1Dzayn zei op 22 aug 2015 - 12:25:
Het is onstuimig. De golven laten de boot heen en weer deinen alsof het een speelgoedbootje in een badkuip is. De passagiers klampen zich aan alle macht vast aan de relingen die langs de wanden in de gangen hangen. Er klinkt een donderslag en ze kunnen de regen tegen de boot horen slaan. Er komen medewerkers langs rennen, sommigen in paniek, anderen lijken kalm te zijn. Alles is schijn. Nog een donderklap, nog een hardere klap. Langzaam begint het water de boot in te sijpelen. De passagiers schreeuwen als het water ze de schoenen in loopt. Ze weten, het is te laat. Het schip gaat ten onder.

Langzaam begint het schip te kantelen, dan steeds sneller. Het water staat ze tot aan de lippen en wanhopig proberen ze te blijven zwemmen. Dan breekt het schip en zakt het volledig onder.

*

Het is ontstuimig. De bliksemflitsen zijn goed te zien en met opengesperde ogen zetten de passagiers zich schrap in de stoelen. De riemen snijden in hun benen, het vliegtuig trilt hevig. Nog een flits, net langs de vleugel heen. Het vliegtuig schudt heen en weer. Zelfs de stewards en stewardessen houden zich wanhopig vast aan de kleine, opklapbare stoeltjes. Nog een flits, een klap. Passagiers bij de linkervleugel zien hoe de motor in brand vliegt. Ze beginnen te schreeuwen, andere passagiers volgen. Het vliegtuig begint naar voren te hellen, daalt dan. Nog een klap, nog meer vlammen, nu aan de andere kant. Beide motors branden. Het vliegtuig daalt steeds sneller en sneller. Passagiers schreeuwen, huilen of doen helemaal niks. Dan raakt het vliegtuig het wateroppervlak.

Nynlufx zei op 22 aug 2015 - 12:57:
Seth
Zodra het vliegtuig het water raakt, breekt het in stukken en word ik plots ongeven door zeewater. Ik trek aan het touwtje van het zwemvest, waardoor het zichzelf opblaast en doe de riem van de stoel al tastend los. Dan zwem ik omhoog.
Mijn hoofd breekt door het wateroppervlak en ik hap naar adem. De golven zijn enorm en ik probeer zo rustig mogelijk te blijven zodat ik met de golven meedobber in plaats van onder ze bedolven te worden.
Het zeewater brandt mijn ogen en het is koud. Met klappertanden begin ik te zwemmen, want in de verte zie ik een berg en groen.
Het is zwaar. De constante golven zorgen ervoor dat ik nauwelijks vooruit kom en het zeewater dat ik tot nu toe al heb ingeslikt maakt me misselijk. Maar als ik dan eindelijk toch zand onder mijn voeten voel, ben ik opgelucht.
Als ik tot mij knieën in het water sta gooit een golf me om. Mijn gezicht doet pijn van de klap op het zand en mijn neus en ogen beginnen nog erger te branden. Ik kruip de verdere weg, en zodra ik geen water meer voel bij mijn tenen, blijf ik zo liggen en sluit mijn ogen.

xSerenaHoran zei op 22 aug 2015 - 14:39:
>Kylie

De golven slaan hoog tegen de boot aan. Dit kan niet goed zijn... Mijn hart begint al wat sneller te kloppen maar ik probeer rustig te blijven. Ik sta op van de barkruk en maak mijn weg naar mijn kamer op het cruiseschip. Terwijl ik bijna door de gangen ren klinkt er een harde donderklap.
Shit... Gewoon rustig blijven, alles komt goed.
Opeens voel ik mijn voeten nat worden. Met alle schrik bekijk ik mijn Jordans. Het water is het schip binnengedrongen. Hoe kan ik nog rustig blijven? De boot begint ook nog eens hevig te bewegen waardoor ik me tegen de reling moet vastklemmen. Er zijn nog meer mensen in de gang die precies hetzelfde doen. Families waarvan de kinderen beginnen te huilen en ook stelletjes die elkaar proberen vast te houden met de hoop dat ze niet zullen verdrinken. Maar er is geen kans, dat weet ik al. Dit is ook serieus de manier van dood gaan die ik totaal niet wil. Het water stijgt en stijgt terwijl de boot alleen maar draait.
Opeens bedenk ik me iets, zwemvesten! Aangezien het water al zo hoog staat dat ik erin kan zwemmen zwem ik rond. Al snel vind ik er een en doe hem om.
Inmiddels is het water al naar mijn kin gestegen. Ik probeer me vast te klampen tegen het plafond van de gang en zo nog wat lucht binnen te krijgen, maar het meeste wat ik binnenkrijg is water. Ik begin te schreeuwen om hulp, toch wetend dat het niet zal helpen. Ik haal mijn laatste hap adem voordat ik kopje onder ga. Om me heen zie ik al mensen bewusteloos in het water drijven. Wanhopig probeer ik naar een uitgang te zoeken maar die vind ik niet in één, twee, drie. Maar niet opgeven. Ik voel hoe de nood naar adem alleen maar groter wordt. Mensen om me heen trekken hun zwemvest open waardoor het zich opblaast, het domste wat je kan doen. Ik probeer overige mensen om me heen met gebaren in het water te zeggen dat ze dat niet moeten doen, maar niemand luistert naar me. Dan breekt het schip. Mijn kans om te vluchten. Ik probeer met al mijn kracht naar boven te zwemmen maar het lukt me niet. Voordat ik bewusteloos raak trek ik ook aan het touwtje van mijn zwemvest en weet dat het dan over is...

