling geweest om u verdriet te doen.
Aan Vader —
Als u dit leest, dan heeft de Avatar verloren en ben ik zeker dood. Ik hoop dat u weet hoeveel rampspoed dit zal veroorzaken. Ik hoop dat u weet dat u nooit zult krijgen wat u zoekt, omdat u de wereld die u wil beheersen in brand heeft gezet. Ik hoop dat u weet dat ik u altijd heb veracht, zelfs toen ik dacht dat ik u respecteerde. Ik hoop dat u weet dat ik gestorven ben om ervoor te zorgen dat ik nooit zo zou worden als u.
Aan Azula —
Het spijt me dat ik niet de oudere broer ben geweest die je verdiend had.
Aan Moeder —
Ik bid dat deze brief je bereikt. Als je dit leest, ben ik dood. Ik weet dat je nooit aan Vaders kant stond; ik hoop dat ik je trots maak als ik zeg dat ik dat ook niet deed. Hoeveel je weet van het gevecht waarin ik gestorven ben, kan ik niet zeggen, maar geloof me, als ik het had overleefd, zou ik zelf naar je op zoek zijn gegaan. Ik had je graag persoonlijk willen zeggen dat ik altijd van je heb gehouden, zelfs toen je er niet was.
Aan Mai —
De gedachte aan jou heeft me lang op de been gehouden. Ik gun je het allerbeste, een leven waarin je jezelf nooit meer hoeft weg te stoppen en waarin niets je verveelt. Het spijt me dat ik geen deel kan uitmaken van dat leven, of ik nu terugkom of niet.
Aan Katara —
Ik houd van je.
Eén voor één likt Zuko de enveloppen dicht. Na een laatste blik op de namen schuift hij het stapeltje in de theedoos van zijn oom en zet die voorzichtig terug op zijn plek in de tent; hij weet zeker dat ze daar, als het gevecht voorbij is, door de juiste mensen gevonden zullen worden.
Precies 500.
Aan Aang —
Ik twijfel er niet aan dat je terugkomt voordat de komeet er is. Ik twijfel er niet aan dat je de taak op je zal nemen, ik twijfel er niet aan dat je weet wat je eigen lotsbestemming is. Ik wil er niet aan twijfelen dat je het zal overleven. Ik duim voor je.
Voor het geval ik het zelf niet overleef wil ik je bedanken. Voor je vertrouwen in mij, dat je al had toen we nog elkaars vijanden waren, en voor je vriendschap. Het heeft meer voor me betekent dan je misschien ooit zal weten.
Aan Oom —
Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd voordat ik uw raad begreep. Ik weet nu wat ik zocht, wat ik wil. Ooit heeft u gezegd dat u mij beschouwt als uw eigen zoon; dat is de hoogste eer die ik me kan voorstellen. Als ik terugkom, zal ik mijn best doen deze eer waardig te zijn.
Als ik niet terugkom, vergeef me dan dat u alweer een zoon verliest. Het is nooit, in mijn hele leven niet, mijn bedoeling geweest om u verdriet te doen.
Aan Vader —
Als u dit leest, dan heeft de Avatar verloren en ben ik zeker dood. Ik hoop dat u weet hoeveel rampspoed dit zal veroorzaken. Ik hoop dat u weet dat u nooit zult krijgen wat u zoekt, omdat u de wereld die u wil beheersen in brand heeft gezet. Ik hoop dat u weet dat ik u altijd heb veracht, zelfs toen ik dacht dat ik u respecteerde. Ik hoop dat u weet dat ik gestorven ben om ervoor te zorgen dat ik nooit zo zou worden als u.
Aan Azula —
Het spijt me dat ik niet de oudere broer ben geweest die je verdiend had.
Aan Moeder —
Ik bid dat deze brief je bereikt. Als je dit leest, ben ik dood. Ik weet dat je nooit aan Vaders kant stond; ik hoop dat ik je trots maak als ik zeg dat ik dat ook niet deed. Hoeveel je weet van het gevecht waarin ik gestorven ben, kan ik niet zeggen, maar geloof me, als ik het had overleefd, zou ik zelf naar je op zoek zijn gegaan. Ik had je graag persoonlijk willen zeggen dat ik altijd van je heb gehouden, zelfs toen je er niet was.
