Bodine zei op 28 maart 2015 - 10:52:
Als je niet weet wat FanFic Feedback is, kun je er HIER meer over lezen. Ook kun je nog altijd je verhaal opsturen want die van volgende keer staat nog niet vast.

Deze week behandelen we het verhaal 1942 van Cynthia, van vandaag tot we de volgende gepost hebben. Dit verhaal telt iets meer dan 4.500 woorden en is nog niet af, maar we gaan dus commentaar geven op wat er tot nu toe is. Het verhaal is zowel een Tokio Hotel als een The Vampire Diaries fanfictie.

Cynthia is op de hoogte van hoe dit eraan toe gaat: wees eerlijk, windt er geen doekjes om, zeg waar het op staat. FanFic Feedback is ervoor mensen hun stukken te laten verbeteren en hun schrijven te evolueren, dus meld de dingen die niet goed zijn, maar laat ook zeker weten wat wél haar sterke punten zijn.

Kortom: wat moet ze zo houden en waar moet ze aan werken?

Krewella zei op 28 maart 2015 - 13:56:
Yay! Bring it so i can work it.

xcarrotx zei op 31 maart 2015 - 20:58:
Ik zal het proberen maar jij schrijft veel beter dan ik dus dat wordt moeilijk..

01 Mystic Falls

Er was veel armoede, honger, angst en zelfs voor de afstammelingen van de Stichters, waren het donkere tijden.

In deze zin ben je aan het opsommen maar het stuk na de 'en' hoort niet meer bij de opsomming dus dat klopt niet. Je kan de zin beter in twee zinnen splitsen.
Er was veel armoede, honger en angst. Zelfs voor de afstammelingen van de Stichters waren het moeilijke tijden.

Twee felle, gele ogen staarden hen vijandig aan en een lage grom waarschuwde hen, gaven hen de kans om nog weg te rennen.

Gaven moet gaf zijn, want het slaat op een lage grom.

02 Mystic Falls

Hij moest en zal zijn vader redden, het was zijn plicht.

Hij moest en zou. Je schrijft in de verleden tijd.

‘Alstublieft, doe open! Ik heb u hulp nodig!’

Ik heb uw hulp nodig.

Over het algemeen vind ik je gebruik van komma's een tikkeltje te veel. Ik denk dat je sommige zinnen beter in tweeën had kunnen splitsen en ze laten eindigen met een punt.
Wat je wel heel goed doet, is de spanning in je verhaal overbrengen. Als lezer kan je helemaal meeleven met de angst van Mason en Cassidy om hun ouders te verliezen.

Krewella zei op 1 april 2015 - 7:18:
Oh bedankt! Dat met de komma's klopt wel, ik zal er eens op letten.
Hoofdstuk 3 dan? Of had je daar geen tijd/zin voor? Hihi.

Bodine zei op 1 april 2015 - 20:35:
Ik, eh, ben 24/7 bezig met spell check atm, en ik kan me er niet echt toe zetten om m'n "vrije tijd" (lees: het uurtje dat ik nu vrij heb) er ook nog aan over te geven. Sorry.

xNadezhda zei op 1 april 2015 - 23:46:
Mkay. Dit is niet helemaal mijn genre, but I'll give it a go.

Hoofdstuk 1.
Dit valt me meteen op:

De geallieerden waren vertrokken naar Europa om daar hun bondgenoten te steunen en de oorlog verspreidde zich steeds verder door het land.

Volgens mij maakten er heel wat Europese landen deel uit van de Geallieerden, dus dan is de zinsnede "vertrokken naar Europa" een beetje vreemd. I might be wrong, though.

De vraag werd gesteld door een meisje met halflang, donkerbruin haar dat stijl op haar schouders rustte.

steil haar. Ook vind ik het "halflang" en "op haar schouders rustte" een beetje dubbelop.

Haar moeder was altijd al lief en zorgzaam geweest en ze had het met haar te doen, maar de afgelopen jaren was ze veranderd.

In deze zin snap ik niet naar wie je steeds verwijst. Wie had met wie te doen en wie was veranderd?

Door de oorlog, maar ook al voor die tijd en Casey snapte niet waarom. Ja, oké, ze snapte wel dat haar moeder en zo ook haar vader, haar broertje en zijzelf, sterk moesten zijn om te overleven in deze donkere tijden.