Opeens kom ik weer bij. Ik proest al het water uit en hap naar adem. Wat golfjes raken mijn voeten. Ik open mijn ogen en zie hoe ik in het zand lig. Ik hoest nog wat meer en probeer overeind te komen.

mistyflower zei op 22 aug 2015 - 16:07:
---Isadora---

Water, overal is water. Ik schreeuw om hulp. 'Jenny, Jenny' Maar ik zie haar niet. Altijd kon ik op Jenny vertrouwen, maar nu is ze er niet en ben ik alleen. Paniek neemt toe als ik iets dat op een lichaam lijkt langs zie drijven. "Jenny" Ik gil en schreeuw. Brokstukken van het vliegtuig drijven om mij heen. Iets hards stoot tegen mijn been. Het water kolkt en laat mij kopje ondergaan. Als Jenny niet vlak voor het neerstorten mij had gedwongen het zwemvest aan te doen dan was ik vast nu verdronken. Ik probeer er niet aan te denken dat ze er zelf geen aan had. Het donkere water onder mij maakt me bang. Zolang ik leef ben ik al bang als ik niet weet wat er onder mij is. Als ik in troebel water mijn voeten niet kan zien. Er klinkt een donderslag. "JENNY' Schreeuw ik, tranen stromen over mijn wangen, al zou dat met al dat water toch niets uitmaken. Ik slik een slok zee water in. Ik hoest en proest. Jenny, waar ben je toch....

Ik doe een poging om te zwemmen, maar de golven duwen mij alle kanten op. Naar links en naar recht. Af en toe ga ik kopje onder. Het geluid van de storm verdringt alle andere geluiden.

Ik weet niet hoe lang dit doorgaat. Ik ben doodmoe. Op het moment dat de ochtend langzaam begint en de lucht rood kleurt, verminderd de storm en wordt het water rustiger. Ik zie Jenny nergens. Maar dan zie ik iets dat als land uitziet. Ik zwem er heen. Het gaat heel langzaam en ik denk dat ik het land nooit zal bereiken. Maar uiteindelijk voel ik vaste grond onder mijn voeten. De laatste paar meters door het water lopen, valt me bizar genoeg het zwaars. Uiteindelijk laat ik mij neervallen op een zandstrand. Het zand plakt aan mijn natte kleren en haren.

Kayley zei op 22 aug 2015 - 17:01:

[x]—Augustus—[x]

Zijn eerste gedachte gaat naar de Titanic, en naar iets dat zijn oudere broer hem zei toen hij hem uit kwam zwaaien op het vliegveld, voor zijn vlucht naar Amsterdam: "IJsbergen ontwijken, oké?" Augustus had gezegd dat hij dat beloofde. Het is geen ijsberg die er nu voor zorgt dat scherper en scherpen heen en weer deint, maar toch voelt hij zich alsof hij Konstantin teleurstelt, een belofte gebroken heeft.

Die gedachte wordt snel teruggedrongen door het natuurlijke instinct alles te doen om te overleven. Hij weet precies waar hij de reddingsvesten kan vinden—tijdens de eerste (cruciale) vijf minuten van de rondleiding kon hij nog opletten. Hij snoert zichzelf erin vast en deelt de anderen uit, gooit ze naar zoveel mensen hij kan, tot de kast helemaal leeg is. Er zijn er niet genoeg. Waarom zijn er niet genoeg?

Dan gaat het allemaal snel—de wereld draait, water dreigt hem dieper te trekken, laten we naar Atlantis gaan! zegt zijn vijfjarige zelf in zijn herinneringen, de eerste keer hij op het strand kwam—dan zand, vast, land—veilig. Hij klautert het eiland op, vraagt zich af hoe hij dat overleefd heeft—hij was altijd een goede zwemmer, maar hij dacht er niet eens bij ná—kotst dan zijn lunch en het zoute water uit zijn maag.