Aan Mai —
De gedachte aan jou heeft me lang op de been gehouden. Ik gun je het allerbeste, een leven waarin je jezelf nooit meer hoeft weg te stoppen en waarin niets je verveelt. Het spijt me dat ik geen deel kan uitmaken van dat leven, of ik nu terugkom of niet.
Aan Katara —
Ik houd van je.
Eén voor één likt Zuko de enveloppen dicht. Na een laatste blik op de namen schuift hij het stapeltje in de theedoos van zijn oom en zet die voorzichtig terug op zijn plek in de tent; hij weet zeker dat ze daar, als het gevecht voorbij is, door de juiste mensen gevonden zullen worden.
Kayley zei op 4 okt 2015 - 21:06:
I'm in a bad mood so I'm torturing everyone.
Er zou een limiet moeten staan op hoeveel dierbaren je kan verliezen. Harry dacht dat het genoeg geweest had; had gedacht dat de volgende persoon die zou sterven hijzelf was. Hier was hij niet op voorbereid. Hier had hij nooit op voorbereid kunnen zijn.
Zijn handen trillen om het velletje papier heen.
Dit is de derde begrafenis op één jaar tijd.
Toen hij te horen kreeg dat professor Slakhoorn gestorven was, kon hij alleen maar denken dat het goed was dat de oude rakker in zijn slaap vertrokken was. Hij had er waarschijnlijk niets van gevoeld. Hij had een goed leven gehad.
Die dingen had Harry ook gezegd. Zijn vingers waren toen nog stil geweest, zijn stem luid en vast, zijn ogen droog.
Toen hij te horen kreeg dat professor Anderling gestorven was, hadden zijn benen het begeven, schrijnden zijn longen en schuurde een pijnlijke snik door zijn hele lichaam heen.
Ze had onsterfelijk geleken.
Op haar begrafenis had hij geen woord uit zijn keel gekregen en had Hermelien het van hem overgenomen; ze had voor een overvolle Grote Zaal de allermooiste toespraak gehouden over de professor die als een moeder was geweest voor alle Griffoendors, streng maar rechtvaardig, met zoveel vertrouwen in hen altijd het juiste te doen, die haar hele leven aan haar leerlingen en haar vak had gegeven.
Hij had toen al ontroostbaar geleken.
Toen hij te horen kreeg dat Hagrid gestorven was, kon hij het niet geloven. Het was als de pijn die hij bij Sirius gevoeld had. Zelfs toen hij hem zag liggen, vredig maar onnatuurlijk stil, kon hij niet bevatten dat Hagrid er nooit meer zou zijn. Dat Hagrid nooit meer één van de vele Wemel- en Potterkinderen op zijn schouder zou tillen. Dat Hagrid nooit meer over draken en driekoppige honden en Schroeistaartige Skreeften zou praten tijdens het kerstdiner of het nieuwjaarsdiner of het paasdiner of verjaardagen of—Hagrid was het allerlangst deel van zijn leven geweest.
“Ik had het niet door toen ik nog jong was.” Zijn stem is angstaanjagend stabiel, maar zijn ogen zijn roodomrand en bloeddoorlopen, alsof hij al dagen niet slaapt, alsof hij al dagen niets anders gedaan heeft dan huilen. Er is ook iets schor aan zijn stem, alsof hij uren heeft staan schreeuwen. “Maar jij was evengoed mijn vaderfiguur. Moederfiguur. Ouderfiguur. Geen idee. Je bent—je was er altijd. Mijn Hagrid. Er is niemand die jou ooit kan evenaren. Slaap zacht, mijn grote vriend.”
Het voelt oneerlijk dat drie van de allerbeste mensen die hij ooit gekend heeft zo snel op elkaar uit zijn leven gerukt worden.
Harry had gedacht dat hij nooit meer mensen zou verliezen. Hij had het gehoopt en verwacht en geëist, want had hij niet al genoeg gegeven? Was hem niet al genoeg leed aangedaan?