De eerste zin is zo'n zelfde geval als wat xcarrotx aanstreepte, je plakt twee zinnen aan elkaar met een 'en' die niet gelijkwaardig zijn. Van "door" t/m "tijd" heb je een fragment (want zonder persoonsvorm) en "Casey" t/m "waarom" is een normale hoofdzin. Die kan je niet achter elkaar zetten met 'en'. Ook vind ik "Ja, oké" een beetje informeel voor in een geschreven tekst, zeker omdat je een poging lijkt te doen om formeel te schrijven (want het is 1942?).

voor de zoveelste keer sinds de oorlog verbaasde Casey zich erover hoe sterk een zeventienjarige jongen eruit kon zien.

Ik wil niet veel zeggen, maar in 1942 gold de dienstplicht voor alle jongens en mannen vanaf 18 jaar; het verschil tussen 17 en 18 is niet zo groot; waarom verbaast het haar dat hij er sterk uitziet? Daarmee wil ik niet zeggen dat iedere soldaat (of bijna-soldaat) meteen sterk is of zo, maar wel dat ik de tegenstelling "zeventienjarige jongen in tijden van oorlog" en "sterk" niet zo heel geloofwaardig vind.

Waarom mogen ze geen donkere kleding dragen? Dat Casey als meisje geen broek mag dragen is nog logisch, want ze lijken vrij rijk te zijn (landgoed and all that), en broeken werden in die tijd voornamelijk door werkende vrouwen gedragen, maar van Mason beschrijf je alleen dat de kleding donker is. Wat is daar mis mee? En waarom heeft hun vader kleding verstopt? (in een woonkamerkast? wut?)

In ruil daarvoor brachten zij hen elke week vlees om van te eten, zodat hun vader daar niet aldoor zelf voor hoefde zorgen.

Dus de overeenkomst is dat ze mogen jagen en een deel van de buit afstaan? Omdat de vader niet meer goed ter been is? Ik snap de logica niet helemaal. Okay - dit is nitpicking van mijn kant, heel erg, maar ik probeer te laten zien dat je ook over dit soort details in je stuk goed moet nadenken. Nu staat het er als casual uitleg van je bos en ik snap dat je die uitleg nodig hebt, omdat mensen anders gaan vragen waar the fuck dat bos vandaan komt, maar ik snap de overeenkomst niet - het kan heel goed heel logisch zijn, maar daarvoor mis ik de details. Als de vader niet meer goed ter been is, waarom nemen de jagers dan niet gewoon wat ze willen? Wie zorgt ervoor dat ze zich aan de regel houden? Hoe blijft de familie aan de macht? Dat zijn de vragen die bij mij opkomen als ik dit lees en ik weet niet helemaal of dat je bedoeling was.

Waarom nemen ze geen lamp mee als ze midden in de nacht in een bos naar iemand gaan zoeken?

om het lemmet van haar dolk gevouwen

Om het heft. Het lemmet is the sharp pointy bit.

Mason bleef haar argwanend aankijken

Het is donker. Hoe ziet ze dat?

‘Geen idee, maar ik hoorde een geluid, iets dat leek op voetstappen. Een jager, misschien, of een dier.’

Dit heb je net in Casey's gedachten ook al beschreven. Mason weet dat niet, maar voor een lezer is dit onnodige herhaling.

Oh, de laatste zin vind ik heel erg goed!
Algemeen: het is spannend. Het is onbekend, het is verwarrend, we hebben nog niet alle puzzelstukjes, we hebben wel al personages en het zijn go-getters (midden in de nacht in de oorlog naar buiten gaan, whoesh), dus dat belooft allemaal wat! Er zitten alleen wat innerlijke-logica-dingetjes in, die heb ik boven aangestipt. Met de premisse, though, zit je wel goed.

Laatste vraag: waar ligt Mystic Falls? Want de naam doet heel erg Amerikaans aan, maar omdat je het over directe gevolgen van de oorlog hebt, neig ik meer naar Groot-Brittannië, en dan vind ik de naam van het dorp net iets te American gothic.

xjeszell zei op 2 april 2015 - 0:27:
(De geallieerden kwamen zeker ook uit Europa (Engeland, Frankrijk, Rusland en later slootten (sloten? het is laat) veel andere landen er zich ook bij aan); maar ook inderdaad Amerika en Canada bijvoorbeeld, en China en eigenlijk behoorlijk wat landen
sorry I couldn't help myself ik vind dit heel boeiend

Verder ga ik proberen morgen tijd te vinden om feedback te geven ^^

Kayley zei op 2 april 2015 - 6:39:
Mystic Falls ligt in Virginia, volgens mij. 't Is het dorpje uit de boeken/serie.

Krewella zei op 2 april 2015 - 8:26:
Bedankt voor je Feedback Dezh! Dat met de komma's en zinnen moet ik echt aan gaan werken. ^^
En wat Kay zegt klopt, het ligt in Amerika en is Fictief.