Er zijn nog mensen. Een meisje dat haar ogen niet meer opendoet (Kylie) is wat zijn aandacht trekt. Hij is net bij haar als ze het uitproest. Voorzichtig helpt hij haar overeind, wrijft over haar rug terwijl ze het water ook haar lichaam uit gooit. Dan draait hij zich tot anderen die aanspoelen, roept met een schorre stem van zeewater ingeslikt te hebben: "Alles oké?"

[x]—Augustus—[x]

Cynthia zei op 22 aug 2015 - 17:41:
Alison

Ik ben nog nooit bang geweest in een vliegtuig. Niet in de privé-jet van mijn ouders, niet in de grote Boeing 747's waarmee ik soms eerste klas vloog naar één of ander vakantie land - gewoon nog nooit. Al die keren was het goed gegaan, het enige wat ik soms had meegemaakt was wat tubelentie, maar meer ook niet.
Maar nu was ik doodsbang.
Paniekerig keek ik om me heen en voor ik ook maar kon nadenken over wat ik in godsnaam moest doen, werd er een reddingsvest naar me toegegooid. Van wie het kwam wist ik niet, maar mijn dank was nu al groot. Onhandig trok ik het ding aan en op het moment dat de zee mijn lichaam wilde opslokken, gaf ik een ruk aan het koortje. Het vest blies zichzelf op en liet me op de onstuimige golven drijven, maar het was niet genoeg. Ik moest zorgen dat ik ergens aan wal kwam, al was het een fucking onbewoond eiland.
Tenminste - daar leek het landje in de verte op.

Mijn overlevingsinstinct had het overgenomen en als een bezetene begon ik naar het eiland te zwemmen. Golven klapten in mijn gezicht, het zoute water brandde in mijn ogen (of was het mijn uitgelopen mascara?) en schreeuwend probeerde ik boven water te blijven. Paniek zaaide in mijn lichaam toen het steeds moeilijker werd om boven water te blijven en net op het moment dat ik dacht dat ik het niet zou redden, voelde ik zand tussen mijn tenen. Huilend liet ik me op mijn knieën op het strand vallen en voor het eerst in mijn leven had ik spijt dat ik niet naar mijn ouders had geluisterd en alleen op vakantie wilde gaan.

xSerenaHoran zei op 22 aug 2015 - 17:54:
Kylie

Een jongen helpt me overeind en vraagt of alles goed met me gaat. Ik veeg het zand van mijn kleding af en hoest even.
‘Ja... Eerlijk gezegd weet ik niet hoe het met me gaat.’
Ik zet mijn handen in mijn zij en kijk om me heen. Een eiland... Er zat echt een engeltje op mijn rug, als ik hier niet sterf dan... Opeens bedenk ik me iets. Ik sper mijn ogen open en kijk de jongen aan.
‘Zullen er nog meer overlevers zijn?’ vraag ik.

mistyflower zei op 22 aug 2015 - 18:04:
---Isadora---

Ik kijk om mij heen. Ik zoek een spoor van Jenny. De zee nu veel rustiger en het is niet voor te stellen dat er zojuist een enorme ramp heeft plaatsgevonden. Waar is Jenny. Zouden Mama en Papa al weten wat er is gebeurd. Zouden ze me komen halen of zouden ze het te druk hebben.

Ik probeer op te staan, maar een scherpe pijn trekt door mijn been. Ik had die pijn niet eerder opgemerkt, maar nu is hij er. Ik begin te huilen. Ik huil bijna nooit maar nu begin ik te huilen. Ik ben helemaal alleen, ik ben nat en heb het koud. Mijn been doet hartstikke pijn en overal is vies zand.

"JENNY" Schreeuw ik naar de zee.

Nynlufx zei op 22 aug 2015 - 18:36:
Seth
"JENNY!"

Langzaam til ik mijn hoofd omhoog. Ergens in de verte is een meisje aan het schreeuwen. Ik knipper. Nog eens.

Dan duw ik mezelf voorzichtig omhoog.
Mijn armen trillen en mijn knie doet zeer. Mijn haar in een paardenstaart, is vies van het zout en het zand en het zeewater drupt er gestaag vanaf.

Ik ga verzitten en schud met mijn hoofd. Wat is er zojuist gebeurd?