Met zijn armen vol bloemen loopt hij het kerkhof op. Zijn dode geliefden bezoeken is ondertussen een dagtaak en kost hem een week van zijn loon.
Er zou een limiet moeten staan op hoeveel dierbaren je kan verliezen.
I'm in a bad mood so I'm torturing everyone.
[x]—Oneerlijkheid—[x]
Er zou een limiet moeten staan op hoeveel dierbaren je kan verliezen. Harry dacht dat het genoeg geweest had; had gedacht dat de volgende persoon die zou sterven hijzelf was. Hier was hij niet op voorbereid. Hier had hij nooit op voorbereid kunnen zijn.
Zijn handen trillen om het velletje papier heen.
Dit is de derde begrafenis op één jaar tijd.
Toen hij te horen kreeg dat professor Slakhoorn gestorven was, kon hij alleen maar denken dat het goed was dat de oude rakker in zijn slaap vertrokken was. Hij had er waarschijnlijk niets van gevoeld. Hij had een goed leven gehad.
Die dingen had Harry ook gezegd. Zijn vingers waren toen nog stil geweest, zijn stem luid en vast, zijn ogen droog.
Toen hij te horen kreeg dat professor Anderling gestorven was, hadden zijn benen het begeven, schrijnden zijn longen en schuurde een pijnlijke snik door zijn hele lichaam heen.
Ze had onsterfelijk geleken.
Op haar begrafenis had hij geen woord uit zijn keel gekregen en had Hermelien het van hem overgenomen; ze had voor een overvolle Grote Zaal de allermooiste toespraak gehouden over de professor die als een moeder was geweest voor alle Griffoendors, streng maar rechtvaardig, met zoveel vertrouwen in hen altijd het juiste te doen, die haar hele leven aan haar leerlingen en haar vak had gegeven.
Hij had toen al ontroostbaar geleken.
Toen hij te horen kreeg dat Hagrid gestorven was, kon hij het niet geloven. Het was als de pijn die hij bij Sirius gevoeld had. Zelfs toen hij hem zag liggen, vredig maar onnatuurlijk stil, kon hij niet bevatten dat Hagrid er nooit meer zou zijn. Dat Hagrid nooit meer één van de vele Wemel- en Potterkinderen op zijn schouder zou tillen. Dat Hagrid nooit meer over draken en driekoppige honden en Schroeistaartige Skreeften zou praten tijdens het kerstdiner of het nieuwjaarsdiner of het paasdiner of verjaardagen of—Hagrid was het allerlangst deel van zijn leven geweest.
“Ik had het niet door toen ik nog jong was.” Zijn stem is angstaanjagend stabiel, maar zijn ogen zijn roodomrand en bloeddoorlopen, alsof hij al dagen niet slaapt, alsof hij al dagen niets anders gedaan heeft dan huilen. Er is ook iets schor aan zijn stem, alsof hij uren heeft staan schreeuwen. “Maar jij was evengoed mijn vaderfiguur. Moederfiguur. Ouderfiguur. Geen idee. Je bent—je was er altijd. Mijn Hagrid. Er is niemand die jou ooit kan evenaren. Slaap zacht, mijn grote vriend.”
Het voelt oneerlijk dat drie van de allerbeste mensen die hij ooit gekend heeft zo snel op elkaar uit zijn leven gerukt worden.
Harry had gedacht dat hij nooit meer mensen zou verliezen. Hij had het gehoopt en verwacht en geëist, want had hij niet al genoeg gegeven? Was hem niet al genoeg leed aangedaan?
Met zijn armen vol bloemen loopt hij het kerkhof op. Zijn dode geliefden bezoeken is ondertussen een dagtaak en kost hem een week van zijn loon.
Er zou een limiet moeten staan op hoeveel dierbaren je kan verliezen.
[x]—500 woorden—[x]
Merula zei op 4 okt 2015 - 21:18:
Voor FF
Ik vind het niet erg om jullie te verlaten. Het klinkt misschien cru, en misschien is het dat ook wel, maar het is wel de waarheid. Het betekent niet dat ik niet om jullie geef. Jullie zijn lieve mensen met interessante verhalen, goede bedoelingen en een open hart. Het ligt aan mij, ook al is dat cliché.