@Jess awesoome.

xNadezhda zei op 2 april 2015 - 13:42:
Ah, okay. Niet mijn fandom, dus dat wist ik niet. Dan zou ik oppassen met je verwijzingen naar de oorlog, want er werd niet op Amerikaans grondgebied gevochten. Verwijzingen naar de rantsoenering van benzine, eten en stoffen zijn dan logischer.

Edit: ik wil trouwens hoofdstuk 2 en 3 ook nog wel doen, als je daar behoefte aan hebt? Geef maar een gil, dan maak ik tijd vrij.

Krewella zei op 2 april 2015 - 19:08:
Dat zou heeeel fijn zin, je geeft duidelijke feedback namelijk,<3

xNadezhda zei op 3 april 2015 - 0:56:
Midden in de nacht want m'n nagellak is toch nog niet droog

Hoofdstuk 2.

Ze wilde schreeuwen. Gillen. Haar vader vertellen dat hij op moest staan, weg moest rennen en niet achterom moest kijken. Ze wilde haar moeder vinden, haar hetzelfde zeggen en vervolgens samen met haar broertje naar huis gaan alsof er niets was gebeurd. Alsof ze niet oog in oog stonden met een wolf, alsof ze nooit hun dolk hoefden te gebruiken en alsof ze geen kans op doodgaan hadden.
Ze wilde gewoon weer verder leven.

Ik vind dit net iets te snel gaan; ik heb het gevoel dat je de allereerste shockreactie hiermee een beetje overslaat - je begint goed met het schreeuwen/gillen, maar daarna wordt het te rationeel. Angst breng je het beste over door de fysiologische reactie te beschrijven, dus hartkloppingen, suizen in oren, droge mond, overeind staande haartjes. Bij angst reageert je lichaam eerder dan je hoofd.

Met een luide kreet stak ze de dolk naar voren en sprong ze op het dier af. De metalen punt doorboorde de dikke huid van het beest en grommend haalde het naar haar uit.

No offense, maar je moet wel redelijk onnozel zijn om een wolf aan te vallen met een dolk. Dolken hebben een heel klein bereik; je moet veel te dicht bij je vijand komen om iets te kunnen doen. Probeer het met vuur (again: waarom neemt ze geen lamp mee? Als ze nu een lantaarn had gehad, had ze een betere kans gehad tegen de wolf! En nog steeds niet zo'n goede kans dat het beest haar niet verwondt, dus het heeft ook geen invloed op de rest van je hoofdstuk).

Je gebruikt in de vechtscène met de wolf heel veel 'en'. Ik zou je zinnen korter maken; korte zinnen geven een stuk een soort snel, staccato gevoel, wat past bij een gevecht. Korte zinnen komen vaker ook harder aan. Pas wel op dat het niet als een Jip-en-Janneke-verhaal gaat lezen, dus een enkele zin met 'en' is prima, maar nu heb je dat voegwoord in bijna elke zin.

Overigens: heet ze nu Cassidy of Casey? Of is Casey een afkorting van Cassidy? Dat wordt me niet helemaal duidelijk.

Bloed kleefde aan de witte vacht

Wacht. Is het een witte wolf? Wut? Ik heb net even gegoogled en witte wolven komen alleen voor in het noorden van Canada. Dat deze wolf wit is, is dus vrij onwaarschijnlijk - tenzij het een fandomding is waar ik geen verstand van heb, natuurlijk.

de hoeveelheid dat

De hoeveelheid die.

Een diepe frons sierde

Ik vind 'sieren' niet erg passen bij een frons. Fronsen zijn niet positief, sieren wel.

het roeloze lichaam van hun vader

roerloze (:

Een zwak, bonkend spiertje tikte tegen zijn vingertoppen aan

Ik vind 'bonken' én 'tikken' in combinatie een beetje raar.

de mans knieholtes

Dit is een anglicisme. De knieholtes van de man, jouw constructie kan niet in het Nederlands.

‘Nee! Ik laat je hier niet alleen achter, als er nog een wolf is -’ Cassidy schudde driftig haar hoofd,

Doordat dit op dezelfde regel staat, dacht ik dat Cassidy dit zei, maar volgens mij is het Mason? Als het niet de persoon is die spreekt, doe dan een enter.

‘Ga. Ik red me wel.’ Mason bleef nog even twijfelend staan,

Hier ook weer.