Okè, Seth, zet alles even op een rijtje. Een storm. Vliegtuig crasht in zee. Grace-

Oh mijn God, Grace. Mijn nicht. Ik zou met haar een reis maken. Waar is ze? Is alles okè met haar? Ze is toch niet dood?

Langzaam sta ik op. Ik kijk in de richting van het meisje dat aan het huilen is en probeer mezelf naar haar toe te slepen.

YarahartBill zei op 22 aug 2015 - 18:48:
Aimee

Ik kom proestend boven water. Ik kijk om mij heen en zie het vliegtuig brandend naar de bodem van de oceaan zakken. Langzaam dringt alles tot mij door. De schokken van het vliegtuig. Het wakker schudden van mijn broer. Het in de brand vliegen van beide motoren. Het vliegtuig dat opeens met een duikvlucht naar beneden donderde. De grote klap op het water. Het koude water wat naar binnen stroomt in rap tempo. De adem die mij ontnomen wordt. En toen zwart.

Ik blijf met moeite boven water. De hoge golfen maken het mij moeilijk om boven water te blijven. Plots hoor ik mijn naam. Ik draai mij om in het water en zie een arm zwaaien. "Rob!" Antwoord ik en zwem richting het geluid. Niet veel later hijst mijn broer mij omhoog op een koffer. Ik vlieg hem om zijn nek en barst in huilen uit. Hij klampt zich vast aan mij en voel hem zelf ook snikken in mijn nek. We blijven even zo zitten tot mijn broer zich van mij losmaakt.
"Kijk Aim. Land." Ik draai mij om en zie een berg, met palmbomen en witte stranden opdoemen.
We bijven op de koffer zitten en paddelen ons suf tot we met onze voeten op de zeebodem kunnen staan. Uitgeput lopen we het strand op. Robin ploft neer op het zand. Uitgeput laat hij zich achterover vallen. Ik rust met mijn handen op mijn knieën en kijk dan om mij heen. Zand en bomen is wat ik zie. Verder een aantal aangespoelde koffers en spullen die uit het vliegtuig komen. Geen overlevende. Behalve mijn broer en ik. 'Dit wordt een zware periode.' Denk ik en laat mij naast mijn tweelingbroer op het zand zakken.

MariTom zei op 22 aug 2015 - 21:39:
{Darren}

Het duurt even voordat Darren zich beseft wat er is gebeurd. Hij herinnert zich nog vaag hoe hij zich een weg baande door de paniekerige menigte en hoe hij een reddingsvest te pakken kreeg. Voor de rest herinnert hij zich alleen nog maar water. Hij heeft werkelijk geen idee hoe lang hij gezwommen heeft - het enige waar hij zich op kon concentreren was zijn drang om te overleven. Als hij langzaam zijn ogen opendoet, draait de wereld om hem heen lichtjes. Het zonlicht is te fel voor zijn ogen en hij voelt zich misselijk, dus sluit hij zijn ogen snel weer. Maar nog geen minuut later hoort hij stemmen, nog voordat hij zich überhaupt had afgevraagd of er andere overlevenden waren. Dit keer rolt hij zichzelf om zijn zij, voordat hij zijn ogen opendoet en langzaam gaat zitten. Hij slaakt een zucht van opluchting als hij een bekend, blond achterhoofd ziet en klautert voorzichtig overeind, waarna hij op hem afstapt. "Augustus?"

mistyflower zei op 22 aug 2015 - 22:02:
---Isadora---

Ik ben nog steeds aan huilen en aan schreeuwen. Als er een meisje op mij afstapt. (Seth) Ik ben hier niet alleen, maar het dringt niet echt tot mij door. Ik ben totaal in paniek. Waar is Jenny ? Ik probeer nog eens op te staan, ik weet niet wat ik van plan ben. Terug de zee in te gaan op zoek naar mijn nanny? Maar in plaats daarvan struikel ik door mijn gewonde been en val lang uit in het zand. Ik proest en spug zand uit, want iets daarvan was in mijn mond. Ik geef een schreeuw. 'JENNY' en huil nog harder. Maar wat maakt dat ook eigenlijk uit, als je zojuist een vliegtuigcrash hebt overleeft.

xSerenaHoran zei op 22 aug 2015 - 22:34:
Kylie

‘Augustus?’
Ik draai me direct om en zie een jongen op de grond zitten. Hij heeft mooie, volle wenkbrauwen, bruine ogen en bruin haar dat zo te zien best lang voor een jongen is. Iets in het rustigere water achter hem valt me op. Ik bekijk het eens goed. Het drijft en is best lang. Opeens herken ik het. Als een gek ren ik het water in, pak het vast en sleur het verolgens het land op. Nu weet ik het zeker. Het is of was mijn beste vriend waarmee ik op het cruiseschip ben gegaan genaamd Alexander, maar meestal noem ik hem Alex. Ik doe alles wat ik ooit heb geleerd bij EHBO om hem te redden maar zo te zien is het te laat... Alex verroert geen vin. De tranen over mijn wangen beginnen al snel te lopen.
‘Nee,’ huil ik, ‘dit kun je me niet aandoen...’

Bodine zei op 22 aug 2015 - 22:46:
{Karel}

Er schieten duizend en één overlevingsstrategieën door mijn hoofd: ik moet zorgen dat ik iets heb om me aan vast te klampen, zodat ik kan overleven nadat het schip helemaal gezonken is. Ik moet iets hebben om over me heen te draperen zodat ik mezelf tegen de zon kan beschermen. Ik moet iets hebben om regenwater mee op te vangen, omdat ik van zout water uit zal drogen. Het liefst wil ik dat ik niet alleen overblijf, zodat de eenzaamheid mijn hersencellen niet aan zal tasten.
Hoewel ik de strategieën eindeloos in mijn hoofd heb herhaald vanaf het moment dat we in de ongelofelijke turbulentie terecht kwamen, raak ik langzaam mijn grip op ze kwijt. Paniek duwt ze naar de achtergrond van mijn gedachten en daarna helemaal mijn gedachten uit. Er is maar ruimte voor één gedachte in mijn hoofd: oh nee oh nee oh nee oh nee oh God nee. De enige overlevingsstrategie die ik me nog herinner wanneer het vliegtuig het wateroppervlak raakt, is dat ik mijn hoofd boven water moet houden.
Ik klamp me vast aan die laatste rationele gedachte in mijn hoofd: hoofd boven houden. Ademhalen. Naar boven zwemmen. Ademhalen. Hoofd boven hoofd boven hoofd boven hoofd boven.
Maar wanneer een brokstuk van de vleugel mijn hoofd raak, verlies ik mijn bewustzijn en slaag ik zelfs niet meer in het vasthouden aan mijn laatste strategie.

Kayley zei op 22 aug 2015 - 23:12:

[x]—Augustus—[x]

Augustus wordt gek van de huilende mensen. Ergens snapt hij wel dat ze dat doen, huilen en roepen en smeken en beven, ze hebben de dood maar net ontsnapt. Maar juist daarom horen ze blij te zijn, euforisch zelfs—we hebben het overleefd! Van de honderden mensen die op dat schip zaten, of op het vliegtuig waarvan hij de brandende stukken ziet ronddobberen, zijn zij degenen die gespaard zijn gebleven. Dat moet iets betekeken.

Hij wil dat gaan zeggen ook, beseft niet dat mensen die net dierbaren verloren hebben zoiets waarschijnlijk niet willen horen, wanneer hij een vertrouwde stem hoort. Het is Darren. Met een gigantische grijns springt Augustus recht op zanderige benen en holt op de jongen af. "Wat ben ik blij jouw krullenkop te zien!" lacht Augustus en gaat er, omdat het kán—omdat ze nog levend genoeg zijn om het te kunnen doen—, met zijn handen door de krullenkop heen. "Hoe ben—"

Verder komt hij niet. Hij ziet een jongen (Karel) onder water zakken en niet meer bovenkomen. Het is vooral zijn instinct dat hem drijft—heb je medemens lief en al die shit. Hij duikt weer het water in. Uit de onderbuik van de oceaan woelt een woedende stroming die de jongen op probeert te zuigen, maar Augustus is sneller, haakt zijn armen om diens middel en duwt zich af, trapt trapt trapt met zijn benen en sleurt hem met al zijn kracht weer boven water.

Hij is helemaal uitgeput wanneer hij de jongen eindelijk op het zand krijgt. "Dare," hijgt hij, hart wild bonkend. "Kom - helpen!"

[x]—Augustus—[x]

Nynlufx zei op 22 aug 2015 - 23:41:
Seth
Voorzichtig kom ik op het meisje (Isadora) af. Ze huilt nog steeds en ik vraag me af wie die "Jenny" is om wie ze schreeuwt. Haar au pair?

Het meisje kan niet ouder zijn dan twaalf, met lichtblond haar in vlechten vol met zand. Ze heeft een bleek gezichtje met fijne gelaatstrekken, en ondanks dat haar ogen samengeknepen zijn en de tranen eruit stromen, lijkt ze op een porseleinen popje.

"Hey," zeg ik voorzichtig. Ik ga naast haar zitten. "Ik ben Seth. Hoe heet jij?"

En ik blijf stil naast haar zitten tot ze antwoord geeft.