Ik geloof gewoon dat waar ik naartoe ga, dat daar iets goeds op me zal wachten. Misschien niet direct, maar uiteindelijk wel. Misschien moet ik het wel geloven omdat ik het anders niet durf. Misschien moet ik wel geloven dat fouten worden vergeven, dat ware bedoelingen gezien worden, dat er liefde en hoop is. Misschien kan ik het gewoon niet aan om te bedenken dat het niet zo is. Sterker nog, ik kan me niet voorstellen dat het niet zo is. Het is wat ik altijd loop te verkondigen.
In elk geval, het komt goed, dus maak je geen zorgen om mij. Maak je ook geen zorgen om jezelf trouwens, want als het bij mij allemaal goedkomt, komt het bij jullie ook goed. Jullie redden het wel zonder me. Er zijn genoeg mensen die kunnen geven wat ik geef. Genoeg mensen die me... oké, misschien niet kunnen vervangen en het zal niet hetzelfde zijn, maar is dat zo erg? Misschien wordt het beter. Ik geef anderen een kans om zichzelf te bewijzen, om er voor jullie te zijn zoals ik dat wou. Misschien kunnen ze het wel veel beter. Waarschijnlijk wel, want ik heb de lat nou niet heel hoog gelegd.
Het wordt dus beter, voor mij en voor jullie. Ik zou gek zijn als ik het niet zou doen, toch?
Oké, dat klinkt allemaal wel heel simpel en gevoelloos, maar natuurlijk is het dat niet. Ik heb jullie altijd bewonderd en met een glimlach naar jullie geluisterd. Ik heb meegeleefd en meegelachen. Stiekem, in een hoekje. Ik ga jullie zeker missen. Iedereen, zelfs mensen die me nooit hebben gezien maar die ík wel heb gezien. Iedereen heeft iets goeds, iets liefs, ook de mensen die zeggen van niet. Dat is wat dit toch wel lastig maakt. Dat is waardoor ik het me nauwelijks kan voorstellen hoe het zou zijn om nooit meer de dingen te zien die jullie meemaken. Om jullie elkaar te zien steunen om grote en kleine dingen. Om jullie enthousiast te zien... Om te weten dat zoiets bestaat. Dat geeft zoveel hoop in een wereld waarin dat soms te weinig lijkt te zijn. Het lijken kleine dingen, en misschien zijn het dat ook wel, maar de kleine dingen zorgen uiteindelijk voor grote gebeurtenissen.
Misschien is het ook wel de angst die het lastig maakt. Ik weet niet hoe het zou zijn zonder jullie. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Ik zeg wel dat er geen slechte dingen gebeuren, maar er is geen garantie. Er is nooit een garantie. Maar aan de andere kant, als je het niet probeert weet je het nooit. Ik probeer het. Ik doe het.
500!
Voor FF
Ik vind het niet erg om jullie te verlaten. Het klinkt misschien cru, en misschien is het dat ook wel, maar het is wel de waarheid. Het betekent niet dat ik niet om jullie geef. Jullie zijn lieve mensen met interessante verhalen, goede bedoelingen en een open hart. Het ligt aan mij, ook al is dat cliché.
Ik geloof gewoon dat waar ik naartoe ga, dat daar iets goeds op me zal wachten. Misschien niet direct, maar uiteindelijk wel. Misschien moet ik het wel geloven omdat ik het anders niet durf. Misschien moet ik wel geloven dat fouten worden vergeven, dat ware bedoelingen gezien worden, dat er liefde en hoop is. Misschien kan ik het gewoon niet aan om te bedenken dat het niet zo is. Sterker nog, ik kan me niet voorstellen dat het niet zo is. Het is wat ik altijd loop te verkondigen.