De jongen verstevigde zijn grip om zijn vaders lichaam en begon te rennen,

Ik zie dit niet helemaal voor me? Hij heeft het lichaam van zijn vader in beide armen en hij is midden in een bos. Dat hij zo snel mogelijk hulp wil zoeken, dat snap ik, maar rennen?

Ik heb u hulp nodig

uw hulp.

Ik snap niet helemaal waarom hij bij de uitspraak "Je moet hem doden" meteen in paniek raakt. Zijn vader is al halfdood, Mason zelf is doodmoe en heeft al redelijk wat heftige reacties doorgemaakt, dus ik zie hem nu eerder als uitgeput en niet in staat om nog eens over de rooie te gaan. Waarom vraagt hij niet meteen waarom ze dat wil? Dan kan hij daarna altijd nog flippen, maar ik vind het nu soort van de verkeerde volgorde?
Uit het stuk wordt me ook niet helemaal duidelijk of wat mevrouw Gilbert hem vertelt over de Verandering en de wezens en weet ik veel allemaal algemeen bekend is, of Mason zich bewust is van het bestaan van bovennatuurlijke verschijnselen. Hij reageert op dat moment namelijk erg kalm op iets dat eigenlijk zijn wereld compleet op zijn kop zou moeten zetten.

trok de jongen nog iets dichter tegen zich aan.

Dit doet ze binnen drie zinnen twee keer.

veranderd hij in een monster

verandert.

hief de staak, waarna hij het recht door het hart

Je kan niet naar de staak met het verwijzen.

Je gebruikt in een hoofdstuk van iets meer dan 2000 woorden twaalf keer een constructie met 'waarna'. Dat lijkt me iets te veel. In je laatste alinea alleen al staat het vier keer. Ik zou in die alinea trouwens ook nog een paar enters zetten, want het is nu nogal een blok.

Hij voelde het, steeds harder en harder en na enkele seconden begon het te branden.

Dit is weer zo'n constructie met ongelijke zinnen voor en na de 'en'.

geschokt de jongens naam schreeuwde.

zijn naam of de naam van de jongen.

Okay, ik vind je laatste alinea weer gaaf. Ik neem aan dat hij in een weerwolf of zoiets verandert? In elk geval voelde ik 'm daar, ik zag het goed voor me en het was spannend. Sowieso vind ik dat je qua spanningsopbouw en verhaalverloop tot nu toe heel goed bezig bent, again, zelfs al kloppen er naar mijn idee een paar details niet.

Wat xcarrotx over je kommagebruik zei, trouwens - ik ben het wel met haar eens dat je érg veel lange zinnen schrijft, met veel bijzinnen en sowieso veel zinsdelen. Dit, bijvoorbeeld:

vechtend tegen zijn tranen scheurde hij zonder na te denken zijn rechtermouw af

Je hebt zowel vechtend tegen zijn tranen en zonder na te denken en ik denk dat je met één van beide net zo goed een wanhopig, angstig beeld van Mason neer kan zetten. Pas op dat je niet teveel in één zin probeert te proppen.

Nog steeds, though: je hebt mijn aandacht wel te pakken en dat is eigenlijk het eerste wat je wil van een verhaal. So don't despair!
Hoofdstuk 3 doe ik morgen of zaterdag wel, inmiddels is m'n nagellak droog en ik wil naar bed. _0_

Krewella zei op 3 april 2015 - 9:36:
Dat Mason kan rennen met zijn vader in zijn armen heeft inderdaad een achterliggende reden binnen het fandom (die nog niet bekend is, tenzij je echt TVD kent.)
Maar bedankt voor je feedback! Het is echt heel fijn en heel duidelijk, ik kan er echt iets mee.

Doordat dit op dezelfde regel staat, dacht ik dat Cassidy dit zei, maar volgens mij is het Mason? Als het niet de persoon is die spreekt, doe dan een enter.

Dit wist ik bijvoorbeeld niet. ^^

Is het een witte wolf? Wut? Ik heb net even gegoogled en witte wolven komen alleen voor in het noorden van Canada.

Heeft ook een fandom-reden. ^^ Komt ook nog, later.

Dit is weer zo'n constructie met ongelijke zinnen voor en na de 'en'.

Dit is ook heel duidelijk, hier kan ik zeker iets mee. ^^

En de spellingsfoutjes etc. natuurlijk ook. I really appericiate it! Tof dat je de hoofdstukken allemaal wilt doen. <3

xNadezhda zei op 4 april 2015 - 17:17:
Hoofdstuk 3.

op de jongens schouder legde.