In elk geval, het komt goed, dus maak je geen zorgen om mij. Maak je ook geen zorgen om jezelf trouwens, want als het bij mij allemaal goedkomt, komt het bij jullie ook goed. Jullie redden het wel zonder me. Er zijn genoeg mensen die kunnen geven wat ik geef. Genoeg mensen die me... oké, misschien niet kunnen vervangen en het zal niet hetzelfde zijn, maar is dat zo erg? Misschien wordt het beter. Ik geef anderen een kans om zichzelf te bewijzen, om er voor jullie te zijn zoals ik dat wou. Misschien kunnen ze het wel veel beter. Waarschijnlijk wel, want ik heb de lat nou niet heel hoog gelegd.
Het wordt dus beter, voor mij en voor jullie. Ik zou gek zijn als ik het niet zou doen, toch?
Oké, dat klinkt allemaal wel heel simpel en gevoelloos, maar natuurlijk is het dat niet. Ik heb jullie altijd bewonderd en met een glimlach naar jullie geluisterd. Ik heb meegeleefd en meegelachen. Stiekem, in een hoekje. Ik ga jullie zeker missen. Iedereen, zelfs mensen die me nooit hebben gezien maar die ík wel heb gezien. Iedereen heeft iets goeds, iets liefs, ook de mensen die zeggen van niet. Dat is wat dit toch wel lastig maakt. Dat is waardoor ik het me nauwelijks kan voorstellen hoe het zou zijn om nooit meer de dingen te zien die jullie meemaken. Om jullie elkaar te zien steunen om grote en kleine dingen. Om jullie enthousiast te zien... Om te weten dat zoiets bestaat. Dat geeft zoveel hoop in een wereld waarin dat soms te weinig lijkt te zijn. Het lijken kleine dingen, en misschien zijn het dat ook wel, maar de kleine dingen zorgen uiteindelijk voor grote gebeurtenissen.
Misschien is het ook wel de angst die het lastig maakt. Ik weet niet hoe het zou zijn zonder jullie. Ik weet niet wat er gaat gebeuren. Ik zeg wel dat er geen slechte dingen gebeuren, maar er is geen garantie. Er is nooit een garantie. Maar aan de andere kant, als je het niet probeert weet je het nooit. Ik probeer het. Ik doe het.
500!
Ladies and gentlemen, welkom bij week zes van de 500 challenge. En we blijven maar doorgaan, tot jullie om genade smeken.
B E L A N G R I J K
- Post de stukjes die je schrijft (tussen de 450 en 550 woorden) in dit topic. Anders telt het niet.
[- Als je niet online kunt komen maar wel iets geschreven hebt, stuur dan een foto via Whatsapp of zo, in pb kun je om nummers vragen.]
- Heb heel erg veel plezier. Like, zwaaien-met-een-dode-baby-veel-plezier.
P R O M P T S
• maandag: Schrijf een dialoog, en niets meer dan een dialoog. Geen omschrijvingen, geen derde persoon. Laat het hele verhaal zien door enkel de gesproken woorden van A en B.
• dinsdag: Lievelingswoorden. Wat vind jij het mooiste, leukste, meest betekenisvolle of inspirerende woord ooit? Heb je het? Goed. Gebruik dat nu als inspiratie om nog 500 woorden te schrijven.
• woensdag: Schrijf een stuk waarin je personages niet praten met elkaar, maar toch een volwaardige interactie hebben en een verhaal vertellen.
• donderdag: Je personage voert een gesprek met iets wat normaal niet kan praten. Een dier, een boom, de wind, een emotie…
• vrijdag: je personage is betrokken bij een gijzeling en heeft 500 woorden om de gijzelnemer te kalmeren en hem/haar ervan te overtuigen om de gijzelaars te laten gaan.
• zaterdag: Gebruik zoveel mogelijk woordspelingen/woordgrapjes in je stuk.
• zondag: Dit is de laatste keer dat je met ons kan praten, 500 woorden om aan ons te richten, om welke reden dan ook. Wat zijn jouw laatste woorden?
T U S S E N S T A N D
• Kay - 6,6
• Merula - 5,5
• Bo - 4,4
• Daan - 3,3
• Dezh - 3,3
• Elise - 1,1
(bericht aangepast door een moderator)