Dit zei ik bij je vorige hoofdstuk ook al, maar ik haal 'm hier toch nog even aan: de schouder van de jongen. Zo'n -s erachter plakken voor bezittelijk (zoals bij Masons, Cassidy's) mag alleen als het een naam is, dus niet bij zelfstandig naamwoorden.

het bladerdek onder zijn voeten

Hier moest ik stiekem lachen, want "bladerdek" betekent echt alleen maar de bladeren aan de bomen, dus boven je hoofd. Ik neem aan dat je niet bedoelt dat de jongen met zijn voeten tegen de kruinen van de bomen aangeplakt is.

Ze hadden altijd gelijk.

Dit vind ik een hele gave zin! Heel intrigerend en heel ... soort van pijnlijk? Je geeft aan dat hij deze discussie al heel wat vaker heeft gevoerd en dat het gewoon nooit bij hem aankomt en. ja. Het maakt nieuwsgierig en het staat er zo simpel. Heel sterk.

De rook die hem en hun kampeerplaats had omringt, deed zijn longen prikken

Dit zie ik niet helemaal voor me. Sowieso is het "omringd", maar ook - de rook die hem en hun kampeerplaats had omringd? Welke rook? Je beschrijft eerst een kampvuur, maar daar komt niet zoveel rook vanaf -normaal gesproken- dat die op de hele kampeerplaats hangt en het lijkt me ook raar dat hij dan al een hele tijd in die rook zit.

Explosies. Dichtbij, ver weg. Hoog, laag. Overal hoorde hij ze, luid en pijnlijk, en geschrokken opende hij zijn ogen. Er werd geschreeuwd, gegild.

Ik weet ook niet helemaal of ik dit goed vind werken. Het is te... vaag? Ik voel te weinig reactie bij Mason. Ik denk dat je hier met korte zinnen beter af was geweest, niet met fragmenten (dus zinnen met een persoonsvorm). Ook vind ik het een beetje raar dat hij meteen aan de oorlog denkt, want again: op Amerikaans grondgebied werd niet gevochten. Geweerschoten zouden bij hem dan waarschijnlijk niet onmiddellijk herinneringen aan oorlogsgeweld moeten oproepen.

het na smeulende kampuur.

smeulende kampvuur / nog smeulende kampvuur. Vraagje: hoe lang geleden is het kampvuur uitgegaan? Want het kan ook al best koude as zijn.

De geluiden van meerde explosies suisden

meerdere. Ik ben ook niet zo'n fan van het woord "suisden" hier, want het lijkt me niet echt de juiste uitdrukking voor explosies. Ik zou meer knallen dan suizen verwachten. Het kan natuurlijk heel goed suizen in zijn oren, maar dat is iets anders dan dat de explosies suizen. Dit is nitpicking, natuurlijk, maar het is wel belangrijk om erbij stil te staan dat veel woorden bepaalde connotaties hebben die niet altijd passen bij wat je eigenlijk probeert op te roepen.

als vuurwerk dat onderwater ontplofte.

onder water. Verder vind ik dit een hele toffe beschrijving!

terwijl alles op zijn plek viel. Als puzzelstukjes die eindelijk een plaatje begonnen te vormen.
Het was ineens zo duidelijk.

Van deze zinnen heb je er denk ik maar één nodig. Je zegt namelijk in alledrie hetzelfde: hij krijgt iets door. De eerste twee passen nog bij elkaar, want de tweede is een soort metafoor bij de eerste, maar de derde heb je dan niet meer nodig, want die voelt als herhaling.

ruggengraad

ruggengraat

de Warlock Gustav.

Dit is niet per se feedback - maar ik moet bij dit beeld zo hard lachen. Ik zie nu Gustav voor me in z'n korte broek met zo'n zwarte puntmuts op z'n hoofd en. Ja. Laughing forever _0_

Ik weet niet hoelang het duurt

hoe lang

'Welk herenhuis? De onze? Ik begrijp het niet -'
'Nee. Niet de onze,'

het onze, want het is ook 'het herenhuis'.

Zoals je ziet is het meeste van mijn commentaar vrij in-depth dan wel nitpicking en dat betekent gewoon dat je heel goed bezig bent. Het is spannend, het roept genoeg vragen op maar geen plotproblemen, je personages zijn interessant, je hebt ons in de eerste drie hoofdstukken op een goed spoor gezet en nu zijn alle lezers razend nieuwsgierig naar de rest. (Ik zeker naar Warlock Gustav. I'm still laughing.)

Puntjes om op te letten: probeer de lengte van je zinnen wat meer af te wisselen en let bij je beschrijvingen/achtergrond iets meer op de details, ga na of je context logisch in elkaar zit.

Ga vooral zo door! (: